Semua Bab HIDING THE MONTEFIORE'S HEIR : Bab 1 - Bab 10

"Ano bang nakain mo at tumalon ka sa pool?" tanong ni Manang Eda, puno ng pag-aalala ang tinig. Akala ni Thara, katapusan na niya. Mabuti na lamang at nakita siya ni Manang Eda. Agad itong humingi ng tulong sa hardinero at guwardiya. "A-akala ko kasi, mababaw lang," pagsisinungaling niya habang nanginginig pa ang mga labi. Hindi niya kayang sabihin ang totoo, na itinulak siya ng walanghiyang si Rozein. Kapag nalaman iyon ni Manang Eda, tiyak na agad nitong isusumbong sa Senyora. At kapag nangyari iyon, siguradong susugurin at pagsasalitaan na naman siya ni Rozein. "Ikaw talagang bata ka. Kung hindi kita nakita, baka pinaglamayan ka na ngayon," mariing sabi ni Manang Eda habang marahang inaakay siya papasok sa mansyon. Napangiwi si Thara at tahimik na nagtungo sa tinutuluyan nilang silid ni Rozein, bagaman hindi niya man lang matatawag na kanilang silid iyon, sapagkat ni minsan ay hindi naman doon natutulog ang kanyang asawa. Matapos magpalit ng tuyong kasuotan, lumabas siya upan

“Ano naman ang pakialam mo?” masungit na sabi ni Thara, ang malamig na boses ay bahagyang nanginginig sa inis. Eleur chuckled, the sound low and almost mocking. “I can help you,” he offered, his tone carrying a weight of confidence that only fueled her irritation. Dumaan ang roaming waiter at nag-abot ng dalawang goblet si Eleur. Maingat nitong iniabot ang isa kay Thara, na agad tinaasan niya ng kilay, waring nagtatanong kung ano ang balak nito. “Come on, Thara. Kahit ngayon lang,” ani nito may halong pagsusumamo ang tinig. “Huwag mo akong pagsungitan.” Napabuga siya ng hangin, pilit pinapakalma ang sarili, bago niya tinanggap ang goblet. “Jaric is already married,” bulong nito, tila sinasadya ang pagpapatama. Umangat ang kilay ni Thara. Ano ba ang nais nitong iparating? “I know he’s married. Sinabi niya sa akin,” malamig niyang tugon, diretso at walang pag-aalinlangan. Eleur merely shrugged. “Just trying to warn you, so that you’ll not fall into a trap.” Napairap siya, isan

“Wait,” pigil ni Thara nang akmang lalabas ang nagngangalang Dana. Huminto ito sa mismong bungad ng pinto at lumingon sa kanya. “May kailangan pa po ba kayo, Senyorita?” maingat na tugon nito. “My name is Thara, 'yon na lamang ang itawag mo sa akin,” she told her. Kung hindi siya nagkakamali, halos isang taon lamang ang tanda niya kay Dana. Kaedaran lang halos niy, kaya nakapagtataka kung bakit nito tinatawag ng sobrang pormal si Thara. “Asawa kayo ni Senyorito, kaya normal lang po na tatawagin ko kayong Senyorita.” Napailing si Thara. “Where are we, anyway?” tanong pa niya. “Nasa Vista Sandrè tayo, Senyorita,” sagot ni Dana. Vista Sandrè? Parang pamilyar. Narinig na niya ang pangalan ng lugar na 'yon dati, ngunit hindi niya agad maalala kung saan. “Pagmamay-ari ng pamilyang Montefiore ang isla na 'to,” dagdag ni Dana, na para bang nababasa ang tanong sa isip niya. Bahagyang nagulat si Thara sa nalaman. Huminga siya nang malalim, pilit na pinapawi ang unti-unting

Nagising si Thara nang mag-isa, nakahiga pa rin sa malambot ngunit malamig na kama. Sa unang saglit ng kanyang pagdilat, bigla siyang nilukob ng kaba, tila ba may kulang, may nawala. Agad niyang iginala ang paningin sa buong silid, handang salubungin ang anumang pagbabago. Ngunit nang matiyak niyang siya pa rin ay naroon sa parehong silid kagabi, dahan-dahan siyang kumalma. Malakas ang hinala niyang umalis si Rozein nang maaga para pumasok sa trabaho. It's not like she missed that bastard. Sa pagkakaalam ni Thara, ang nararamdaman niya sa lalaking 'yon ay pawang galit. Hindi rin niya maintindihan kung paanong nalampasan niya ang magdamag na kasama ang lalaking sa iisang kama. Kung may kakayahan lamang siyang patayin nang walang kasalanan, marahil kaninang gabi pa niya 'yon nagawa. That man is too ruthless to live in this world, bulong ng kanyang isipan. Ito ang unang umaga niya sa mala-kastilyong mansyon. Pero pakiramdam niya ilang buwan na siyang nakabilanggo roon. Malinaw sa kan

Pagkapasok ni Thara sa silid, kaagad siyang naghanap ng tuwalya. Ramdam niya ang bigat at alikabok ng buong araw na nakadikit sa kanyang balat, kaya nanaisin niya ang linisin ang sarili. Nang matagpuan ang isang malinis na tuwalya sa loob ng cabinet, dumiretso siya sa banyo. Habang naliligo, bahagya siyang napatigil nang marinig ang mahinang pagkalansing ng pinto sa labas. Napalunok siya at mabilis na pumasok sa isip ang katauhan ni Rozein. Mukhang nakauwi na yata ito. Sandali pa ay kumatok ang isang kamay sa pinto ng banyo. “Ano po ba ang gusto niyong isuot, Ma’am? Ihahanda ko po para sa inyo,” wika ng isang boses babae. Nakaramdam ng kaunting ginhawa si Thara nang makilala ang tinig. Dahan-dahan niyang binuksan ang pinto at humarap sa dalagang may ngiting nakatanaw sa kanya. “Kailangan ko ng komportableng damit,” mahinahon niyang sabi. “Okay!” She takes Thara’s hand and leads her to a walk-in closet. Kahit inasahan na niyang malaki ang silid na 'yon, hindi pa rin maiwasan ni Th