NADATNAN niya nasa private nasa private room ng hospital si Don Hector. Nakahiga ito at natutulog. Naawa siya habang pinagmamasdan ang matandang Sandoval. Nasa primer age pa lang ito at hindi dapat ganito ang maging sitwasyon nito. Kung titingnan si Don Hector, walang bakas na may malubhang karamdaman ito.Sa dalawang taon nakalipas ay pinaramdam nito sa kanya ang pagmamahal ng isang ama sa anak. Gayon din siya rito at hindi niya kakayanin kung pati si Don Hector ay mawawala na rin sa kanya. May ilang butil ng luha na umalpas mula sa sulok ng kanyang mga mata.“Huwag mo akong titigan ng ganyan Yzabelle,” angil ni Don Hector. “Hindi pa ako mamatay!” matigas nitong sabi.Pasimple niya pinunasan ang mga butil ng luha niya nasa gilid ng kanyang mga mata. Atsaka tumikhim para tanggalin ang tila bara sa kanyang lalamunan. Tinitak niya rin na huwag gumaragal ang boses niya kapag nagsalita na siya.“Gising ka na pala?” aniya na may ngiti nakapaskil sa kanyang mga labi ngunit hindi iyon abot

MABILIS ang bawat hakbang ng kanyang mga paa ng papasok sa loob ng sala. Nasa trangkahan pa lang siya ay nakikita niya ang batang babae na naglalaro. Naka side view ito mula sa kinaroroonan niya, kaya ay hindi niya nakikita ang buong mukha ng batang babae.Nabitawan niya ang bitbit na hand carry bag. Bumagsak iyon sa may marmol na sahig. Naging dahilan na lumikha iyon ng malakas na ingay. Lumingon sa kanya ang batang babae. Nang makita siya ng batang babae ay bigla na lamang ito sumiksik sa may gilid ng upuan. Nakatingin lang ito sa kanya.Tila ayaw kumurap ni Manuel nang mga sandaling iyon. Tinititigan niya ng maigi ang mukha ng batang babae. Mas lalong lumakas ang pagkabog ng kanyang puso na tila tinatambol iyon ng drumsticks. Naririnig pa niya ang lakas ng pagtibok ng kanyang puso.Habang tinititigan niya ang mukha ng batang babae. Animo'y nakikita niya ang itsura niya sa kay Yuna. Girl version niya. Tantiya niya at kung hindi siya magkakamali dalawang taong gulang na ang batang

“HECTOR,please not now,” sabi ni Yza. Iniba niya ang direksyon ng kanyang paningin. Ayaw niya makita ang magiging reaksyon ni Manuel. This is not a right time para sabihin kay Yuna na ang lalaking inaakala nitong estranghero ay ama nito.“Salod,iwan mo muna kami,” sabi ni Don Hector sa katiwala.“Sige, Don Hector. Tawagan na lang ninyo ako kapag may kailangan kayo,” sabi ni Manang Salod bago tumalikod para umalis dito.“Manuel,Yza go to the private place at doon kayo mag-usap,” sabi ni Don Hector sa maawtoridad nitong boses. “Yuna baby come over here. Miss na miss na kita.”Alumpihit na lumapit si Yuna sa may gilid ng kama na hinihigaan ni Don Hector. Nahalata rin iyon ni Don Hector.“Lumabas ka muna, Manuel. Naninibago pa sa iyo ang bata,” ani Don Hector sa maawtoridad pa rin nitong boses. “Doon mo na lang hintayin si Yza sa labas nitong silid.”“Yes, Dad,” tanging sabi ni Manuel. Hinakbang nito ang mga paa. Nasa tapat nito si Yza ay huminto sa paghakbang ng mga paa niya si Manuel.“

“Daddy,” sabi ni Yuna, tumatakbo itong lumapit sa kanya. Nagpakanlong agad ito sa kanya ng nakalapit ng tuluyan dito ang bata.Hindi ni Manuel napaghandaan ang ginawa ni Yuna. Hindi agad siya nakahuma. Samo’t sari ang naramdaman niya nang mga sandaling iyon.God! Napahilamos ng sariling mukha si Manuel.Ito pala ang pakiramdam kapag tinawag na Daddy ng anak na pinanabikan niya. Hindi niya maalis-alis ang mga tingin niya sa cute na cute na mukha ng kanyang anak.Biglang uminit ang sulok ng mga mata ni Manuel. Bigla rin nanubig ang kanyang mga mata. Bago mangyari iyon ay tumingaka siya roon sa may kisame upang pigilan ang mga luha nagbabadya sa sulok ng kanyang mga mata.“Daddy,angry?” inosente sabi ni Yuna, nakatingin sa mukha ni Manuel na naging kulay pula na.“Of course not my love. Happy lang si Daddy,” nakangiti sabi ni Manuel, hinalikan sa pisngi ang anak niya.Lumipad ang tingin niya roon kay Yza na nanatiling nakatayo ilang dipa lang ang layo nasa pagitan nila.“Thank you,” sabi