All Chapters of Beyond the Bargain: Chapter 101 - Chapter 110

Humigpit ang paghawak ko sa aking cellphone. Nagdadalawang – isip ako kung maniniwala ba ako sa nalaman ko ngayon. Suminghap ako saka tiningnan ang numero ni Mr. Greg. Ilang minuto na akong pabalik – balik sa paglalakad habang kinakagat ang kuko. Tumingin ako sa wall clock. Pasado alas dos na ng hapon. Mag – iisang oras na rin at hindi pa nakabalik sina Max at Manang Toni. Hindi ako pwedeng umalis dahil walang magbabantay kay Francine dito. Napalingon ako agad nang biglang bumukas ang pintuan. Nakita kong pumasok sina Max at Manang Toni. Nakabusangot ang mukha ng aking pamangkin. Nilapitan ko sila. Lumuhod ako para i-check si Max. “Ayos ka lang ba?” Nag – aalala kong tanong saka nag – angat ng tingin kay Manang Toni. Nagsasalin siya ng tubig saka ibinigay sa bata. “Saan ka ba pumunta? Mabuti na lang at naabuotan ka ni Manang. Uminom ka muna ng tubig.” “I saw him, Tita Brit.” Ibinalik ni Max ang baso kay Manang pagkatapos niyang ubosin ang laman nito. Kinunotan ko siya ng noo. “Sin

Umuubo ng dugo si Greg nang lumapit ako sa kanila. Hawak niya pa rin ang brown envelope habang pinipigilan naman ni Lucas ang paglabas ng dugo sa katawan nito. "Call an ambulance!" Utos ni Lucas sa mga staffs. Natataranta na rin sila. "Tinawagan na po namin, Sir." Sagot ng isang staff habang pinapakalma ang kaniyang kasama. "Lumaban ka, Greg. Papunta na rito ang ambulansiya," sabi ni Lucas. Ngumiti si Greg at tumango. Kinuha ko ang brown envelope at tiningnan kung ano ang laman nito. Nanlaki ang aking mga mata nang nakita ko ang DNA Test results. "He's the real father!" Bulalas ko habang nasa papel ang paningin. "You're the father, Greg!" "I-I w-want to see my d-daughter. I want to see her, Luc," sabi ni Greg. May kaunting luhang lumabas sa kaniyang mga mata. "Yes, Greg. Sasamahan ka namin na makita ang anak mo. Huwag ka munang magsalita. Ikaw mismo ang magsasabi sa kaniya na ikaw ang totoo niyang ama." May lumapit na staffs at binigyan nila ng benda si Lucas. Sinubokan niyang

Nanginginig ang aking mga kamay habang pinlay ulit ang video. Hindi ko alam kung maniniwala ba ako sa nakita ko. Kinuha ko ang aking cellphone at dinial ang numero ni Lucas. Kinukuskos ko ang aking kuko habang hinihintay na sagutin niya ang tawag.Nag-angat ako ng tingin kay Max. Hinahakot niya ang kaniyang mga laruan at inilagay sa tabi ko. “Tita, let’s play!” Nakangiting sabi ni Max at binigyan niya ako ng mga stuff toys. Nagmadaling lumapit si Manang Loida sa amin at binuhat si Max papalayo sa akin. “May ginagawa pa ang Tita Brit mo, Max. Tayo na lang ang maglalaro.” “No! Gusto ko si Tita Britney ang kalaro ko!” Pagmamaktol ni Max. Tumabi siya sa akin. “Let’s play, please?”Kinagat ko ang aking pang-ibabang labi at muling tinawagan si Lucas. Bumaling ako kay Max. “Maglalaro tayo kapag tapos na ako sa ginagawa ko. Kayo muna ni Manang –”“But I want to play with you, Tita.” Max interrupted me. Binigay niya sa akin ang iba pang laruan. “Mamaya mo na lang po ‘yan taposin.”“Yes, Brit

Nagmulat ako ng mata nang napansin kong tahimik na ang buong paligid. Nakita ko si Manang Loida na nakahiga sa kabilang kama. Nanatili akong nakahiga at pinagmasdan siya. Mas lalo akong hindi makatulog. Kailangan kong bantayan ang kapatid ko baka may ituturok na naman silang gamot sa katawan nito. Pagtingin ko sa wall clock mag-aalas tres na ng umaga. Gising na gising pa rin ako. “Mommy…” Bumaling ako kay Max. Napabangon ako nang napansing nanginginig ang kaniyang katawan. Niyakap ko siya ng mahigpit. “I’m here, Max. Tita is here,” bulong ko. Naramdaman ko ang pagyakap ni Max sa akin. “I missed you, Mom…” he whispered at muling bumalik sa pagtulog. Nakatitig lang ako sa kisame habang binabantayan sin Max at Francine. Natatakot akong ipikit ang aking mga mata baka may gawin si Manang Loida sa kanila. Ikinuyom ko ang aking mga palad nang biglang sumagi sa aking isipan ang pinag-usapan nina Daddy at Manang Loida. Hindi ko aakalain na magagawang saktan ni Daddy ang sarili niyang anak.

“Wala na tayong ibang magagawa, Brit!” Galit na sigaw ni Daddy. Humakbang siya papalayo sa akin. “Kahit maghintay pa tayo ng ilang araw, lingo, at buwan na magising siya may magbabago ba? Patay na ang katawan niya! Nasa kritikal na kondisyon ang kapatid mo. Alam ko naman na hindi ka papayag na gawin ang bagay na ‘yon.” Pinunasan ko ang aking mga luha. “Hindi ako papayag, Dad. I’m still holding that one percent hope na magiging maayos ang kalagayan niya. Huwag muna kayong magdesisyon. Anak niyo siya, Dad. Bakit ang bilis-bilis niyong magdesisyon?” “That’s the best way –” “No!” I cut him off. “Nasasabi niyo lang ‘yan dahil ang bilis niyong panghinaan ng loob! Hindi kayo marunong maawa. Anak niyo siya! Kambal ko siya! Gusto ko pa siyang makasama ng matagal. Wala akong pakialam kahit patay na ang katawan niya as long as alam kong buhay pa siya…” “Why are you crying, Tita Brit?” tanong ni Max. Lumapit siya sa akin at binigyan ako ng tissue. Mas lalong bumuhos ang luha ko nang nakita ko