บททั้งหมดของ The Billionaire's Unfulfilled Love: บทที่ 121 - บทที่ 130

Warning SPG Nang mga sumunod na araw ay nag libot kami sa Bordeaux, Burgundy, Languedoc, Cannes, at Barcelona. Nag stay kami sa Five star Hotel sa Barcelona which is ME Barcelona. Damang dama ko ang pagod sa ika-limang araw naming pag lilibot. Ang dalawang araw namin ni Yuan na natitira ay ilalaan na namin sa isa't isa. We have a deal. Kapag tapos namin mag stroll, solo naman namin ang isa't isa. Pag labas ko palang ng Rest room ng hotel na tinutuluyan namin ay nagulat ako kay Yuan. Agad niya akong kinarga na pa-bridal style saka ako marahang ibinagsak sa malambot na kama. Madilim ang mukha nito at punong puno ng pagnanasa. Napangiti ako sa itsura niya dahil halatang malakas ang hatak ko sa kanya. Agad sinunggaban ni Yuan ang aking labi at nalasahan ko ang red wine na ininom niya. Nakakalasing ang halik niya kumpara sa wine na hindi nakakalasing. Mas nalalasing pa ako sa ginagawa niyang pag halik sa'kin. "Uhmm.." kumawala ang impit sa ungol sa aking labi dahil roon. Hinubad

Warning SPGNaging ganoon ang routine ko araw araw hanggang sa sumama sa'kin si Hope. Pinakilala ko naman siya sa mga staff roon, bilang asawa ko at Heiress ng Dreams. Malugod naman siyang tinanggap ng mga staff at inasikaso. Tinulungan ako ni Hope sa pag papaganda at pagsasa-ayos pa ng Kompanya. Napaka laking tulong talaga na siya ang asawa ko. Napaka talino niya at napaka galing sa lahat ng bagay."Wala man lang ba akong reward d'yan?" aniya sa mapang-akit na tono. Napailing ako roon pero hinawakan ko siya sa palapulsuhan at pinaupo sa aking kandungan."Reward lang ba gusto mo?" kunot ang noo kong sabi na may kasamang pag ngisi. Natahimik naman siya at namula. Ako pa ang hahamunin e. Tumayo muna ako at sinara ang slide ng Office.. Maging ang pintuan ay nilock ko rin. Humarap ako kay Hope na ngayon ay sobrang pula na. Hindi rin mapakali ang kanyang mga mata."Ikaw ang nag bigay motibo para gawin ko ito sayo, ngayon." nakangisi kong sambit.Binuhat ko si Hope at inupo sa ibabaw ng la

Hope Point Of ViewNaalipungatan ako nang madaling araw dahil sa pag ungol ni Yuan. Hindi dahil may ginagawa siyang kababalaghan kundi nananaginip siya."Uhmm.. Y-Yam? Anong ginagawa mo rito? Akala ko ba patay kana?" hindi makapaniwalang sambit ni Yuan. Bakas sa mukha niya ang labis na pagka-gulat. Pinag mamasdan ko lamang siya sa kanyang pag tulog. Pero habang pinakikinggan ko ang mga sinasabi niya nasasaktan ako. Pakiramdam ko unti unti akong dinudurog. Bakit ganoon? Akala ko noong una ayos lang na wala na yung babaeng karibal ko. Dahil wala na naman siya sa mundo. Pero ang hirap pala kapag nasa sitwasyon kana, iyong ikaw yung nasa tabi pero iba yung bukang bibig at hinahanap. Aminadong nararamdaman ko na mahal ako ni Yuan sa mga araw na mag kasama kami. Pero, ang hirap palang mag panggap na masaya. Kaya lang mas mahirap maging totoo habang nasasaktan. Kaya minsan napapaisip ako. Lalo na kapag sobra na, iyon yung uupo ka sa isang sulok at tatanungin mo nalang ang sarili mo nang:

Sa mga nakalipas na araw, nakakaramdam ako ng lungkot pero nawiwili ako sa ginagawa kong pag tatanim at pag didilig ng mga halaman at bulaklak sa Farm ni Luigi. Inabala ko talaga ang sarili ko sa ganoon para hindi ako malungkot masyado.. Isa pa nakilala ko si Nica at Loki. Mga taga Switzerland, napaka witty at napaka helpful ng dalawang bata. Masaya kaming nag tatanim tuwing umaga.. Nadaanan lang nila ako nung isang araw at tuwang fuwa silang makipag kaibigan sa'kin. Nawala ang sobrang pagka-miss ko kina Yohann at Dryce. Nag padala ako sa kanila ng mga gadgets at chocolates. Nag pasalamat naman sila sa'kin. Hindi ko kina-kamusta si Yuan. Pero dahil akala nila ayos kami ni Yuan, panay sila kuwento. Gaya ngayon, nag chat si Yohann sa'kin."Mom, si Daddy panay ang punta ng Bar. Walang ginawa kundi mag inom. Pag tinatanong at pinipigilan naman namin. Parang walang naririnig. Minsan nag kukulong rin sa kwarto. Hindi na siya natutulog sa kwarto niyo.. Sa may guest room na siya nag stay. Pi

Luigi Point Of ViewLumipas ang mga araw, linggo hanggang sa naging buwan. Nalaman na naming lalaki ang anak nila Yuan at Hope. Pinangalanan na agad ito ni Hope na Luhan. Kahit pa may lihim akong pag tingin kay Hope. Hindi ako naghahangad na masuklian niya ang pagmamahal ko. Lalo na at alam kong si Yuan pa rin naman ang mahal niya. Kahit anong gawin ko, wala akong laban roon. Kilala ko si Hope, kapag mahal niya ang isang tao matagal bago siya makalimot. Hindi lang iyon, gaya ni Hope ayoko ring masira ang samahan naming dalawa. Masyado ko siyang mahal, ayokong dumating ang araw na maging kami at ako mismo ang maka-panakit sa kanya. Hindi ako perpektong tao, I have my own flaws at imperfections. Hindi lang ako iyong Luigi na kilala ng lahat na mabait at Knight in Shining Armor. I am the worst, hindi ko nga magawang ipaglaban ang pag mamahal ko kay Hope e.. Masaya na akong nakakasama siya araw araw. Ayos na ako na magkasama kami sa Mansion. Makita lang siyang masaya ay masaya na rin ako