Lahat ng Kabanata ng Ex-Husband's Regret: Kabanata 21 - Kabanata 30

Masakit ang ulo ko. Bukod pa dito, masakit ang bukod katawana ko. Sinubukan kong buksan ang mga mata ko, pero hindi ko ito magawa. Pakiramdam ko na para bang natabunan ito ng mga bato. Sinubukan kong tawagin si Noah, o kahit sino, ngunit walang tunog na lumabas sa bibig ko.Kumikilos ako. O may taong nagpapakilos sa akin. Ang bawat kilos ay nakakagulat at mas lalong masakit ang katawan ko. Sana ay bagalan nila ito. O kaya ay huminto sila.“Kailangan ng doctor!” Ang sigaw ng isang tao.Hindi ko maintindihan kung ano ang sinasabi nila ao kung bakit kailangan ng doctor. O kung ano ang nangyayari. Sinubukan ko maging gising, ngunit muli akong binalot ng kadiliman at nawalan ako ng malay.**********Noong bumalik ulit ako sa sarili ko, wala akong sakit na nararamdaman, pero hindi ko pa rin madilat ang mga mata ko. Hindi ko rin kayang ikilos ang katawan ko. Pakiramdam ko na ang mga binti ko ay napapalibutan ng semento. Na para bang naipit ako sa sarili kong katawan.Narinig ko na nag u

Rowan:“Kamusta na siya, Rowan?” Ang tanong ni Kate, ang nanay ni Ava.Tunay ang pag aalala sa boses niya. Naririnig ko kung gaano kahirap niya pinigilan ang sarili niya sa pag iyak. Naging mahirap ang mga nakaraang araw at hindi pa rin ako naka-move on sa halos pagkamatay ni Ava.“Gumising po siya kahapon ng ilang minuto bago po siya natulog ulit, at bago po kayo mag alala, sinabi po ng doctor na normal po ito para sa mga pasyente na may head injury.”Narinig ko na huminga siya ng maluwag. Nagbago si Kate simula noong namatay ang asawa niya. Gusto niya maging malapit kay Ava, ngunit ngayon ay nagdesisyon si Ava na ayaw niya na maging parte ng pamilya. Ayaw niya nang maging parte kami ng buhay niya.“Magiging okay ba siya? Gagaling din ba siya ng tuluyan?”“Opo, may kumpiyansa po ang mga doctor, pero hindi po sila sigurado kung magiging kumpleto ang pag galing ni Ava. Masyado pa pong maaga para malaman sa ganitong uri ng head injury, baka magkaroon po ng komplikasyon.”Ito ang i

Nakaupo si Ethan sa kanan ni Ava habang may bukas na mga baraha. Nakaupo ng medyo diretso si Ava. Kahit na may bandage siya sa ulo, at may mga gasgas ang mukha, nakangiti pa rin siya.Tumingin siya sa akin at nawala ang ngiti sa kanyang mukha.“Lumabas ka.” Ang demanda niya.Mukhang bumalik na siya sa pagiging malamig.“Hindi pwede, Ava.” Ang kalmado kong sinabi sa kanya at umupo ako sa kaliwa niya.Ang mukha niya ay puno ng galit at ang mga mata niya ay nagliliyab. Okay na siya kahapon, kaya ano ang nangyari?“Ayaw ko na nandito ka, kaya pwede ka nang umalis, at dalhin mo na ang dalawang yun… hindi ko kayo kailangan dito.”Naisip ko na tinutukoy niya sina Emma at Travis. May nangyari. Kahapon ay maayos ang pakikitungo niya sa akin, pero iba siya ngayon. Baka hindi ko dapat siya iniwan kela Emma at Travis.“Huminahon ka muna, Ava, tandaan mo na hindi ka pa okay at dapat ay hindi ka mastress.” Sumingit si Ethan.Hinawakan niya ang kamay ni Ava. Tumingin si Ava sa magkahawak na

Bakit ba siya nandito? Sino ang nagpapasok sa kanya? Gusto ko siyang mawala dito. Ayaw ko siyang lumapit sa akin, sino ang nakakaalam kung ano ang gagawin niya kapag tulog na ako.“Wala akong gagawin na kahit ano, nandito lang ako para sabihin ang mga ito. Sana ay hindi ka muna patayin ang gang na yun, gusto kong panoorin mo kung paano ko kukunin ang lahat mula sayo tulad ng ginawa mo sa akin, pati na ang anak mo. Hindi magtatagal, tatawagin niya na akong momo.”Paano ba nangyari na magkadugo kami? Alam ko na mali ang ginawa ko sa kanya, pero hindi ba’t sapat na ang parusa sa akin?“Walang hiya ka talaga, Emma, pero dapat mo itong malaman, hindi ka ituturing ni Noah bilang ina niya… hindi mo ba naaalala kung paanong hindi ka niya pinapansin sa airport? Wala ka lang para sa kanya at magiging wala ka lang kahit na nagpakasal kayo ni Rowan.”Sumimangot siya. Napalitan ng galit ang matagumpay na tingin niya kanina.“Ayos lang… at least ay ang pangalan ko ang sinisigaw ni Rowan sa gabi

Gumising ako at nakita ko na mag-isa ako sa kama. Huminga ako ng malalim. Alam ko na isang panaginip lang ang lahat ng yun. Imposible na matutulog si Rowan kasama ko sa sarili kong kama. Hindi ko maalala ang lahat pagkatapos ko makatulog sa hospital. Puno ako ng gamot sa sistema ko at nasa imahinasyon ko ang mga bagay na hindi totoo.Bumaba ako ng kama, ngunit kailangan ko umupo noong umiikot ang kwarto sa paningin ko. Pagkatapos ng ilang minuto, naglakad ako ng maingat habang papunta ako sa banyo para mag-shower. Gusto ko lang na mawala ang amoy ng hospital mula sa balat ko.Marami akong kailangan gawin at hindi ko alam kung saan ako magsisimula. Wala akong phone at wala rin akong kotse. Sinabi sa akin ng mga pulis na ang phone ko ay nasira noong bumagsak ako sa lupa. Meron akong ilang linggo na leave mula sa school, pero kailangan ko muna asikasuhin ang tungkol sa kotse bago ako bumalik sa trabaho.Sa oras na tapos na akong magbihis, sobrang sakit ng ulo ko.‘P*ta! Kailangan ko n