เสิ่นซู่ชินขับรถตรงไปอีกสักพักก่อนจะส่งเธอลงที่บริษัทปี้หยุน โหลวฉางเยว่ลงจากรถพร้อมกับเกี๊ยวทอด และโค้งตัวลงโบกมือลาเขา​ที่อีกด้าน ซิ่วอวี้ที่มาถึงมาถึงปี้หยุนเพื่อตามหาเหวินเหยียนโจวบังเอิญเห็นฉากนี้เข้าพอดี เขาเลิกคิ้วแล้วเข้าไปในบริษัทก่อน​เป็นเรื่องปกติที่เขาจะมาหาเหวินเหยียนโจว เขาเดินตรงขึ้นไปชั้นบนทันทีโดยไม่ต้องทำการแจ้งใด ๆ​เขาเคาะประตูสองสามที​เหวินเหยียนโจวตอบกลับ “เข้ามา”​ซิ่วอวี้ลักประตูเปิดแล้วเข้าไปข้างใน​เหวินเหยียนโจวเงยหน้าขึ้นแล้วมองดูเขา “นั่งลงสิ” เขายังอนุมัติเอกสารอยู่​ซิ่วอวี้ใช้เครื่องชงกาแฟชงกาแฟให้ตัวเองอย่างเป็นกันเอง หลังจากจิบกาแฟแล้วเขาก็พูดแบบสบายๆ “เลขาโหลวดวงรักดีจริง ๆ นายซูหยุนเพิ่งไป ก็มีคุณเสิ่นซู่ชินเข้ามา ผมเพิ่งเห็นตอนเสิ่นซู่ชินมาส่งเธอข้างล่าง พวกนั้นไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไร?”​เหวินเหยียนโจวเงยหน้าขึ้น คิ้วอันหล่อเหลาของเขาขมวดเล็กน้อย​ซิ่วอวี้พูดอย่างมีความหมายแฝง “แต่เลขาโหลวก็เป็นสไตล์แบบที่เสิ่นซู่ชินชอบจริง ๆ นั่นล่ะ”​เสิ่นซู่ชินดูเหมือนสุภาพบุรุษที่อ่อนโยน แต่อันที่จริงสุนทรียภาพของเขา “สกปรก” มาก เขาชอบคนเอวบาง และ

เหวินเหยียนโจวหยุดลงกะทันหัน ก่อนปลดกระดุมเสื้อสูทของเขาแล้วถอดมันออกด้วยใบหน้าที่เย็นชา จากนั้นก็คลุมมันให้เธอ “ไปซื้อตัวใหม่เองแล้วเปลี่ยนซะ”​โหลวฉางเยว่ไม่ได้รับไว้และเสื้อคลุมของเขาก็ตกลงกับพื้น​สีหน้าของเหวินเหยียนโจวแย่ลงแบบเห็นได้อย่างชัดเจน “คุณกำลังโกรธผมอยู่เหรอ?”​ซิ่วอวี้อดไม่ได้ที่จะบีบดั้งจมูกของเขา พระเจ้า...​โหลวฉางเยว่พูดอย่างใจเย็น “ฉันเอาเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนไว้ที่เลานจ์ค่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะประธานเหวิน ฉันก็คงไม่ต้องเสียเงินซื้อเสื้อใหม่อีกตัวหรอกค่ะ”​“คุณไม่มีเงินแม้แต่เงินจะซื้อเสื้อเชิ้ตแล้วเหรอ?” เหวินเหยียนโจวหยิบบัตรออกมาจากกระเป๋าเงินของเขาแล้วโยนมันลงบนตัวของเธอ ก่อนที่มันจะตกลงบนพื้นเช่นกัน​ดูเหมือนพวกเขาจะต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้แก่กันและกันเลยนะ​ในที่สุดซิ่วอวี้ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาหยิบเสื้อคลุมบนพื้นแล้วปัดฝุ่นออก จากนั้นก็ใส่บัตรลงในกระเป๋า แล้วสวมให้โหลวฉางเยว่ “อะแฮ่ม ตรงข้ามมีห้างสรรพสินค้า ที่นั่นน่าจะเป็นเสื้อผ้าผู้หญิงขายนะ เลขาโหลวจะไปเลือกสักตัวแล้วเปลี่ยนเถอะ ตอนนี้อากาศเริ่มหนาวแล้วสิ่งสำคัญคืออย่าเป็นหวัด”​“บัตรนี่รูดตามใจชอบเ

เสิ่นเมี่ยวเมี่ยวพูดด้วยความดีอกดีใจ “จริงเหรอคะ? ดีเลย!” เธอดีใจจนกระโดดโลดเต้น “พี่ฉางเยว่คะ งั้นวันนี้หนูไม่ไปกับพี่แล้วนะ พรุ่งนี้เจอกันที่บริษัทค่ะ~”โหลวฉางเยว่ยิ้มรับพร้อมพยักหน้า　　ส่วนเหวินเหยียนโจวก็เดินออกไปเลย　　โหลวฉางเยว่ยังคงรอรถแกร็บอยู่ริมฟุตบาท ครุ่นคิดในใจอย่างเบาสมองว่าเธอและเสิ่นเมี่ยวเมี่ยวมาสนิทชิดเชื้อกันแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ? เสิ่นเมี่ยวเมี่ยวและเหวินเหยียนโจวเป็นแฟนกันแล้วเหรอ?แต่แล้ว “ตำแหน่งแฟน” ของเหวินเหยียนโจวก็ไม่ได้ได้มายากขนาดนั้นไป๋โหยวทำได้ เสิ่นเมี่ยวเมี่ยวก็ทำได้　　พอกลับมาทบทวน สามปีที่ผ่านมาก็ไม่มีใครเข้ามาเลยนอกจากเธอ　　หึ　　แต่โหลวฉางเยว่คิดไม่ถึงว่ารสนิยมของเหวินเหยียนโจวจะขนาดนี้วันรุ่งขึ้นมาถึงบริษัท ในห้องเลขา ไม่เพียงแต่มองเห็นเสิ่นเมี่ยวเมี่ยว ยังเจอกับยัยเลขาตัวน้อยคนนั้นอีกด้วย　　เลาขาตัวน้อยเร่งฝีเท้าเข้ามาตรงหน้าเธอด้วยความภูมิใจ “ประธานเหวินเรียกฉันกลับมาเขาบอกว่าฉันมีประโยชน์ต่อบริษัท จะไล่ฉันออกไม่ได้ อย่าเป็นไปตามความตัดสินของใครบางคน”สีหน้าของโหลวฉางเยว่ไม่สู้ดีนัก อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วในใจเธอทำให้เดิมพันขอ

เมื่อเดินผ่านร้านไอศกรีม เสิ่นเมี่ยวเมี่ยวถามเหวินเหยียนโจวให้ซื้อโคนให้เธอ ส่วนฟางเฉียนก็บอกว่าเธอกระหายน้ำและอยากกินด้วย เหวินเหยียนโจวพยักหน้าส่ง ๆ แล้วปล่อยให้พวกเธอเลือกกันเอง​เขาเห็นกรวยไอศกรีมกรุบกรอบและจำได้ว่าเหมือนโหลวฉางเยว่จะชอบมัน ดังนั้นเขาจึงหยิบมันขึ้นมา แต่เมื่อเขาหันกลับมาและเห็นโหลวฉางเยว่คลายเกลียวถ้วยกระติกน้ำร้อนที่เธอถือติดตัวมาด้วยและกำลังดื่มน้ำ​“...”​ไม่ใช่ว่าโหลวฉางเยว่ไม่ชอบไอศกรีม แต่การมีประจำเดือนครั้งก่อนของเธอปวดท้องมาก เธอเดาว่าการแท้งบุตรทำให้มดลูกของเธอเสียหาย จึงตัดสินใจดูแลตัวเองให้ดี เธอไม่กินอาหารเย็นหรือน้ำแข็งและดื่มชาแดงอินทผาลัมทุกวัน​เหวินเหยียนโจววางกรวยกลับเข้าไปในตู้เย็นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์​เสิ่นเมี่ยวเมี่ยวส่งเสียง “อ๊ะ” โคนละลายและทำให้นิ้วของเธอเปื้อน เธอใช้กระดาษทิชชูเช็ดเล็กน้อยแต่ก็ยังรู้สึกเหนียวและไม่สบายตัว “ที่นี่มีห้องน้ำไหม”​“มีครับมี ตรงนั้นเลยครับ แค่เลี้ยวหัวมุมก็เป็นห้องน้ำแล้ว” คนที่ดูแลห้างสรรพสินค้าชี้ไปที่ทางเดินและเสิ่นเมี่ยวเมี่ยวก็โยนกรวยทิ้งไป “พี่เหยียนโจว ฉันจะไปล้างมือแล้ว พี่รอฉันด้วยนะคะ”​เหวินเหย

โหลวฉางเยว่ไม่พูดอะไร “เพราะเป็นเลขา ต้องเตรียมพร้อมทุกอย่างจะได้ไม่เกิดข้อผิดพลาดค่ะ”เหวินเหยียนโจว “ทำไมคุณดูตั้งตารอให้เกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับเธอจังนะ?”“ประธานเหวินคิดที่จะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันค่ะ”　　เหวินเหยียนโจวจ้องไปที่หน้าเธอสักพักแล้วเดินพุ่งไปหาเธอ　　โหลวฉางเยว่ไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร ฉันมีสัญชาตญาณว่าเขาไม่มีความสุขและถอยห่างออกไปโดยไม่รู้ตัวจังหวะนั้นเสิ่นเมี่ยวเมี่ยวก็เดินออกมาพอดี “พี่เหยียนโจว ฉันเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วค่ะ”　　โหลวฉางเยว่รีบพูด “ฉันไปส่งคุณเสิ่นกลับก่อนล่ะกันนะคะ”　　เสิ่นเมี่ยวเมี่ยวส่ายหน้า “ไม่ค่ะพี่ฉางเยว่ ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ฉันไปทำงานต่อได้ค่ะ”　　“อย่าฝืนเลยค่ะ”“เรื่องที่พวกเราเผชิญ พี่ฉางเยว่ไม่ร้องเลยแม้แต่น้อย ฉันจะขี้ขลาดไม่ได้ ฉันต้องเรียนรู้จากพี่ฉางเยว่ ฉันก็ต้องกล้าหาญ!” เสิ่นเมี่ยวเมี่ยวปฏิญาณอย่างตั้งใจไม่มีใครสนใจเหวินเหยียนโจวเลย ตรงดิ่งไปข้างหน้า “กลับบริษัท”พอถึงบริษัท โหลวฉางเยว่จะกลับห้องของเลขาแต่ถูกเหวินเหยียนโจวคว้าแขนเอาไว้ เขาพูดมาว่า “มากับผม” เป็นการบังคับเธอให้ไปที่ห้องทำงานโหลวฉางเยว่ขมวดคิ้วอย่างงงงวย กา