ซูเยียนหรันบรรเลงเพลงเซียวเซียงสุ่ยอวิ๋น หนึ่งในสามเพลงที่โด่งดัง หากใครที่เล่นดนตรีไม่เก่ง ก็อาจฟังดูแย่ จึงไม่มีใครกล้าลองเล่นง่ายๆใบหน้าเล็กๆ ของซูเยียนหรันเปล่งประกาย ใบหน้าขาวละเอียดราวเครื่องกระเบื้องเคลือบของเธอดูละมุนมากเมื่อกระทบกับแสงอาทิตย์ คุณชายตระกูลขุนนางล้วนใจเต้นรัว แอบรู้สึกว่าหลีอ๋องช่างโชคดีเหลือเกิน"คุณหนู ยานั่นยังต้องขายให้ซูเยียนหรันหรือไม่เจ้าคะ?" หงเย่พูดเบาๆ ข้างหูซูเนี่ยน"ขายต่อไป" ดวงตาของซูเนี่ยนเป็นประกายยานั้นไม่ใช่ยาที่สามารถกำจัดรอยแผลเป็นได้จริงๆ แต่ระงับได้เพียงชั่วคราว เหมือนต้องเสพติด เมื่อเลิกใช้ ร่างกายจะถูกเหมือนแมลงมีพิษกัดเจียงซื่อเก่งมากจริงๆ ทั้งยังเต็มใจที่จะใช้เงินเพื่อซูเยียนหรัน แต่คราวนี้เขาคำนวณพลาดเมื่อหันไปมอง กำไลบนข้อมือของซูเยียนหรันได้ดึงดูดความสนใจของซูเนี่ยนกำไลข้อมือนั้นเป็นของแม่เธอ! พวกเขากล้าใช้สินเดิมของแม่เธออย่างโจ่งแจ้งในตอนนั้นซูกั๋วกงเป็นเพียงคนที่ไม่โดดเด่นของตระกูลซู หลังจากแต่งงานกับแม่ของเธอ เขาก็ค่อยๆ ก้าวเข้าสายงานสู่ราชการด้วยสินเดิมและวิชาแพทย์ของแม่ ตำแหน่งทางการของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ฉู่ชิงชิงก้มหน้าลง แต่ใบหน้าของเธอมีความสุขมาก ส่วนฉู่หลันฟางกลับรู้สึกอับอายมาก“อืม” ซูเนี่ยนพยักหน้า คนที่ฉู่หลันฟางติดค้างเอาไว้จริงๆ คือเจ้าของร่างเดิม วันนี้เธอจึงช่วยออกโรงแทนเจ้าของร่างเดิม“เอาล่ะ เอาล่ะ งานชมดอกท้อในวันนี้ทำให้ข้าตื่นตาตื่นใจจริงๆ นอกจากเหล้าดอกท้อแล้ว ยังมีขนมดอกท้ออีกด้วย ทุกคนลองชิมดูสิ” โหวฮูหยินพยายามทำให้ทุกอย่างราบรื่นและขยิบตาให้หมัวมัวหมัวมัวเข้าใจถึงสายตานั้น จึงนำอาหารและขนมอบนานาชนิดเข้ามาทุกคนกินขนมและดื่มเหล้าดอกท้อ และบรรยากาศดีขึ้นอีกครั้ง โหวฮูหยินถอนหายใจด้วยความโล่งอก“อ๊ะ ขออภัยเพคะพระชายา หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจ” สาวใช้คนหนึ่งคุกเข่าลงข้างซูเนี่ยนและก้มหน้าขอโทษซูเนี่ยนมองดูชุดที่เปื้อนเหล้าดอกท้อแล้วขมวดคิ้วสายตาที่แรงกล้าได้มองมาทางนี้ นั่นคือซูเยียนหรัน ซูเนี่ยนเม้มปาก เป็นอย่างที่เธอคาดไว้ไม่มีผิด“ประมาทเลินเล่อนัก ยังไม่รีบพาพระชายาหลีไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก” โหวฮูหยินดุด้วยสีหน้าเคร่งขรึม"เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ พระชายา หม่อมฉันจะพาพระชายาไปเปลี่ยนชุดนะเพคะ" สาวใช้ลุกขึ้นและพูดด้วยเสียงสั่นเทา“ตกลง” ซูเนี่ยนเลิกคิ้ว ยืนขึ้น และเด

โอ้สวรรค์ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?“องค์หญิง? เหตุใดท่านถึง…” ในที่สุดโหวฮูหยินก็ตั้งสติได้และถามออกไป“ข้าก็อยากจะถามพวกท่าน ทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่? แล้วบนเตียงนั่นใคร?” ฉู่หลันฟางถลึงตา และใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความโกรธเธอตามฉู่ชิงชิงไปห้องน้ำ แล้วเธอมาอยู่ในห้องนี้ได้อย่างไร?แล้วสาวใช้ของเธอล่ะ?“ท่านพี่ ท่านทำแบบนั้นได้ยังไง? แถมยังพาองค์หญิงมาด้วย ท่านทำได้ยังไง…”ซูเยียนหรันก็ตกตะลึงเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าก็ตระหนักว่ามันเป็นประโยชน์ต่อเธอมากกว่า เพราะองค์หญิงหกก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย“ซูเนี่ยน นังสารเลวนี่เป็นคนทำงั้นรึ” องค์หญิงหกกรีดร้องและอยากจะรีบกระโจนเข้าไป“ช้าก่อนเพคะองค์หญิง”โหวฮูหยินปวดหัวและรีบหยุดเธอ“พระชายาหลี ่ทานรีบลงมาเถิด มันไม่มีประโยชน์ที่ท่านจะซ่อนตัวแล้วเพคะ”ซุนปี้อวี้พูดอย่างมีความสุขเมื่อสิ้นเสียง คนทั้งสองบนเตียงก็ดูหวาดกลัวและนิ่งเงียบ“พระชายาหลีเพคะ” โหวฮูหยินพูดเสียงต่ำ และเธอก็ขยิบตาให้หญิงรับใช้ที่อยู่ข้างหลังเธอหญิงรับใช้ค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้เตียงที่มีม่าน“เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเหล่าสตรีถึงมารวมตัวกันที่นี่ล่ะ มีกิจกรรมอื่นอีกหรือ?”

เสียงของฉู่อี้หานสงบนิ่ง แต่ทุกคนมักจะรู้สึกเสมอว่าเขามีจิตสังหารที่รุนแรง ไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกเขาจะกลัวมากแน่นอนว่าเจียงต้าไห่ยิ่งกลัวมากขึ้นไปอีก เขากลัวฉู่อี้หานมากจนเขาสับสนอีกครั้งเขาคุกเข่าลงกับพื้น ร่างอ้วนท้วมสั่นเทา ซึ่งทำให้ทุกคนรู้สึกรังเกียจยิ่งขึ้นเจียงต้าไห่ชอบกิน ดื่ม เสพสมกามาและเล่นการพนัน เขาไม่ใส่ใจการศึกษาและไม่มีทักษะอะไร เขายังเคยข่มขืนสาวชาวบ้านอีกด้วย หากเขาไม่ได้รับการช่วยเหลือจากซูกั๋วกง เขาคงตายไปนับครั้งไม่ถ้วน“ยังไม่รีบพูดอีก เจ้ากลัวอะไร ข้ากับท่านพี่ก็อยู่ที่นี่นะ” แม้ว่าฉู่หลันฟางจะกลัวฉู่อี้หาน แต่เพื่อชื่อเสียงของเธอ เธอไม่ได้สนใจอีกต่อไปแล้ว“ใช่แล้ว พระชายาหลีนัดข้าน้อยมา นัดให้มาพบกันที่นี่” ดูเหมือนว่าเจียงต้าไห่จะพบที่พึ่งแล้ว เมื่อเห็นกำลังใจในดวงตาของซูเยียนหรัน เขาจึงชี้ไปที่ซูเนี่ยนอีกครั้ง“โอ้? ข้านัดให้เจ้ามาที่นี่รึ เช่นนั้นข้าอยากจะถามหน่อย โหวฮูหยิน” ซูเนี่ยนมองไปที่โหวฮูหยิน“ทำไมข้าถึงมาที่นี่กันแน่ สาวใช้ของท่านเป็นคนพาข้ามาที่นี่ เป็นไปได้ไหมที่ข้ามองการณ์ไกลและรู้ว่าข้าจะถูกพามาที่นี่แล้วจึงส่งคนไปเรียกเจียงต้าไห่ล่วงหน้

หญิงสาวคนนั้นไม่มีรสนิยมดีเช่นนี้ซูเยียนหรันบีบชายเสื้อ มองไปทางมั่วเอ๋อร์ มั่วเอ๋อร์ก้มหน้าลงอย่างหวาดกลัว เป็นไปได้อย่างไร นางส่งมอบถุงหอมนั้นให้กับนักแสดงด้วยตนเองเลยซูเยียนหรันมองสีหน้ามั่วเอ๋อร์ กัดจนฟันแทบแตก ซูเนี่ยนตอนนี้ยืนยันแล้ว ว่ากระเป๋านั่นต้องมีอะไรแน่ซูเยียนหรันยังคงครุ่นคิด สายตาของผู้คนค่อยๆ ตกมาอยู่บนตัวนางแล้ว"ดูไม่ออกเลย ว่าสาวงามอันดับหนึ่งแห่งต้าสุยที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง กลับมีลับลมคมในกับพี่ชายเช่นนี้" หลิวหลินเอ่ยขึ้นมานางยืนอยู่ด้านหน้าซูเนี่ยน แน่นอนว่ามองเห็นชัดเจนว่ามุมขวาล่างของกระเป๋าปักคำว่าหรานเอาไว้ซูเยียนหรันเป็นลูกพี่ลูกน้องหญิงของเจียงต้าไห่ แล้วกระเป๋ายังเป็นของใครไปได้อีก?"น้องสาว คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้ากับเขา...ก่อนหน้านี้พี่สาวยังคอยปิดบังให้เจ้า แต่วันนี้ก็ทำไม่ไหวแล้วจริงๆ" ซูเนี่ยนทำสีหน้าจำใจ จากนั้นก็ถอนหายใจออกมา ผู้คนจึงเข้าใจ ว่าที่แท้พระชายาหลีคอยปิดบังให้ซูเยียนหรันอยู่แต่ซูเยียนหรันเมื่อครู่ เห็นได้ชัดว่าคิดจะผลักไปบนตัวซูเนี่ยน!"ไม่ใช่ ไม่ใช่ ท่านอ๋อง ไม่ใช่ข้า" ซูเยียนหรันจะบ้าตายอยู่แล้วทำไมจึงเป็นเช่นนี้? ทำไมจึงกลายเ