Lahat ng Kabanata ng Pangarap Kong Matikman Ka: Kabanata 151 - Kabanata 160

Caline’s POVLinggo at tulad ng inaasahan ko, tahimik na naman ang buong mansiyon. Maluwag ang sala, walang ingay mula sa mga bisita o mga tauhan ng bahay at ang tanging tunog na naririnig ko ay ang kaluskos ng mga dahon sa labas na hinahampas ng banayad na hangin. Maglalagi lang ako sa mansiyon ngayong araw, wala naman kasing aya ang mga kaibigan ko, parang may mga kani-kaniyang gala ngayong araw. Walang plano, walang bisita, walang dahilan para umalis. Pero alam kong may isang bagay na magpapabago sana ng araw ko—si Akeno. Si Akeno, ang garden boy namin. Hindi siya nagtatrabaho tuwing Linggo, kaya sigurado akong hindi ko siya makikita ngayon. Napatitig ako sa kisame, iniisip kung paano naging ganito ka-boring ang araw ko. Kung nandito si Akeno, malamang ay kausap ko siya habang tinutulungan niya akong maghalamanan sa hardin. Pero ngayon, mag-isa lang ako kaya kailangan kong libangin ang sarili ko. Napabuntong-hininga ako at napatingin sa bintana, doon sa hardin kung saan madalas siya

Caline’s POVHindi ko na napigilan ang sarili ko. Lumapit ako sa kanila, hawak pa rin ang bulaklak. “Tita, ano ba talaga ‘tong tungkol sa bulaklak na ‘to? Bakit kayo nag-uusap nang parang may tinatago kayo?”Lumingon si Mama sa akin at kita ko ang pagkabahala sa mga mata niya. “Caline… anak…” Umiling siya nang bahagya na tila nag-iisip kung paano ipapaliwanag ang sitwasyon.Si Papa naman, tumayo mula sa pagkakaupo niya, halatang may malalim na iniisip. “Caline, may dapat kang malaman tungkol sa gumamelang hawak mo,” sabi niya nang dahan-dahan, waring nag-iingat sa bawat salitang sinasabi niya.Parang bumagal ang oras. Ramdam ko ang kakaibang tensyon sa paligid. Tumango ako, hinihintay ang mga susunod na sasabihin nila.“Ang bulaklak na ‘yan,” simula ni Papa, “hindi ‘yan ordinaryong bulaklak. May kakaiba diyan at mukhang panahon na para malaman mo ang tungkol sa totoong mayroon sa mga dugo natin.”Napakunot-noo ako. “Anong ibig mong sabihin, Pa?”Napatingin si Mama kay Papa at sa wakas

Caline’s POVPagdilat ng aking mga mata, una kong naramdaman ang malamig na hangin na nagmumula sa malaking bintana ng aming sala rito sa manisyon. Nakahiga ako sa malambot na sofa, ang pamilyar na amoy ng bahay na bumalot sa akin. Unti-unting bumabalik ang mga alaala ko, ang nangyari sa parking lot. Nakita ko sila, ang mama ko, si Papa Corvus, at si Tita White lady. Nakaupo sila sa harapan ko, lahat sila ay may seryosong mga mukha, na para bang may bagay na hindi ko maintindihan na kailangan kong malaman.Huminga ako ng malalim at sinusubukang intindihin ang lahat. “Ano... anong nangyari?” mahina kong tanong habang dahan-dahang bumangon mula sa aking pagkakahiga. Biglang bumalik ang isa kong alaala, kasingliwanag ng apoy ang paglabas ng fireball mula sa aking mga kamay. Naramdaman ako ng takot, pero higit pa roon, ang ‘di maipaliwanag na init na dumaloy sa aking katawan bago ako nawalan ng malay kanina.Agad akong napatingin kay Papa Corvus na umaasa ng kasagutan sa kaniya. “Papa,” m

Caline’s POVWalang tao sa mansiyon ngayon, wala sina mama, papa at Tita White. Nasa work sila habang ako, namamahinga kasi sabi nila ay mamahinga muna ako kung pakiramdam ko ay nanghihina ako. Ang boring, kaya naisipan kong pumunta sa garden para puntahan nalang si Akeno.Pagdating doon, nadatnan kong nagtatanggal siya ng mga tuyong dahon.“Hi,” bati ko sa kaniya.Nakita kong nagulat siya. “Oh, bakit lumabas ka ng kuwarto mo? Ang sabi ng mga magulang mo ay may sakit ka?” tanong niya agad kaya natawa ako.“Wala, medyo nanlalata lang ako pero okay naman na ang pakiramdam ko. Isa pa, lalo lang akong nanlalata kapag nakahiga lang sa kama. Bukas, siguro puwede na akong pumasok ulit sa trabaho.Lumapit ako sa kaniya. Tumulong na lang din ako sa pagputol ng mga tuyong dahon at bulaklak.“Gusto mo bang igawa kita ng tsaa? May mga chamomile tea akong dala sa bag ko. Nagdadala ako nun kapag stress o nanlalata ako,” alok niya pero tumanggi ako. Ayokong umalis siya sa tabi ko kaya tumanggi ako.

Caline’s POVMaaga akong gumising para sana kausapin si Akeno. Kaya lang sabi ni mama, hindi raw ito makakapasok ngayong araw dahil may sakit siya.Nasa sala ako noon, nagbabasa ng isang libro, ngunit wala akong maintindihan sa bawat pahinang binubuksan ko. Paulit-ulit lang na pumapasok sa isip ko ang kalagayan ni Akeno. Sino kaya ang nag-aalaga sa kanya? Mayroon kaya siyang kasama sa bahay na tumutulong sa kaniya? Hindi ko na matagalan ang pag-aalala, kaya nagpasya akong aksyunan na ito.Mabilis kong kinuha ang resume ni Akeno mula sa mga dokumentong naka-file sa opisina ni papa. Doon ko nahanap ang kaniyang address. Hindi ko alam kung tama ba itong gagawin ko—ang basta na lang magpunta sa bahay ng isang empleyado—pero pakiramdam ko, kailangan ko. Ayoko siyang pabayaan. Close naman na kami at para na kaming magkaibigan.Ang address ni Akeno ay nasa isang maliit na bayan na malayo sa siyudad, sa gilid ng isang kabundukan. Hindi ko inaasahang ganoon kasimple ang lugar na tinitirhan niy