Nasa balkonahe si Samantha and Oliver."I remember when you are a child you used to be a sweet kid, a passionate one. But when you grown up you always avoiding me. Hindi mo alam kong gaano kasakit sa akin ang malayo sayo. Ang laki ng pinagbago mo hindi na ikaw yong batang inalagaan ko. Still I'm proud of you, you're just like your father."Pinigilan ni Oliver na lumabas ang emosyong nararamdaman."I'm not like my father. Hinding hindi ako magiging katulad nya. I will not do the same that he always do to you."Tumulo ang mga luha ni Samantha. Ang akala nya ay wala na sa kanyang pakialam ang kanyang anak. Kahit na hindi nya ito totoong anak ay napalapit siya dito noong bata pa ito. Siya ang nagdala dito pero sa tuwing makikita nya ang ash gray na mga mata nito ay nasasaktan siya. Because he reminded him of her late sister."Akala ko ay mapapalaki kita na malapit sa akin. Pero hindi ko alam ay ang taong inampon ko ay isang traydor.""You're the traitor one! Why? Why would you need to kill

Umayos si Sabrina at Anya ng makarinig sila ng yapak na paparating. Gulat ang naging reaction ni Adrian ng makita si Sabrina at Anya na nasa selda."What you two doing here?" hindi makapaniwalang tanong ni Adrian."Drian, help us." agad naman tumango si Adrian.Inutusan nya ang dalawa sa mga tauhan na pakawalan si Anya at Sabrina."Sir, mahigpit na pinagbabawal ni bossing na palayain yang dalawa." pag-aalangan ng bantay."Sino ba ang mas mataas sa atin dito? Hindi ko naman sila papalayain kailangan ko lang sila makausap kaya buksan mo tong tarangkahan!" wala namang nagawa ang bantay, kahit na nag-aalangan ay sinunod nya pa din ito.Nang makalabas ang dalawa ay agad na sumunod ang mga ito kay Adrian."Hindi ko alam kong anong buong nangyayare pero dahil sa kaibigan ko kayong dalawa kaya mas pipiliin kong iligtas kayo."Binuksan ni Adrian ang isang maliit na pintuan, underground ito palabas sa tower house."Thank you Drian, kasi palagi kang nandito para sa amin ni Sabrina." "Sige na."

[THREE YEARS LATER] (YES PO THREE YEARS NA! WAG NYO NA INTINDIHIN YONG PAST PARA NAMAN HINDI NA MAGULO BUHAY NI ANYA HAHA)ANYA POINT OF VIEWNagising ako ng maaga para tumulong sa pag harvest ng mga gulay ganun din ang mga itlog na ibebenta namin sa palengke.Ganito lang ang naging routine ko sa tatlong taon. Nakakahiya naman kasi kong hindi ako tutulong sa kanila lalo na sila ang nagpapakain sa amin ng anak ko."Anya, tapos ka na ba dyan? Tara na baka matanghalian tayo!"Halos sa isang linggo ay tatlo o apat na beses kaming naghahatid ng mga gulay sa palengke, prutas at itlog. Nagtsatsaga din kami na maglakad ng halos mahigit isang oras bago makarating sa mismong kalsada. Tapos maglalakad na naman kami para makarating sa mismong bayan. Mahirap man pero kinakaya ko naman.Totoo nga talaga ang sinasabi ni lolo sa akin dati na mahirap pala talaga ang ganitong buhay."Ito na," habang dala ko ang mga gulay na nasa basket. "Nay, kayo na muna bahala kay Marco." bilin ko kay nanay Delhia.S

"Mukha bang afford namin?" nakamot sa ulong wika ni Tonyo. "Napag-utusan lang talaga kami ng amo ko. Matagal nya ng gustong bilhin to at ngayon ka lang din daw umuwi sa Pilipinas. Kaya pumunta kami agad ng mapag-alaman naming nandito ka na."Namulsa naman si Oliver at mataman kaming pinag masdan na dalawa."Hindi ko pinagbibinta ito, kong ibebenta ko man I know that your boss can't afford it!" nakita ko pa ang palihim na pag smirk nito. "Kong wala na kayong kailangan pwede na kayong umalis."Nagtama saglit ang mga mata naming dalawa na agad ko namang iniwasan. Hindi nya na kami binigyan pa ng pansin at umalis na siya sa harapan namin.Hinatid na kami palabas ni ate na nag patuloy sa amin kanina."Pag pasensyahan nyo na si sir mukhang wala ata siya sa mood.""Ayos lang po, thank you po pala."Habang papalayo kami ni Tonyo ay sumulyap pa ako sa bahay at pinag masdan ito."Mukhang sayang ang lakad natin, Anya.""Ikaw kasi hindi ka nag-ayos ng maayos, baka pinagkamalan tayong scammer nun!

ANYA POINT OF VIEWNang makarating ako sa sasakyan ay sinimulan ko ng hanapin ang key remote car. Mabuti na lang ay makulimlim hindi ako maiinitan. Umupo ako para kapain ang mga damo, pa unti-unti akong naghanap hanggang sa makarating na ako sa rice field. Kahit di ganon ka init ay napuno ako ng pawis.Nag tangka din akong bumalik sa bahay ni Lolo Ronaldo kong nandoon ba ang susi pero naka lock na ang pintuan. Ayoko naman sirain ang lock ng pintuan naka sara din ang mga bintana wala akong pwedeng akyatan.Habang naglalakad pabalik sa sasakyan ay pinagtitinginan na ako ng ibang mga nandito. Kaya ayoko talaga mag pakita dito."Oy, Anya ikaw ba yan? Ang tagal mong nawala ah. Sabi iniwan mo daw si Oliver, tsk laking sayang nun ang yaman ng tao iniwan mo lang."Hindi ko na sila pinansin pa at nagpa tuloy na ako sa paglalakad. Para akong tanga na nakatulala lang sa kawalan habang nakaupo sa tabi ng sasakyan.'Napaka malas ko talaga nakakainis!'Gusto ko ng sipain tong sasakyan kaso hindi na