Semua Bab War of Hearts (Papillon Series #1): Bab 11 - Bab 20

GirlfriendIginala niya ang kaniyang kamay sa aking likod. He started drawing circles on my back, tickling my senses. A hollow feathery feeling enveloped my stomach as his nose and lips travel from my cheeks to my neck. I tilted it a bit so he can gain access.Mariin akong pumikit bago umiling sa tinanong niya. He let out a chuckle as he continued what he's doing.His light shallow kisses were soft and ticklish. I let out a moan when he sucked my soft spot. I covered my mouth with my hands to stop me from creating such noise. Damn it! I can't stop myself."You like that hmm?"I suddenly felt empty when he stopped from kissing. I opened my eyes to see why he paused. He lifted his head so our eyes could meet. Ang kaniyang mata'y naninimbang sa aking reaksyon. He's really serious huh?"Why is my baby acting so cold towards me? Is there something wrong?" worry and amusement is etched on his face.Umawang ang labi k

MotherThe next day, he brought me to Martessem in Tanay. Maaga pa lang ay tumulak na kami patungo roon para masaksihan ang pagsikat ng araw. Nakahilig ako sa Barandilya nang maramdaman ko si Earl sa aking likod. He caged me in his arms, hugging me from the back. He rested his face on my shoulder blades. I tilted my head sideways to give him a bit space.My heart fluttered in pure contentment. Buong buhay ko, puro panlalamig na lang ang aking naramdaman. Hindi ko naman naranasan ang pagmamahal ng isang ina dahil matagal na itong humiwalay sa amin. Si Papa naman masyadong abala sa trabaho kaya hindi kami natututukan ng maayos. All my life, I survived alone in the wild. May kapatid ako pero kahit sila nawawala na rin sa gubat, naghahanap nang pagkalinga ng magulang.Hindi ko aakalaing mararamdaman ko ang ligayang matagal ko nang hinahanap kay Earl. He's like a sun that warms my cold heart. Pareho kaming nakatitig sa pasikat na a

Warning: R18 (read at your own risk) Trust"W-wala na tayong kailangang pag-usapan, d-doc." Humigpit lang ang pagkakahawak niya sa akin na para bang hindi niya matanggap ang sinabi ko sa kaniya. "No. Let's fix our problem Mare." Naging kalmado ang itsura niya ngunit hindi ko maikaila ang galit sa tono ng pananalita. "May iba ka pang bisita. Naghihintay din yung-yung Mariane mo." Napapikit ako sa kahihiyan. Hindi ko kayang makipagtitigan sa kaniya. "Uh-hmm." Halos magdikit na ang kilay ko sa sinabi niya. Para bang 'di niya narinig ang sinabi ko. "Bumalik ka na roon. Hinahanap ka na ni Donya Corazon p-pati Mommy mo. Baka magtaka na rin yung Mariane mo b-bigla ka na lang nawala." Marahas siyang suminghap ng hangin na para bang ang laki-laki ng problema niya. "I don't fucking care of my visitors. They can start the party without me." "Pero ikaw ang may birthday! Magtata

MemoriesPinagsandok ako ni Mama ng kanin at ulam. Nakaupo lang ako sa tabi niya at hindi naghamong magsalita. I didn't look at anyone. Tanging pagkain lamang ang tinitignan ko. I don't know how to look at them without breaking a single teardrop. Lalo na sa katabi ko.Her presence inside this house irritates me. Hindi ko na nga lang iyon pinahalata. I continued eating without uttering a single word. Kapag magtatanong sila tungkol sa akin, tumatango na lang ako.Nagkataong nagkatinginan kami ni Ate Gladys. Naninimbang ang kaniyang mata sa akin. I looked away, fearing that she might see my deepest fear. "Balita ko pumasok ka ng med school. Ang galing pala ng anak ko! 'Di ko alam na magiging doktora!" Puri sa akin ni Mama. I gave her a small fake smile. Kunyari interesadong makipag-usap sa kaniya. "May pasalubong nga pala ako sa'yo!" Nagulat ako nang bigla siyang tumayo. Masaya siyang umalis ng hapagkainan para kunin an

ThoughtsMatamlay akong pumasok sa paaralan. Maagang maaga kami ngayon dahil si Papa ang naghatid. Dahil sa trabaho ni Papa, kailangan niyang maaga sa trabaho kaya maaga na rin kami. Si Keith ay inaalagaan ni Tita Nancy, ang kapatid ni Papa. Nagkasalubong ang tingin namin ni Andrea. She looked worried at my horrible look. Basang-basa pa ang bubok ko ay nagipit na ako. I looked away. Ayaw kong mamansin ng tao ngayon. Simula noong iwan kami ni Mama, gusto ko na lang mapagisa. Ayaw ko ng tao. I want to isolate myself from the society. I am always afraid of their wrong judgement of me. Kung tatratuhin lang naman ako ng gano'n ay mas mabuti pang humiwalay sa kanila. Naupo ako sa puwesto ko. Pagod akong tumingin sa kawalan. Kaming dalawa pa lang ni Andeng ang nasa room. Nasa harap siya habang ako naman ay nasa likod. I requested to seat at the back with no seatmates but my teachers are concerned of my grades. Hindi naman kasi ako gaanong active sa eskuwela. Nakakatamad. Nakakatamad mamuh