ในเมื่อไม่รัก งั้นก็ไม่ต้องมาเห็นใจเธอพูดกับตัวเองหลังจากสงบสติอารมณ์ได้สักพัก หมิงซี ก็พูดอย่างสงบ: "คำที่คุณตาพูดนายไม่ต้องใส่ใจ อย่างไรฉันก็ต้องอยู่ด้วยตัวเองในสักวัน นายเองก็ไม่สามารถดูแลฉันได้ตลอดไป"ฟู่ซือเยี่ยน ขมวดคิ้ว “ หมิงซี หากแม้ว่าเราไม่ใช่สามีภรรยากัน คุณก็ยังเป็นครอบครัวของผม ผมจะดูแลคุณไปตลอด”ภายในตัวรถอบอวลไปด้วยกลิ่นเย็นๆ อันหอมหวานที่อยู่บนตัวชายผู้นี้หมิงซี รู้ว่าเธอควรเลิกเสียไม่ควรโกหกตัวเองแบบนี้อีกต่อไปเขาไม่รักเธอ และเธอไม่ต้องการการเผื่อแผ่เสียง หมิงซี แหบแห้งเล็กน้อย: "ไม่ต้องหรอก หากหย่ากันแล้วเราไม่ต้องเจอกันดีที่สุด"เธอรู้ดีว่ายกเว้นภรรยาของเขา ตัวละครใดๆ ที่เข้ามาใกล้เขาจะทำให้เธอทนทุกข์ทรมาณ" หมิงซี... " ฟู่ซือเยี่ยน ขมวดคิ้วและอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงริงโทนที่ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว“ไปกันเถอะ” หมิงซี พูดอย่างสงบ “มีคนรอคุณอยู่”ฟู่ซือเยี่ยน พาเธอไปที่อ่าวชิงสุ่ยอย่างเงียบ ๆ ตลอดทาง หมิงซี หลังจากลงจากรถแล้วก็ก้าวไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามองเธอไม่ได้ยินเสียงสตาร์ทรถจนกระทั่งเธอเดินเข้าไปในประตูอาคารเธอไม่เข้าใ

พนักงานต้อนรับที่ยืนอยู่หน้าประตูได้ยินประโยคนี้สายตาที่มองไปทางหลินเสวี่ยเวยเต็มไปด้วยความประหลาดใจในใจคิดว่า เดี๋ยวนี้เมียน้อย ใจกล้าน่าดูพาสามีคนอื่นมาพลอดรัก พอเจอเจ้าของที่แท้จริงก็ยังไม่สลดหลินเสวี่ยเวยรับรู้ได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาของพนักงานต้อนรับนั้นหน้าก็พลันซีดเผือดลง"เธอ——！""หรือว่าไม่จริง" หลินซีเดินไปสองสามก้าวก็ถึงโซนพักผ่อนแล้วนั่งลง "มีอะไรก็ว่ามา"โซนที่พักผ่อนวีไอพีของร้านเครื่องเพชรมีความเป็นส่วนตัวดีมาก พนักงานมาเสริ์ฟกาแฟร้อนสองแก้วจากนั้นก็เดินออกไปหลินเสวี่ยเวยพยายามอดกลั้นความโมโหแล้วนั่งลง วางถุงของขวัญลงบนโต๊ะ กล่าวเสียงอ่อนโยน "เธอลองเดาสิว่าพี่อาเยี่ยนซื้อของขวัญอะไรให้ฉัน""คุณหนูหลิน หากว่าคุณเพียงแค่ต้องการอวดว่าสามีของฉันให้ของขวัญอะไรคุณบ้างเท่านั่นล่ะก็ ต้องขออภัยด้วย ฉันไม่สนใจ""สามี"สองคำนี้ทิ่มแทงหลินเสวี่ยเวยให้สีหน้าเยือกเย็นลง แต่วินาทีถัดมาเธอก็ยิ้มหวานขึ้นมา หยิบกล่องกำมะหยี่ีสีแดงวางบนโต๊ะแล้วกล่าวว่า"เธอไม่อยากดูแหวนที่พี่อาเยี่ยนสั่งทำให้ฉันจริงๆ เหรอ"หมิงซีตะลึงค้างอยู่ตรงนั้น แทบไม่อยากจะเชื่อฟู่ซือเยี่ยนให้ของขวัญหล

ก่อนที่หมิงซีจะได้พูดอะไร หลินเสวี่ยเวยก็ยื่นมือที่โดนลวกนั้นร้องไห้ออกมาในอ้อมอกฟู่ซือเยี่ยน" พี่อาเยี่ยน พี่อย่าดุหมิงซีเลย เธอคิดว่าฉันแย่งพี่ไป เธอเลยโกรธจึงทำแบบนี้..."ฟู่ซือเยี่ยนได้ยินดังนั้น ก็หันไปมองที่หมิงซี ดวงตาจ้องจับผิด "เป็นแบบนั้นเหรอ"สีหน้าหมิงซีราบเรียบมองไปที่ทั้งคู่ รู้สึกน่าขันฝีมือการแสดงที่เลวร้ายแบบนี้ แค่ดูกล้องวงจรปิดก็รู้ความจริงหมดแล้ว แต่ฟู่ซือเยี่ยนกลับเลือกที่จะสอบสวนเธอในเมื่อมีคำตอบอยู่ในใจแล้ว จะมาถามให้มากความทำไมกันให้โอกาสเธอได้แก้ตัวจากนั้นก็ลงอาญาเหรอเหลวไหลเสียจนน่าขันหมิงซียิ้มเย็น ไม่พูดอะไร แล้วก็หมุนกายจากไปเมื่อเห็นหมิงซีจากไป คิ้วของฟู่ซือเยี่ยนก็ขมวดเป็นปม เท้าก็ขยับจะตามไปแต่เอวกลับถูกหลินเสวี่ยเวยกอดแน่น เธอกล่าวเสียงเบาอย่างน่าสงสารว่า "พี่อาเยี่ยน...ฉันรู้สึกไม่สบาย พี่ช่วย..."กล่าสยังไม่ทันจบ ฟู่ซือเยี่ยนก็ยื่นมือมาดันเธอออก กล่าวเสียงเรียบ "เสวี่ยเวย พี่มีธุระ โจวมู่จะพาเธอไปส่งโรงพยาบาล"กล่าวจบ เขาก็เดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับ ทิ้งหลินเสวี่ยเวยที่ตกตะลึงอยู่ตรงนั้นทำไมถึง...ทำไมถึงได้...ฟู่ซือเยี่ยนทิ้งเธอไ

หลินเสวี่ยเวยสีหน้าซีดลง แต่ไม่นานก็กลับเป็นปกติพี่อาเยี่ยนจะต้องกังวลสุขภาพของเธอแน่นอนเธอหัวเราะอย่างอ่อนหวาน "พี่อาเยี่ยน พี่ไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะคะ ฉันยังทนได้"ฟู่ซือเยี่ยนสีหน้าเย็นชาเล็กน้อย เห็นแววตาน่าสงสารของหลินเสวี่ยเวย ก็หันหน้าหนีไม่ได้พูดอะไรหมิงซียังถูกเขาขังไว้ เธอหัวเราะอย่างคนแปลกหน้า "ประธานฟู่ คนสำคัญของคุณรออยู่"เธอไม่อยากเห็นสองคนนี้พรอดรักกันไปมา...เธออยากจะจากไปทันทีตอนนี้เธอเหนื่อยมาก เหนื่อยจนจะล้มพับไปในวินาทีถัดไปมองเห็นดวงตาที่แดงก่ำของหมิงซี ภายในใจของฟู่ซือเยี่ยนก็เจ็บปวดขึ้นมา"ฉัน..."เขาจะพูดแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา"ไม่ต้องแล้ว！"หลินเสวี่ยเวยพลันพูดออกมา กล่าวเสียงอ่อน "พี่อาเยี่ยน ฉันรู้ถึงใจของพี่ดี แต่ไม่ต้องบังคับให้หมิงซีต้องขอโทษฉัน พี่ให้เธอไปเถอะ ฉันไม่เอาความแล้ว""..."คำกล่าวนี้ทำให้หมิงได้สติกลับมา ในใจมีอะไรบางอย่างขาดผึงเธอมองไปที่ฟู่ซือเยี่ยน แววตาเหมือนเพิ่งรู้จักเขาครั้งแรกดังนั้น เขาจับเธอไว้ไม่ปล่อย ก็เพียงเพราะเธอยังไม่ได้ขอโทษยอดดวงใจของเขาเท่านั้นเหรอหมิงสียิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันที่แท้นี่เองที่เรียกว่าหลงจนโง

วัดถัดมาหลิงซีตื่นแต่เช้า เก็บของเตรียมตัวไปที่ว่าการอำเภอเธอนัดไว้เป็นตอนเช้าเวลาเก้าโมงครึ่ง ยังมีเวลาเหลือ เธอนั่งรถประจำทางไปอย่างไม่รีบร้อนเมื่อวานเธอไม่สบายเลยไม่ได้กินมื้อค่ำกับซูเนี่ยน กลับถึงบ้านก็พบว่าเสื้อที่ซื้อให้ลูกหายไปแล้วโทรไปที่ห้างก็หาไม่เจอ น่าจะมีคนหยิบไปแล้วหลังจากรถประจำทางถึงป้าย หมิงซีก็ลงจากรถและส่งข้อความหาฟู่ซือเยี่ยนแค่สามคำ "ฉันถึงแล้ว"เธอพลันพบว่า ข้อความก่อนหน้าเป็นตอนที่ส่งไปก่อนที่หลินเสวี่ยเวยจะกลับมา"สามี จะกลับมาเมื่อไหร่"วันนั้นเธอรู้ว่าตัวเองท้อง เดิมทีจะส่งข้อความไปบอกเขา แต่ตอนหลังรู้สึกว่าเรื่องใหญ่แบบนี้ต้องบอกต่อหน้าคิดไม่ถึงว่า เวลาแค่ครึ่งเดือนเท่านั้นก็จะไม่เกี่ยวข้องกันแล้วบทสนทนานั้นมีข้อความมากหมาย ส่วนใหญ่จะเป็นเธอส่งไป ฟู่ซือเยี่ยนมีบ้างที่ตอบแค่อืมก่อนหน้าไม่รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้พอมาย้อนดู รักกับไม่รัก ดูรู้จากเรื่องเล็กน้อยแบบนี้หมิงซีลบบทสทนา เธอไม่ยอมให้ตัวเธอจมอยู่กับอดีตเธอจะต้องเดินไปข้างหน้า ทันใดนั้น ข้างตัวมีคนร้อง"ขโมย"ตามมาด้วย เธอก็ถูกคนพลักล้มลงอย่างแรง มีเงาร่างดำโผล่ออกมาจากข้างตัวเธอ ในมือถื