Semua Bab สตรีขี่ม้าออกศึก: Bab 1621 - Bab 1630

เรือบรรทุกสินค้าจอดเทียบท่า เจ้าสิบเอ็ดฝางจึงพาเซี่ยเจิงและซวงเยว่ลงจากเรือระหว่างทาง เซี่ยเจิงเอ่ยถามว่า “ท่านลุงฝาง ท่านมาครานี้เพียงลำพังหรือ? พี่ใหญ่กับพี่รองมิได้มาด้วยหรือ?”เจ้าสิบเอ็ดฝางยิ้มกล่าวว่า “พวกเขาไม่ได้มา แต่อาจารย์หยานของเจ้ามาด้วย พวกเรามาถึงได้ครึ่งเดือนแล้ว พักอยู่ที่โรงเตี๊ยมฝูชิ่ง ครั้งนี้มาเพราะได้รับคำสั่งจากบิดาเจ้าหลายประการ ประการหนึ่งคือตรวจสอบสถานการณ์โจรผู้ร้ายและโจรสลัดในกว่างโจว อีกประการก็คือดูว่าเจ้าเดินทางมาถึงกว่างโจวหรือยัง อีกประการหนึ่งก็อยากพาเจ้าอาจารย์หยานออกมาเที่ยวบ้าง ช่วงปีใหม่นี้สำนักศึกษาได้หยุดพักยาว นางขอลาหยุดอีกสักหนึ่งสองเดือนก็มิใช่ปัญหา”เซี่ยเจิงเอ่ยด้วยความยินดี “อาจารย์หยานก็มาด้วยหรือ? ดีจริงๆ รีบพาข้าไปพบนางเถิด!”อาจารย์เริ่มแรกของเซี่ยเจิงนั้นคือหยานหรูอวี้ นางเคยศึกษาที่สำนักหนังสือ ปัญญาก็เฉียบแหลม ทว่านั่งนิ่งไม่ได้นาน ช่วงที่ศึกษาอยู่ก็เคยถูกส่งไปยังเขาเหมยหลายครั้ง เพียงแต่ถูกส่งกลับมาหลายครา สุดท้ายจึงเรียนอยู่ที่สำนักถึงเจ็ดขวบจึงขึ้นเขาเหมยอีกครั้งไม่ว่าจะเป็นผู้ศึกษาเล่าเรียนหรือผู้ฝึกยุทธ์ ล้วนต้องเคารพอาจ

แรกเริ่มนางรู้เรื่องเหล่านี้โดยบังเอิญ ประกอบกับความประทับใจแรกพบในครั้งนั้น ยิ่งทำให้นางรู้สึกว่าเจ้าสิบเอ็ดฝางเป็นผู้มีจริยธรรมสูงส่งนางถึงวัยปักปิ่นแล้ว ใจย่อมมีความฝันว่าอนาคตจะได้แต่งกับบุรุษเช่นไรเพียงแต่ว่า บุรุษที่ฝันถึงนั้นเลือนรางคล้ายภาพในความคิด ทว่าเมื่อมีคนผู้หนึ่งปรากฏขึ้นในฝันของนางอย่างมีชีวิตชีวา นางก็รู้ในทันทีว่า เป็นเขาผู้นี้ นางอยากแต่งกับเขาในตอนแรก ปู่ของนางคัดค้าน นอกจากเพราะอายุที่ห่างกันมากแล้ว ยังเพราะเจ้าสิบเอ็ดฝางเคยมีภรรยา นางถึงจะเป็นภรรยาเอก แต่ก็ไม่ใช่ภรรยาเดิมนางเป็นหลานสาวแท้ๆ ของไทฟู่ ชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่ว แห่งเมืองหลวงมีตระกูลมากมายที่อยากสู่ขอ เหตุใดจึงต้องแต่งกับเจ้าสิบเอ็ดฝาง? แม้เขาจะกลับจากศึกพร้อมผลงาน แต่อนาคตก็ยังไม่แน่นอนแต่นางกลับยืนกรานเช่นนั้น ปู่จึงต้องยอมอ่อนข้อให้ นั่นเป็นครั้งเดียวในชีวิตที่นางดื้อรั้นท่านปู่จึงเชิญคนมาสู่ขอ แต่คาดไม่ถึงว่าเจ้าสิบเอ็ดฝางกลับปฏิเสธคนในตระกูลต่างตกตะลึง บ้างก็ว่าเขาไม่รู้ดีชั่ว บ้างก็ว่า นางเป็นฝ่ายเสนอตัวกลับถูกปฏิเสธ ช่างน่าอับอายแม่นมของนางโกรธยิ่งนัก พูดกับนางว่า “คุณหนูอย่างท่า

นี่คือบททดสอบแรกในชีวิตแต่งงานของพวกเขาชีวิตที่หวานชื่น กลับถูกย้อมด้วยรสขมของยาเรื่องเช่นนี้ ย่อมต้องให้เขากลับมาเป็นผู้ตัดสินใจเขาได้รับข่าวรีบร้อนกลับมา ไม่แม้แต่ไปคารวะแม่ก่อน ก็ตรงดิ่งกลับเข้าห้องทันทีเขานำไอหนาวกลับมาทั้งตัว หิมะเกาะไหล่ยังไม่ละลาย ยืนสั่นอยู่นอกห้องสักครู่ แล้วจึงให้คนเอากะละมังไฟมาผิงอุ่นมือ ก่อนจะกล้าก้าวเข้าไปกอดนางเขากล่าวเสียงสั่นเครือ “ป่วยแล้วเหตุใดจึงไม่บอกข้า ต่อไปห้ามทำเช่นนี้อีก หากไม่สบาย ต้องรีบบอกข้าโดยพลัน”เมื่อเขากลับมา นางก็รู้สึกเหมือนมีหลักยึด จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากเพียงเห็นนางซูบผอมเช่นนี้ เขาก็เสียใจจนหลั่งน้ำตา “ทำให้เจ้าทรมาน เป็นความผิดของข้าเอง ที่ไม่ดูแลเจ้าให้ดี”นางซบหน้าลงบนอกเขา ฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะมั่นคง ความไม่สบายใจตลอดหลายวันที่ผ่านมาก็จางหายไปมาก นางกล่าวว่า “เป็นข้าที่ทำให้เจ้าลำบาก เจ้าก็ยุ่งอยู่ แล้วยังต้องกลับมาอีก”“ในกองทัพ แม้ข้ายุ่ง ก็ยังมีผู้แทนแทนข้าได้ แต่ข้างกายเจ้า ไม่มีผู้ใดแทนข้าได้” เขาลูบแผ่นหลังนางเบาๆ “ข้าเข้าใจเรื่องราวแล้ว เดี๋ยวข้าจะไปปรึกษาหมอมหัศจรรย์ดันอีกครั้ง แล้วเราค่อยตัดสิน

กระบวนการคลอดไม่ราบรื่นนัก เด็กคนนี้ทำให้แม่ของเขาทรมานถึงห้าชั่วยาม กว่าจะคลอดออกมาได้ออกมาแล้วยังไม่ร้อง ผู้ผดุงครรภ์ต้องตีก้นเขาอยู่หลายที ถึงจะร้องออกมาดังลั่นเมื่อเขาร้องขึ้นมา ใจของทุกคนจึงได้กลับเข้าที่เข้าทางเจ้าสิบเอ็ดฝางเพราะกังวลมากเกินไป อารมณ์ตึงเครียด พอคลายลงกลับหน้ามืดเป็นลมล้มไปเซี่ยเจิงได้ยินถึงตรงนี้ก็ร้องอ้อออกมา “เรื่องนี้ข้าเคยได้ยินมาก่อน ลุงหยูเคยเล่าให้ข้าฟัง ว่าลุงฝางเคยเป็นลมอยู่ในห้องคลอด ถูกผู้คนหัวเราะเยาะอยู่ตั้งนาน”หยานหรูอวี้ยิ้มแล้วกล่าวว่า “ใช่แล้ว เรื่องนี้เขาถูกล้ออยู่พักใหญ่ เด็กคนนี้ก็คือพี่ใหญ่ฝางของเจ้านี่แหละ”นางกล่าวต่อถึงเรื่องหลังเด็กกำเนิดออกมา ถึงอย่างไรก็เป็นเด็กคลอดก่อนกำหนด ร่างกายจึงอ่อนแอ เมื่อตอนเป็นทารกก็มักจะป่วยบ่อย จำนวนครั้งที่กินยา แทบจะเป็นรองจากการกินนมโชคดีที่พออายุสามขวบ ทุกอย่างก็เริ่มคงที่ เริ่มฝึกวรยุทธ์เพื่อเสริมสร้างร่างกายลูกคนที่สองมาเหมือนกับเซี่ยเจิง เป็นเรื่องของโชคชะตา หลังจากให้กำเนิดบุตรชายคนโต เจ้าสิบเอ็ดฝางก็ไปขอยาคุมกำเนิดจากหมอเทวดาตันมากินเอง บอกว่ายานี้มีผลห้าปี หากต้องการไม่ให้มีลูกอีกเลย

พวกเขามีเรื่องขึ้นมาจริงๆข้ามิเคยแม้แต่จะฝัน ว่าเสด็จพ่อผู้ขี้ขลาดหวาดกลัวของข้า จะกล้าร่วมมือก่อกบฏเสด็จพ่อกับพี่ชายถูกตัดศีรษะ เสด็จแม่ถูกคุมขัง เรื่องราวครั้งนี้หาได้พัวพันถึงข้าไม่ เพราะพวกเขาตัดขาดกับข้ามาแต่เนิ่นๆ ทั่วทั้งเมืองหลวงล้วนรู้กันทั้งนั้นเมื่อก่อนข้าเคยสาบานไว้ว่า ต่อให้พวกเขาเป็นอะไรไป ข้าก็จะไม่ข้องเกี่ยวอีกทว่า สายใยเลือดเนื้อกลับตัดไม่ขาด แม้ในใจจะโกรธเกลียดเพียงใด แต่ก็ยังปวดร้าว ยากจะกินได้นอนหลับข้าจึงไปขอร้องลูกพี่ลูกน้อง ให้ข้าได้นำเสื้อผ้าอาหารเข้าไปส่งให้ในเวลาที่เหมาะสมเมื่อเสด็จแม่เห็นข้า ก็ร่ำไห้คร่ำครวญ ขอร้องให้ข้าช่วยนางออกมาข้ายังแก้นิสัยร้องไห้ง่ายไม่หาย เพียงแต่ใจแข็งขึ้นกว่าแต่ก่อน ข้าจึงพูดว่า “เมื่อข้าติดอยู่ในโคลนตมของตระกูลเหลียง ขอร้องพวกท่านช่วยเหลือ พวกท่านกลับบอกว่าต่อให้ติดหล่มก็ยังมีลมหายใจ ให้ข้าอยู่เฉยๆ อย่างว่าง่าย คำพูดนี้วันนี้ก็ขอคืนให้ท่าน แม้ตอนนี้ท่านจะถูกจองจำ แต่ตราบใดที่ยังหายใจได้ ก็ถือว่ารอดแล้ว”ข้าพูดจบก็หันหลังจากไป ปล่อยให้นางร้องไห้โวยวายสารภาพผิดอยู่เบื้องหลัง ข้าก็ไม่ได้หันกลับไปเมื่อฮ่องเต้องค์ใหม่ขึ