Semua Bab HIDING THE MONTEFIORE'S HEIR : Bab 11 - Bab 20

Pagbukas pa lamang ni Thara ng pinto ay agad siyang hinarang ng bantay. “Ma’am, saan kayo pupunta?” malamig ngunit may halong pag-aalala ang tanong nito. Mabilis siyang napaisip ng dahilan. “G-gusto kong bumaba ng kusina, nagugutom ako…” kasinungalingang binitiwan niya habang palihim na itinago sa likuran ang susi ng sasakyan. Nagkatinginan ang dalawang guwardiya. Ang isa ay bahagyang nag-angat ng ulo mula sa cellphone na nilalaro at nagtanong sa kasama. “Anong gagawin natin, Jasen?” Napilitang umayos ng tayo si Jasen, isinuksok sa bulsa ang cellphone at dumako ang tingin sa kanya. Kita sa mukha nito ang pagtitimbang ng sitwasyon. Habang naghihintay ng tugon, lihim na nilingon ni Thara ang pintuan ng banyo. Hindi pa rin lumalabas si Rozein. Ngunit habang tumatagal, lalo lamang kumakabog ang kanyang dibdib. Kung hindi niya malulusutan ang dalawang bantay ngayon, siguradong aabutan siya ng lalaki. “Hindi ka namin maaaring payagan, ma’am. Kailangang ipaalam namin kay Boss na lalabas

Kapwa silang napatingin nang may kumatok sa pinto. Pagdaka’y bumukas iyon at isang babaeng may maikling buhok ang pumasok. “Good morning, sir Rozein,” magalang na bati nito, halos marinig ang tamis ng tinig sa katahimikan ng silid. Nakatayo na si Rozein, nananatiling matigas ang ekspresyon sa mukha. Samantalang si Thara naman ay nanatiling nakaupo sa malamig na sahig, hawak pa ang bahagyang nananakit niyang balakang matapos ang pagkakabagsak kanina. Saglit siyang napaurong nang mapansin ng babae ang presensiya niya. Nanlaki ang mga mata ng estranghera, halatang hindi inaasahan na may ibang babae roon. Marahang tumayo si Thara, pinilit ang sarili na huwag magpakita ng kahinaan kahit kumikirot pa ang kanyang katawan. “Thara?” Malamig na bigkas ni Rozein sa buong pangalan niya, at gaya ng dati, may kakaibang kalabog na naman sa kanyang sikmura. “Yes?” tipid niyang tugon, pinipilit ipakita na walang epekto sa kanya ang tinig nito. “Lumabas ka muna. I want to discuss something with my

Gusto sanang matawa ni Thara sa reaksyon ni Rozein, ngunit pinigilan niya ang sarili. Hindi pwedeng mahalata ng lalaki na 'yon ang dahilan kung bakit naroon siya sa opisina nito. Gusto niyang gumanti, kahit papaano, sa lahat ng ginawa nito sa kanya. At higit sa lahat, ayaw niyang magpatalo. Napansin niyang abala ito sa harap ng kanyang laptop, nakatitig nang mariin sa screen na para bang pinipilit huwag siyang pansinin. Ngunit hindi nakaligtas kay Thara ang bahagyang paniningkit ng mga mata ng lalaki, isang uri ng tingin na tila may laser beams na gusto siyang paalisin. Sa halip na matakot, ngumiti lang si Thara nang inosente at nagpatuloy sa mahina niyang pagkanta kahit wala sa tono. “Would you please stop!” pigil na sigaw nito. Itinaas ni Thara ang mga kilay at nagkunwaring inosente. “Ano bang ginawa ko?” “You know what you’re doing! Tigilan mo na, hirap na hirap na akong mag-concentrate dito.” “Okay, whatever you say,” sagot niya sabay ngiti. Tumayo si Thara at nagsimulang mag

Hindi bumalik si Thara sa silid ni Rozein kagabi. Pinagtiyagaan niya ang malamig na sofa sa living room, pilit na ginagawang kumot ang manipis na throw blanket na iniabot sa kanya ng isa sa mga katulong. Kahit anong pakiusap ng mga ito na bumalik na lamang siya sa kuwarto ng kanyang asawa, nanindigan siya. Mas mabuti nang magtiis kaysa muling makaharap ang taong iyon matapos ang nangyari kagabi. Maaga namang umalis si Rozein kinabukasan, at para kay Thara, iyon na rin ang pinakamainam. Hindi pa niya kayang makita ang malamig na anyo nito, lalo na’t sariwa pa sa alaala niya ang paraan ng pagkilos at pagtingin nito kagabi. Last night was different, ibang-iba sa lahat ng gabi na ginugol niya sa mansyon. Magdamag siyang balisa. Hindi siya nakatulog ng maayos dahil kay Rozein lamang umiikot ang kanyang isip. Pilit niyang inaalala ang bawat detalye ng naging reaksiyon nito, mabigat at puno ng galit, tila may hinanakit na hindi niya maunawaan. Sigurado siyang may ibang dahilan, isang lihim

Halos lahat ng tao sa mansyon ay halatang kabado nang bumalik si Thara mula sa kanyang pagtakas. May ilan na nag-ayos na ng gamit, parang naghahanda na sakaling sila ay maparusahan o mapaalis dahil sa ginawa niya. Ngunit mabilis namang humupa ang kanilang kaba nang ipahayag niyang walang mawawalan ng trabaho.“Ako lang ang may kasalanan sa ginawa ko,” mariin niyang sabi, pinapakalma ang lahat. “Walang dapat madamay.”Nang mapadpad siya sa kusina, nadatnan niyang naglilinis ng karneng baboy si Rayah.“Pwede ba akong tumulong?” tanong niya, hinubad pa ang bracelet na sagabal sa paggalaw ng kanyang kamay.“Naku, ma’am. Huwag na po. Nakakahiya naman kung tutulong kayo sa akin,” mariing tanggi ni Rayah, halatang nahihiya.Sumingit si Manang Felicia na noo’y naglalakad din sa kusina. “Tama si Rayah, hija. Hayaan mo na siya diyan.”Ngumiti si Thara. “Ayos lang po. Sanay naman ako sa ganitong gawain. At saka nami-miss ko na rin magluto.”Walang nagawa ang dalawa kun'di hayaan siya. Mabilis na