Semua Bab I’m Yours [ Book 3- The Princess of Hilton’s family]: Bab 101 - Bab 110

“CRASH!” Walang nagawa si Mr. Harachi kundi ang pumikit nang wasakin ng isang lalaki ang lamesa sa kanyang harapan. Nanggagalaiti ito sa galit na wari mo ay gusto na nitong patayin si Mr. Harachi. “Ilang buwan ka ng hindi nagbibigay sa amin ng interest. Napakinabangan mo naman ang pera namin kaya oras na para magbayad ka naman!” Galit na sabi nito habang dinuduro ang mukha ng kawawang si Mr. Harachi na kasalukuyang nakaluhod sa harapan nito. “Pakiusap bigyan n’yo pa ako ng konting panahon, g-gagawa ako ng paraan para mabayaran ko kayo.” Nagmamakaawang pakiusap ng niya sa limang lalaki na nakatayo sa kanyang harapan. “Siguraduhin mo lang, dahil alam mo na kung ano ang mangyayari sayo sa oras na hindi ka makapagbayad.” Nagbabanta na pahayag ng lalaki bago nito sinipa ang isang upuan na nasa gilid ng pobreng si Mr. Harachi. Mr. Harachi Point of view “Malungkot akong nakatingin sa pintuan na nilabasan ng mga lalaking collector ng isang illegal lending company. Para akong pinagsaklub

Storm Point of view “Get out!” Galit kong sabi sabay turo sa may pintuan, ngunit natigilan ako sa ginawa ni Mio, dahil imbes na matakot at tumakbo palabas ng kwarto ko ay mabilis iting umupo sa kandungan ko. Kahit nahihirapan na s’ya ay ipinagpilitan pa rin nitong pagkasyahin ang sarili kaya pasimple kong itinulak ang swivel chair paatras gamit ang aking paa. Upang magkaroon ng sapat na espasyo sa pagitan ng table at nang bangko na kinauupuan ko. Hindi ko inaasahan ang pagpasok niya sa silid ko, ngunit imbes na matuwa sa presensya ng babaeng ito ay lalo lang nasira ang araw ko. Wala na itong ginawa kundi ang ipamukha sa akin ang agwat ng edad namin. I think hindi pa naman ako ganun katanda, pero sa tuwing pinapaalala niya ito sa akin ay nag-iinit talaga ang ulo ko. “Huwag ka ng magalit, hm?” Promise tatahimik na ako.” Tila nakikiusap niyang sabi sa malambing na tinig. Batid ko na may kailangan sa akin ang babaeng ito kaya hindi ako nito tinitigilan. “Why are you here?” Seryoso ko

Misaki’s Point of view “Kanina pa ako hindi mapakali sa aking kinauupuan. Halos mamula na ang isang kamay ko dahil sa kakapisil ng kanang kamay ko. Wala ring humpay ang pag-usal ko ng isang dalangin na sana ay dito sa mansion umuwi si Mr. Storm. Sa totoo lang ay halos araw-araw naman akong ganito. Maya-maya ay nahinto ako sa paghakbang ng biglang bumukas ang pintuan na nagkokonekta mula sa basement. Nagulat ako ng tumambad sa akin ang nakakaawa na itsura ni Patricia, magulo ang kanyang buhok. At hanggang ngayon ay suot pa rin nito ang damit na suot niya ng huli ko siyang nakita sa pintuan ng library. Alam ko kung ano ang nangyari sa kanya base na rin sa itsura nito. Dahil isang linggo pa lang ako dito sa mansion noon ng maranasan ko ang makulong sa basement bilang parusa. Nahirapan kasi sila na pahintuin ako sa pag-iyak kaya ipinasok nila ako sa basement. Halos inabot din ng dalawang araw bago nila ako binalikan. Sa sobrang takot ko mula noon ay hindi na ako umiyak. Pero sa tingin

Misaki’s Point of view “Hm, seems you look so happy?” Sarkastikong tanong ni Patricia na bigla na lang sumulpot sa aking likuran. Kahit na masungit siya sa akin ay nanatili pa ring maayos ang pakikitungo ko sa kanya. Ika nga kapag binato ka ng bato ay batuhin mo ng tinapay. “Ikaw pala, Patricia, bakit hindi mo ako samahan dito? Don’t worry, makikiusap ako kay Mr. Lee na huwag ka munang magtrabaho para makasama ko ngayong araw.” Malumanay kong pahayag, napansin ko na saglit siyang natigilan at maya-maya ay lumitaw sa kanyang bibig ang isang matamis na ngiti. Nakahinga ako ng maluwag nang paunlakan niya ang aking paanyaya. Nakadama ako ng awa para kay Patricia dahil ngayon ay suot nito ang isang uniporme ng katulong habang hawak ang isang basahan. “Sure ka na okay lang?” Tila naninigurado niyang tanong sa akin kaya isang matamis na ngiti ang naging tugon ko sa kanya. Kalaunan ay umupo na rin si Patricia sa bakanteng upuan na nasa aking harapan. “Pasensya ka na kung hindi naging ma

Nang mga sandaling ito ay para akong wala sa aking katinuan. Ang tanging naririnig ko lang ay pawang tunog ng mga ambulansya at bombero, at tunog ng isang linya na bumibingi sa aking pandinig. Halos panawan na ako ng ulirat at hindi na ako makahinga, pakiramdam ko ay unti-unti akong pinapatay ng aking mga nakikita. Habang nakaluhod sa kalsada ay walang humpay ang pagmamakaawa ko; “tulong! Ang daddy ko! Parang awa n’yo na! Iligtas ninyo ang daddy ko!” Pagsusumamo ko sa kanilang lahat, na halos mamaos na ako, ngunit wala ni isa man ang kumilos mula sa kanilang kinatatayuan. Nang mag-angat ako ng aking tingin ay sumalubong sa akin ang mga mata nilang hilam na sa luha. Tanging awa at labis na pagkahabag ang nakikita ko mula roon, tila nais nilang sabihin sa akin; “tama na, Misaki, tapos na… wala na ang daddy mo…” Ahhhh! Ahhhh…. D-Dad! Hindi, ang daddy ko!” Halos isigaw ko ang sakit na siyang pumapatay sa akin ng mga sandaling ito. Patuloy ako sa pagtangis habang walang humpay ang paghamp