Lahat ng Kabanata ng โคตรคนยอดปรมาจารย์: Kabanata 1301 - Kabanata 1310

เย่ซิวหยิบตราสำนักโลหิตสังหารออกมาทันใดนั้น ไอสังหารเย็นเยียบก็แผ่กระจายไปทั่วเมื่อเห็นตรานี้ ทุกคนในที่นั้นเหมือนโดนสายฟ้าฟาด หน้าซีดเผือด ตกตะลึงสุดขีด หวาดกลัวสุดใจเมื่อเห็นสีหน้าของพวกเขา เย่ซิวก็เผยรอยยิ้มบาง ๆ ออกมาอย่างคลุมเครือ “ที่แท้พวกคุณก็รู้จักสิ่งนี้ งั้นก็คุยกันง่ายแล้วล่ะขอแนะนำตัวหน่อย ตอนนี้ผมคือเจ้าสำนักโลหิตสังหาร ลองเดาดูสิว่าตอนนี้ในสำนักมีนักฆ่าของเรากี่คนที่แฝงตัวอยู่”ที่พูดออกไปก็แค่ขู่ให้กลัวเท่านั้น แต่เจ้าสำนักกับพรรคพวกกลับไม่รู้แต่ละคนถึงกับตัวสั่น ไม่มีใครสงสัยเลยว่าสัญลักษณ์นั่นจะเป็นของปลอมหรือไม่ เพราะถ้ามีสมองสักนิด ก็จะรู้ว่าไม่มีใครบ้าเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นแน่ทุกคนต่างรู้ดีว่านักฆ่าสำนักนี้โหดขนาดไหน แถมยังมีสำนักรัตติกาลหนุนหลังอีกต่อให้ใครอยากตาย ก็คงไม่เลือกวิธีโง่ ๆ แบบนี้หรอกฝั่งเซียนกระบี่แต่ละคนรู้สึกเย็นเฉียบเหมือนตกลงไปในน้ำแข็ง พวกเขายืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่รู้ควรจะมีปฏิกิริยายังไงดีเฉินเยียนจือรีบวิ่งเข้าไปคว้ามือเจ้าสำนักไว้ทันที “คุณพ่ออย่าขัดขวางเขาอีกเลย เย่ซิวเก่งมากนะ พ่อสู้เขาไม่ได้หรอก”เจ้าสำนักเบิกตากว้

ในห้องของหลัวเวยเวย เย่ซิวกำลังฝึกวิชาโลกีย์หลอมเซียนร่วมกับเธอไม่นานนัก หลัวเวยเวยก็สร่างเมา จึงตกใจจนตัวโยนขึ้นมาทันทีเธออยากจะผลักเย่ซิวออกไป แต่ความรู้สึกที่วิชานี้มอบให้ รวมถึงประโยชน์ที่ได้รับจากการฝึก มันกลับทำให้เธอไม่อยากหยุดกลางคันได้แต่แอบบ่นตัวเองในใจว่าทำไมถึงห้ามปากตัวเองไม่อยู่ ไปดื่มเสียเยอะขนาดนั้น?ทั้งที่ตามแผนเดิม เธอตั้งใจจะเลี้ยงไข้เย่ซิวให้นานกว่านี้แต่ตอนนี้…เธอกัดฟันแน่น คิดในใจว่าในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว งั้นก็ต้องทุ่มให้สุดตัว อย่างน้อยก็ต้องทำให้เย่ซิวยอมสยบ ให้เขารู้เสียบ้างว่าเธอเจ๋งแค่ไหนเพียงแต่ความฝันนั้นสวยงาม ขณะที่ความจริงนั้นโหดร้ายช่วงแรก หลัวเวยเวยยังสามารถต่อกรกับเย่ซิวได้อย่างสูสีด้วยพลังที่สั่งสมมานานนับสิบปี แต่หลังจากผ่านไปสองชั่วโมงกว่า ๆ เธอก็ถูกต้อนจนถอยไม่ทันเย่ซิวเป็นฝ่ายควบคุมการฝึกอย่างสมบูรณ์ ต่อให้เธออยากแย่ง ‘อำนาจในการควบคุม’ ก็ทำอะไรไม่ได้เลยหลัวเวยเวยตะลึงสุดขีด “ทำไมนายถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้!”เย่ซิวแค่ยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบอะไรนี่แหละคือความน่ากลัวของร่างกายที่แข็งแกร่งเป็นทุนเดิม บวกกับพลังจากเคล็ดว

พลังทั้งห้าธาตุโหมกระหน่ำราวคลื่นยักษ์ซัดกระแทกฝั่งจนปั่นป่วนไปทั้งสวรรค์!เมื่อได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว จางเสี่ยวอวี๋ก็เป็นคนแรกที่รีบวิ่งมาถึงตอนนี้เธอดูมีเสน่ห์กว่าเมื่อก่อนเยอะมาก จากหุ่นไซส์เอสเล็กตอนนี้กลายเป็นไซส์เอสใหญ่แบบเต็มตัวเมื่อเห็นว่าเย่ซิวทะลวงพลังได้สำเร็จ ดวงตาของเธอฉายแววระยิบระยับเหมือนสายน้ำ “สุดยอดไปเลย นายทะลวงระดับได้แล้ว งั้นถ้าฉันฝึกกับนายอีกครั้ง ประสิทธิภาพจะดีกว่าเดิมใช่ไหม”เรื่องนี้เย่ซิวเคยพูดไว้ก่อนแล้วเขาพยักหน้าพลางยิ้มบางแววตาเจางเสี่ยวอวี๋ต็มไปด้วยความคาดหวัง กำลังจะเอ่ยปากชวนลองฝึกด้วยกันเลยตอนนี้แต่คำพูดยังไม่ทันออกจากปาก เฉินเยียนจือกับหลัวเวยเวยก็มาถึงก่อนจางเสี่ยวอวี๋ถึงกับห่อเหี่ยวก็ทั้งสองคนนั้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องพลังหรือสถานะ ก็ล้ำหน้าเธอไปไกล จะให้เธอไปแข่งแย่งความโปรดปรานได้ยังไงล่ะหลัวเวยเวยดีใจสุด ๆ “พลังของนายเพิ่มขึ้นเร็วเกินไปแล้ว นี่มันแค่ไม่กี่เดือนเองนะ”ต่อให้เป็นอัจฉริยะ พอเข้าสู่ระดับถอดจิตแล้วจะทะลวงขึ้นอีกหนึ่งระดับ แม้ทรัพยากรจะเพียบพร้อม ก็ยังต้องใช้เวลาขั้นต่ำสิบกว่าปีเย่ซิวนี่มันเกินไปจริง ๆ แค่ไม่กี่

เธอแอบคิดว่าถ้าฝึกอีกสักพักก็คงสามารถทนรับการฝึกหนักจากเย่ซิวได้นานขึ้น และบางทีวันหนึ่งเธออาจจะเป็นฝ่ายกดเขาไว้ได้บ้างเพราะมีเป้าหมายนี้เป็นแรงผลักดัน เธอจึงมีแรงฮึดเต็มเปี่ยมหลังจากฝึกเสร็จ หลัวเวยเวยก็อาศัยช่วงที่ฟ้ายังไม่สว่าง แอบกลับออกไปเงียบ ๆ เธอยังไม่เปิดเผยความสัมพันธ์กับเย่ซิวอย่างเป็นทางการ แม้จะมีคนรู้กันอยู่หลายคน แต่พวกนั้นก็ไม่กล้าพูดอะไรมั่วซั่วออกไปเย่ซิวเดินออกมาที่ห้องโถงใหญ่ ก่อนจะเห็นเหมียวเหวินเหวินตื่นมาแล้ว ตามที่เขากำหนดไว้ ทุกคืนเธอต้องเข้านอนตอนสามทุ่ม และตื่นตอนตีห้าเพื่อเริ่มทำงานตอนนี้เหมียวเหวินเหวินกำลังปัดกวาดเช็ดถูห้องโถง พร้อมกับเตรียมอาหารเช้าไปด้วย พอจัดเตรียมอาหารเสร็จ ก็เป็นเวลาตีห้าครึ่งพอดีหลังจากถูกปรับวินัยมาระยะหนึ่ง ตอนนี้เธอก็กลายเป็นแม่บ้านที่ดูดีมีระเบียบเรียบร้อยไม่มีวี่แววของภาพลักษณ์เดิมซึ่งเป็นอดีตสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักจ้าวโอสถที่เคยเย่อหยิ่งถือดีเลยแม้แต่น้อยพอจัดอาหารเสร็จ เธอก็ยกไปวางตรงหน้าเย่ซิว แล้วโน้มตัวเล็กน้อย “อาหารเช้าจัดเรียบร้อยแล้ว ขอเชิญนายท่านรับประทานค่ะ”เย่ซิวพยักหน้า รับอาหารเช้ามา แล้

เย่ซิวแกล้งแหย่เธอเล่น “เธอสอนเหมียวเหวินเหวินใช้ได้เลย ฉันพอใจมาก”ทันใดนั้น ดวงตาของเสี่ยวโหรวก็แดงก่ำขึ้นทันที รู้สึกน้อยใจจนพูดไม่ออก น้ำตาเอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำ ราวกับพร้อมจะไหลลงมาได้ทุกเมื่อเย่ซิวไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะอ่อนไหวขนาดนี้ แค่พูดแหย่ไม่กี่คำก็จะร้องไห้แล้ว จึงรีบปลอบทันที “โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะ ไม่แกล้งเธอแล้ว เอาอย่างนี้แล้วกัน ถ้าเธอฝึกจนถึงระดับมหายานเมื่อไหร่ ฉันจะรับเธอไว้แน่นอน โอเคไหม”เด็กคนนี้มีพรสวรรค์สูงมาก แต่ไม่ควรเอาเวลาไปใส่ใจกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ อย่างเดียว เย่ซิวเลยอยากให้เธอมีเป้าหมายที่ชัดเจนไว้ต่อสู้เพื่อมันพอเสี่ยวโหรวได้ยินแบบนั้น ดวงตาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที “จริงหรือเจ้าคะ นายน้อยพูดจริงใช่ไหมเจ้าคะ”“แน่นอนอยู่แล้ว”“งั้นเรามาเกี่ยวก้อยกัน ห้ามผิดคำพูด ใครผิดเป็นลูกหมา”นิ้วก้อยเล็กใหญ่สองนิ้วยื่นออกมาเกี่ยวกัน หลังจากได้คำสัญญา เสี่ยวโหรวก็ดีใจอย่างยิ่งจนเหมือนทั้งตัวเปล่งแสงออกมา เธอลุกขึ้นทันที แล้ววิ่งกลับไปห้องของตัวเองอย่างกระตือรือร้น เป้าหมายต่อไปคือระดับมหายานสายเลือดของเสี่ยวโหรวไม่ธรรมดา ถ้าเธออยากจะไปถึงระดับนั้น ขยัน