All Chapters of โคตรคนยอดปรมาจารย์: Chapter 1291 - Chapter 1300

ตูม!เมื่อปลายนิ้วนั้นเข้าใกล้เหมียวเหวินเหวินไม่ถึงสิบเซนติเมตร จี้ที่เธอสวมอยู่ก็ปล่อยแสงเจิดจ้าเป็นหมื่นสายจากนั้นรวมตัวกันกลายเป็นหญิงสาวที่สง่างามและดูทรงอำนาจ ยื่นมือออกมาขวางการโจมตีครั้งนั้นเอาไว้หญิงสาวคนนั้นเห็นเจ้าสำนักรัตติกาลแล้ว สีหน้าก็ปรากฏความประหลาดใจ “ราชาแห่งรัตติกาลผู้ทรงเกียรติ ศิษย์ของฉันไปล่วงเกินท่านตรงไหน ถึงทำให้ท่านต้องลดตัวลงมาลงมือเองแบบนี้”“เรื่องนี้ให้ฉันเป็นคนพูดเองดีกว่า”หยางชิงเสวี่ยพูดขึ้น แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดตามความจริง โดยไม่ได้แต่งเติมอะไรแม้แต่นิดเดียวหลังจากฟังจบ เจ้าสำนักจ้าวโอสถก็ก้มหน้ามองเหมียวเหวินเหวินที่กำลังตัวสั่น “สิ่งที่ชิงเสวี่ยพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า”เหมียวเหวินเหวินอยากจะโกหกมาก แต่พอเห็นสายตาที่เหมือนจะมองทะลุทุกอย่างได้ ก็ไม่กล้าพูดโกหก จึงพยักหน้ารับสารภาพเจ้าสำนักจ้าวโอสถถอนหายใจ “ฉันเคยบอกเธอแล้วว่าให้ปรับนิสัยหยิ่งผยอง ไม่เห็นหัวคนอื่นเสียใหม่ แต่เธอก็ไม่เคยฟังเลย”เหมียวเหวินเหวินก้มกราบซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ฉันผิดไปแล้ว ต่อไปจะไม่ทำอีก ขอร้องล่ะ อย่าทิ้งฉันเลย”“ทุกคนต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่ตัวเองทำ

เขานึกว่าเย่ซิวจะ…เย่ซิวรู้ว่าอีกฝ่ายเข้าใจผิด แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรตัวเขาไม่ได้คิดอะไรกับร่างกายของเหมียวเหวินเหวินอยู่แล้ว สิ่งที่สนใจก็คือฝีมือการกลั่นโอสถของเธอต่างหากต้องพาผู้หญิงคนนี้กลับไปฝึกให้เชื่องเสียหน่อยพอเธอเชื่อฟังดีแล้ว ก็สามารถช่วยซ่อมแซมจุดตันเถียนให้เธอได้ ต่อจากนั้นก็ให้เธอช่วยกลั่นโอสถให้เขาเขาเดินตามเจ้าสำนักโอสถมาจนถึงคลังสมบัติ อีกฝ่ายเปิดประตูคลังด้วยสีหน้าไม่เต็มใจภายในคลังมีสมบัตินานาชนิดเรียงรายสวยงามจนเลือกไม่ถูกเย่ซิวเริ่มกวาดเก็บเข้ากระเป๋าทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำเมื่อเห็นเย่ซิวลงมือ เจ้าสำนักโอสถก็เจ็บปวดเหมือนจะขาดใจ ในขณะที่สมบัติในคลังหายไปกว่าหนึ่งในสามแล้วเขาจำต้องเอ่ยปาก “คุณชาย ช่วยเหลือไว้ให้พวกเราบ้าง อย่างน้อยก็เหลือไว้ให้นิดหน่อยเถอะครับ”เย่ซิวไม่หยุด แถมยังเร่งมือเก็บให้เร็วขึ้นอีกในใจของเจ้าสำนักโอสถเริ่มรู้สึกอยากฆ่าเขา แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมาไม่นาน เย่ซิวก็เก็บของในคลังสมบัติไปจนเกลี้ยงเขามองหน้าเจ้าสำนักที่ตอนนี้มีสีหน้าเหมือนกลืนแมลงวันไปเป็นร้อยแล้วหยิบป้ายคำสั่งของสำนักโลหิตสังหารออกมาสะบัดไปมาตรงหน้าอีกฝ่าย

เหมียวเหวินเหวินรีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้าแรง ๆ แต่ไม่กล้านอนลง กลัวว่าเย่ซิวจะเกิดสัญชาตญาณดิบขึ้นมาพอรออยู่พักหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเย่ซิวไม่ได้ทำอะไร เธอถึงได้ผ่อนลมหายใจเบา ๆสุดท้ายเธอก็ไม่ได้นอนบนเตียง แค่พิงผนังแล้วขดตัวเป็นก้อนเล็ก ๆ ดูน่าสงสารเหลือเกินเธอไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอหลับไปตอนไหน ก่อนที่ทั้งร่างจะค่อย ๆ ล้มลงนอนเช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดแรกส่องลอดเข้ามาในห้องเหมียวเหวินเหวินลืมตาขึ้นแล้วกรีดร้องเสียงดังเมื่อคืนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอถึงไปฟุบหลับอยู่บนอกของเย่ซิว!เธอตกใจจนรีบมุดเข้าไปหลบในมุมห้อง ใบหน้าแดงจัดอย่างผิดปกติเย่ซิวลืมตาขึ้นมองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย “โวยวายอะไรของเธอ”สีหน้าของเธอเหมือนโดนเขารังแกและตัวเองเสียหายหนักมากยังไงอย่างนั้นน้ำตาของเหมียวเหวินเหวินไหลพรากไม่หยุด ตั้งแต่พลังบำเพ็ญถูกทำลายไป เธอก็ไม่รู้สึกปลอดภัยเอาเสียเลย อีกทั้งจิตใจก็เปราะบางลงมากแม้จะบอกตัวเองในใจว่าห้ามร้องไห้เด็ดขาด แต่ก็ห้ามไม่ได้เลยเย่ซิวไม่สนใจอารมณ์ของเธอเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะสั่งเสียงเข้มแบบไม่ไว้หน้า “มาช่วยฉันแต่งตัวล้างหน้าแปรงฟันหน่อย”“ฉัน…ทำไม่เป็น

บนโลกใบนี้ยังมีสถานที่พิเศษอยู่อีกมากมาย บางแห่งสามารถปิดผนึกพลังบำเพ็ญ ทำให้ไม่สามารถใช้พลังวิญญาณได้แม้แต่นิดเดียวแต่ร่างกายคือรากฐานของตนเอง จึงไม่ถูกจำกัดด้วยเงื่อนไขเช่นนั้นยิ่งไปกว่านั้น อายุขัยของคนเราก็ขึ้นอยู่กับความแข็งแรงของพลังชีวิตเป็นหลัก แผนการที่ชัดเจนได้ก่อตัวขึ้นในหัวของเย่ซิวแล้วเขาจะฝึกสิงโตหยกขาวทั้งแปดตัวให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีร่างกายไร้เทียมทานแน่นอนว่านี่หมายถึงภายใต้เงื่อนไขที่ไม่นับตัวเขาเองเข้าไปด้วยสิ่งที่ต้องทำต่อไปก็คือหาเคล็ดวิชาฝึกฝนร่างกายที่เหมาะกับสัตว์วิญญาณซึ่งหาได้ยากมาก แต่เย่ซิวกลับรู้จักอยู่หนึ่งวิชา และถ่ายทอดให้พวกมันทันทีจากนั้นก็ทิ้งโอสถไว้ให้อีกเป็นแสนเม็ด แล้วออกจากที่นั่นไป สิ่งที่พวกมันต้องทำต่อจากนี้ก็คือกินโอสถแล้วต่อสู้กันเองอย่างไม่หยุดพัก ส่วนหน้าที่ของเย่ซิวคือคอยดูให้แน่ใจว่าโอสถจะไม่ขาดช่วงในห้องรับแขก เขาเห็นเสี่ยวโหรวกำลังให้เหมียวเหวินเหวินทำความสะอาด แม้ในใจของเหมียวเหวินเหวินจะเต็มไปด้วยความคับแค้น แต่ในฐานะที่ตอนนี้เป็นเพียงคนธรรมดาที่ไร้พลังบำเพ็ญใด ๆ แม้จะโกรธแค่ไหนก็ทำได้แค่ก้มหน้ายอมรับชะ

ตอนนี้เขาฝากความหวังทั้งหมดไว้กับร่างแยกทั้งห้าธาตุเขายุ่งจนถึงค่ำ กว่าจะมีเวลามาหาหลัวเวยเวยถึงที่พัก คิดจะถามข่าวคราวของสำนักในช่วงที่ตัวเองปิดด่านฝึกตนไปแต่พอไปถึงที่พักของหลัวเวยเวย แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากถามอะไร เจ้าสำนักก็ถึงกับตกตะลึง“เธอทะลวงระดับได้ยังไง!”หลัวเวยเวยนั่งอยู่บนโซฟา ขาเรียวยาวได้รูปไขว้กันอย่างสวยงามเธอปรายตามองเขาแวบหนึ่งก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง “ฉันทะลวงระดับแล้วมันแปลกตรงไหน”เจ้าสำนักก้าวฉับ ๆ มาหยุดตรงหน้าหลัวเวยเวย “เธอหาทรัพยากรจำนวนมหาศาลแบบนั้นมาจากไหน?”เขารู้ดีว่าหลัวเวยเวยติดอยู่ที่ระดับปฐมญาณมานานแล้วและอุปสรรคใหญ่ที่สุดในการทะลวงขั้นก็คือทรัพยากรหลัวเวยเวยแค่นเสียงหึ “ฉันได้มันมาด้วยฝีมือตัวเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย”เจ้าสำนักขมวดคิ้วแน่น “เธอเป็นอะไรไป ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเธอดูหงุดหงิดฉันจัง?”“ก็ใช่น่ะสิ” หลัวเวยเวยเลิกเสแสร้ง “ฉันเบื่อคุณนานแล้ว เราเลิกกันเถอะ”เจ้าสำนักเบิกตากว้าง “เธอว่าไงนะ เธอจะเลิกกับฉันงั้นเหรอ? เธอบ้าไปแล้วหรือไง!”หลัวเวยเวยตอบเสียงหนักแน่น “ฉันไม่ได้บ้า คุณไม่แตะต้องฉันมานานกว่าสิบปีแล้ว อย่างนี้ยังจะเ