บททั้งหมดของ [Tagalog] Tales Of The Heart: บทที่ 41 - บทที่ 50

Gabi na at binabantayan ni Mariya ang mga natutulog na bata. Ginagawa niya ang kanyang pag-ikot ngayong gabi, sinusuri ang bawat silid ng mga bata sa ampunan.Matapos niyang masuri ang lahat ng silid, naglalakad na siya sa pasilyo at malapit nang dumaan sa opisina ni Tiya Francia nang bigla siyang huminto nang marinig ang teleponong tumutunog mula sa loob.Napakalakas ng tunog ng telepono na natatakot siyang magising ang mga batang natutulog malapit sa silid dahil sa ingay.Wala siyang ibang magawa kundi pumasok sa opisina upang sagutin ang tawag."Hello, ito po ang Angel Voices Orphanage. Ano po ang maitutulong ko?" sagot ni Mariya."Pasensya na, pero sino po sila?" tanong ng matandang lalaki sa kabilang linya."Ako po si Mariya, isa sa mga bagong staff dito sa Angel Voices. Ano po ang maitutulong ko?" magalang na tugon ni Mariya.Nagulat siya nang biglang maputol ang tawag.Ibinaba na lamang ni Mariya ang telepono habang naguguluhan."Sino kaya ang tumawag?" bulong niya sa sarili.N

"Oh, Mariya! Natutuwa ako na nandito ka! Maraming salamat sa pagpunta sa ospital kasama si Kei." Masayang bati ni Tiya Francia na may ngiti."Kumusta na po si Mr. Onodera, Tiya Francia?" Tanong ni Mariya na may pag-aalalang tingin."Bago ko sagutin ang tanong mo, maupo muna tayo dahil may mahalaga akong sasabihin sa'yo." Biglang naging seryoso si Tiya Francia.Nagtaka si Mariya at kumunot ang kanyang noo, ngunit nagpasya siyang umupo kasama ang matandang babae."Gusto kong pormal na ipakilala ang sarili ko sa'yo, Mariya. Hindi lang ako basta si Tiya Francia mo, kundi ako rin ang iyong madrasta." Pagsisimula ni Tiya Francia sa kanyang rebelasyon."A-Ano? Kayo po ang madrasta ko? Paano nangyari 'yon?" Tanong ni Mariya na hindi makapaniwala."Huwag kang mag-alala, Mariya. Ipapaliwanag ko ang lahat ng kailangan mong malaman. Pero mag-usap tayo sa ibang lugar. Kei, pakibantayan mo muna ang tiyuhin mo, ha?" Pakiusap ni Tiya Francia."Ako na pong bahala kay Tito, Tiya... Mag-usap po kayo nan

Sina Kei at Mariya ay nagpasya na mag-usap sa Botanical Garden, upang magkaroon sila ng tahimik at pribadong pag-uusap."Kumusta ka na sa nakalipas na dalawang taon, Mariya?" si Kei ang unang bumasag sa katahimikan sa pagitan nila."Ayos naman ako, Kei... Pero anong ginagawa mo rito? Kailan ka pa bumalik?" sunod-sunod na tanong ni Mariya."Nandito na ako sa Japan ng isang buwan, at inayos ko muna ang lahat bago ako nagpakita sa inyo... At para sagutin ang pangalawang tanong mo, iniwan ko ang puso ko dito sa Angel Voices, at balak kong panatilihin ito para sa aking sarili..." mahinahong sagot ni Kei kay Mariya habang nakatingin ng diretso sa kanyang mga mata, na para bang hinahanap ang kaluluwa niya."H-ha? Anong ibig mong sabihin?" tanong ni Mariya na halatang naguguluhan."Ngayon ko lang kayang aminin sa sarili ko, sa'yo, at sa iba na wala na akong ibang mahal kundi ikaw. Mahal na mahal kita, Mariya, at sigurado na ako ngayon. Sana, nararamdaman mo rin ang nararamdaman ko..." sa waka

"Oo nga, dapat nga. Mukha kang giniginaw kaya kailangan nating uminom at kumain ng mainit na pagkain," sang-ayon ni Ken.Tumango lang si Cherish bilang tugon, habang bigla siyang nalito. Bakit niya nga ba naisipang magpaka-romantic kay Ken?Nabigla siyang bumalik sa realidad nang marinig niyang muli ang boses ni Ken."Tara, punta tayo sa isang mainit at komportableng lugar," wika ni Ken.Walang imik na sumunod si Cherish kay Ken, habang nakakaramdam ng kaunting awkwardness...Pagkatapos ng ilang sandali..."Anong lugar ito, Ken?" usisa ni Cherish habang nililibot ng kanyang mga mata ang paligid habang nakatayo sila sa isang pintuang kahoy.Napansin niyang lahat ng tao ay nakaupo sa sahig na may banig, at mababa ang mga lamesa. Masaya ang lahat sa pagkain, pag-inom ng alak, at masiglang kwentuhan."Ang tawag dito ay 'Izakaya,' Cherish. Mura at masarap ang mga pagkain at inumin dito," masayang sagot ni Ken."Hmm... interesting," wika ni Cherish."Gutom ka na siguro, 'di ba? Halika na, p

Cherish ay napabuntong-hininga ng malalim matapos marinig ang lahat ng sinabi ng kanyang kaibigan. Pakiramdam niya ay sobrang lungkot niya, ngunit nagpapasalamat siya na may kaibigan siyang tulad ni Belvina."Ang tanging alam ko lang ay sobrang miss ko na siya. Kahit saan ako tumingin, mukha niya ang nakikita ko. Anuman ang gawin ko, palagi siyang pumapasok sa isip ko. At napagtanto ko na mahal ko na pala siya, habang nasa Japan pa ako," sabi niya."Talagang komplikado ang pag-ibig. Pero hindi masama ang magmahal," wika ni Belvina, na pilit pinapalubag ang loob ng kaibigan."Sang-ayon ako diyan," sagot naman ni Cherish habang tumango."Alam mo, ito lang masasabi ko... Kung hindi mo hahabulin ang lalaking mahal mo, wala talagang mangyayari. Mabubuhay ka lang na puno ng pagsisisi at tanong na 'paano kung...'" muling sabi ni Belvina, sa seryosong tono."Naniniwala ako sa tadhana. Kung nakatakda kaming magtagpo muli, gagawa ng paraan ang uniberso," napabuntong-hininga ulit si Cherish, ram