นี่มันโหดยิ่งกว่าเพชฌฆาตอีกผู้ชายสองคนลึกๆ ก็ได้แต่สงสัยในข่าวลือเรื่องของมู่จิ่วซีอีกครั้ง ว่ามีเพียงดื้อรั้นเอาแต่ใจจริงเหรอ?ทำเรื่องที่โหดร้ายทารุณได้ตาไม่กระพริบขนาดนี้ ต่อให้เป็นผู้ชายยังทำได้ยากเลย"อย่าเพิ่งหมดสติไปล่ะ ถ้าหมดสติไปก็จะต้องฟื้นอีก ไร้ประโยชน์น่า เสียงนี้ฟังดูไพเราะดีไหม?" มู่จิ่วซีจ้องหน้าฉีฟั่งที่ตกใจกลัวจนตาเหลือกพลางก็ดึงเหล็กหมาดไปมาเสียง "แกรกๆ" ทำให้คนได้ยินรู้สึกขนลุกขนพอง อีกอย่างหน้าอกของฉีฟั่งก็เต็มไปด้วยเลือดลดๆ ที่ไหลริน แดงเถือกไปทั้งซีกราวกับผีร้าย"จะ เจ้ามันเป็นนังปีศาจ..." ฉีฟั่งเจ็บปวดจนหน้าตาบิดเบี้ยว เขากัดปากตัวเองจนมุมปากแหวะ พูดจาไม่ชัดเจนแต่ความหวาดกลัวในจิตใจก็ทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว สายตาที่มองไปยังมู่จิ่วซีราวกับเห็นปีศาจร้ายก็ไม่ปาน"ตกอยู่ในมือข้า ถึงเจ้าจะอยากตายก็ไม่ได้ตายหรอก ไม่สู้สารภาพออกมาซะ ถ้าสารภาพข้าจะให้เจ้าได้ตายแบบศพสวยๆ สักหน่อย ถึงอย่างไรเจ้ามีชีวิตต่อไปก็ไร้ประโยชน์แล้ว" มู่จิ่วซีกล่าว "แต่ว่าหากเจ้าไม่สารภาพ ในอีกหนึ่งร้อยวันต่อจากนี้ เจ้าจะได้ยินเสียงแบบนี้ทุกวัน"พูดไปก็มีเสียงแกรกๆ ดังขึ้นมาอีกครั้ง

มู่จิ่วซีเห็นเจ้าอ้วนขมวดคิ้ว ก็เลยพูดเสริมไปอีกหนึ่งประโยค "ทำไม หอดาราจันทราไม่อยากจะทำการค้าในแคว้นเกาอวิ๋นต่อแล้วอย่างนั้นเหรอ?"เจ้าอ้วนถึงได้แสดงสีหน้าตกใจขึ้นมา รีบพูดว่า "คุณหนูใหญ่มู่โปรดอภัย ขอให้ข้าน้อยไปรายงานสักหน่อย"มู่จิ่วซีนั่งลงอย่างสบายอารมณ์ เย่ฮานที่ยืนอยู่ด้านหลังของนางฝ่ามือชื้นเหงื่อไปหมดแล้วไม่นาน เจ้าอ้วนก็วิ่งยิ้มๆ ออกมา "คุณหนูใหญ่มู่ เชิญ" จากนั้นมองไปที่เย่ฮานแล้วพูดว่า "น้องชายท่านนี้ไม่ต้องเข้าไปหรอกนะ"เย่ฮานคิดจะพูดอะไร มู่จิ่วซีก็พูดขึ้นว่า "เย่ฮาน เจ้ารออยู่ที่นี่แหละ"จากนั้นนางก็เดินตามเถ้าแก่อ้วนเข้าไปด้านใน บรรยากาศด้านในค่อนข้างอึมครึม แต่การจัดวางไม่เลว ตกแต่งก็สวยงามมากเถ้าแก่อ้วนพานางมาจนถึงสวนด้านหลังสวนด้านหลังค่อนข้างใหญ่ เชื่อมต่อกับทะเลสาบลู่ ริมทะเลสาบมีแท่นสำหรับนั่งตกปลาและมีเรืออูเผิงเรียบง่ายอยู่ลำหนึ่งสองฟากมีบันไดไม้เชื่อมต่อ ตรงกลางเป็นสวนดอกไม้ มีศาลาหกเหลี่ยมอยู่หลังหนึ่งมู่จิ่วซียืนอยู่ใต้หลังคา มองเห็นภายในศาลาหกเหลี่ยมมีชายหนุ่มผู้สวมชุดคลุมสีม่วงแดง กำลังมองไปยังทิศทางริมทะเลสาบอยู่"คุณหนูใหญ่มู่ นั่นก็คือท่

ทันใดนั้น มู่จิ่วซีก็เงยหน้าแล้วยิ้มให้กับฮั้วอวิ๋นเทียนนิ้วมือเรียวยาวเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว เสียงดนตรีทุ้มต่ำไพเราะดังขึ้นราวกับภูติตัวน้อยที่ซุกซนราวกับสายน้ำที่ตกลงมาไม่ขาดสาย เสียงพิณไพเราะแต่ก็หนักแน่นมีพลัง จังหวะดนตรีสดใส เสียงเบาราวกับกำลังร่ำไห้ อารมณ์ปรับเปลี่ยนหลากหลาย ทำให้คนฟังน้ำตาไหลได้ตรงหน้าของฮั้วอวิ๋นเทียนราวกับมีหญิงงามแสนอ่อนโยนปรากฎตัวขึ้น รู้สึกปวดใจจนอยากจะร้องไห้ ขอบตารื้นชื้น"ขอแค่หัวใจใครซักคน อยู่กันไปจนแก่เฒ่า"เสียงพิณจบไป ประโยคที่มู่จิ่วซีเอ่ยขึ้นทำให้ฮั้วอวิ๋นเทียนได้สติขึ้นฉันพลัน เขาหันไปมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างตกตะลึงมู่จิ่วซีเมื่อเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความคลุมเคลือของฮั้วอวิ๋นเทียน นางก็ยิ้มออกมาน้อยๆ พลางพูดว่า "ดูท่าท่านหัวหน้าหอฮั้วก็เป็นคนที่จริงจังในความรักเหมือนกันสินะ"ฮั้วอวิ๋นเทียนรู้สึกหวาดกลัวในใจขึ้นฉับพลัน ราวกับเขาถูกคนล่วงรู้ความลับเข้าให้แล้วแต่เขาก็รีบสงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็ว ร่างกายสั่นน้อยๆ สายตาดุดัน ค่อยๆ แผ่ซ่านกลิ่นอายความเย็นชาออกมา"ฝีมือการดีดพิณของข้าเป็นเช่นไรบ้าง?" มู่จิ่วซีรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที"เ

ฮั้วอวิ๋นเทียนมองดูขี้เล่นของมู่จิ่วซีและหัวเราะ"คุณหนูใหญ่มู่พูดตลกจริง ๆ"“จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ ยิ่งท่านขายมันแพงเท่าไหร่ คำพูดของข้าก็จะยิ่งน่าสนใจมากเท่านั้น ลาก่อน!” มู่จิ่วซีกลอกตา โดยไม่สนใจจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตัวนี้อีก และจากไปพร้อมกับยาแก้พิษฮั้วอวิ๋นเทียนมมองดูแผ่นหลังที่สวยงามของเธอด้วยรอยยิ้มมุมปาก ที่ลึกซึ้งและคาดเดาไม่ได้คุณหนูใหญ่มู่แห่งแคว้นเกาอวิ๋นงคนนี้น่าสนใจจริง ๆและหวังว่าความสามารถทางการแพทย์ของเธอจะเหนือชั้นพอๆ กับกู่เจิงของเธอมู่จิ่วซีออกจากหอดาราจันทราก็กลับไปที่เรือนย่างรวดเร็ว ตรงไปที่เรือนเมฆน้ําของท่านแม่โดยมีป้าอิงคอยดูแลท่านแม่อยู่คนเดียว ดวงตาของป้าอิงมีอาการบวมแดง"ท่านแม่" มู่จิ่วซีวิ่งเข้าไปนั่งข้างเตียงของท่านแม่“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าและผู้สำเร็จราชการออกไปแล้ว ทำไมหัวเจ้าถึงเหงื่อออกขนาดนี้?” คำพูดที่อ่อนโยนของฮูหยินใหญ่ทำให้มู่จิ่วซีรู้สึกอบอุ่นในใจ"ข้าไม่เป็นไร" มู่จิ่วซีมองกูอิงแล้วพูดว่า "ป้าอิง คุณไปตุ๋นยาบํารุงให้ท่านแม่หน่อย"ป้าหญิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพยักหน้า จากไปทันที“ทุกคนรู้เรื่องนี้ และป้าอิงก็รู้เรื่องนี้ด้วย”

มู่เทียนซิงมองไปที่ป้าจ้าว แล้วมองไปที่ลู่เวยหย่าบนเตียง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความรู้สึกผิดมู่จิ่วซีเหลือบมองป้าจ้าว จากนั้นกลอกเตาของท่านหญิงรอง เมื่อตรวจสอบเธอเสร็จแล้ว จึงพูดว่า "ท่านหญิงรองสบายดี พักผ่อนก็จะดีขึ้น""หัวกระแทกเสาขนาดนี้ ยังไม่เป็นไรอีกหรอ?" ป้าจ้าวมองไปที่มู่จิ่วซีด้วยความไม่พอใจมู่จิ่วซีเหลือบมองป้าจ้าวอย่างเย็นชาป้าจ้าวอึ้งไปครู่หนึ่ง พบว่าแววตาของคุณหนูใหญ่คนนี้แตกต่างจากเมื่อก่อนได้"ท่านพ่อไม่ต้องกังวล ท่านหญิงรองจะดีขึ้นเร็ว ๆ นี้" มู่จิ่วซีพูดจบก็ลุกขึ้น "ข้ามีเรื่องจะบอกพ่อ เราออกไปข้างนอกก่อนเถอะ"มู่เทียนซิงมองบนเตียงแล้วพูดกับป้าจ้าวทันทีว่า "ให้หมอดูให้ดี ๆ ดูแลท่านหญิงให้ดี"ป้าจ้าวตอบรับ และมองสองพ่อลูกออกไปด้วยสีหน้าไม่พอใจ"ท่านพ่อ ท่านเชื่อสิ่งที่ป้าหวังพูดเหรอ เธอเป็นคนทําร้ายท่านแม่เอง?" มู่จิ่วซีถามมู่เทียนซิงมองเธอแล้วพูดว่า "ท่านคิดยังไง?""พูดตามตรง ข้าไม่เชื่อ ถ้าป้าหวังต้องการแก้แค้น ไม่จําเป็นต้องรอสิบกว่าปีหรอก""แล้วเจ้าคิดว่ามีคนสั่งให้เธอเหรอ?"มู่จิ่วซีมองไปที่พ่อของเธอที่จู่ๆ ก็ดูซีดเซียว และไม่รู้ว่าจะพูดอะไร"เจ้าสง