All Chapters of Pangarap Kong Matikman Ka: Chapter 171 - Chapter 180

Caline’s POVNagsimula ang hapon na maaliwalas, pero sa hindi ko inaasahan, bigla na lang bumuhos ang napakalakas na ulan. Nakaupo ako sa loob ng bahay, nakatingin sa bintana, habang pinapanood ko ang mga patak ng ulan na bumabagsak sa hardin namin. Naalala ko agad si Akeno. Gaya ng dati, siguro nandun siya sa labas, nag-aalaga ng mga halaman kahit basang-basa na.“Naku naman,” bulong ko sa sarili ko. “Paano kaya siya uuwi sa ganitong malakas ng ulan?”Pilit kong hinahanap ng mga mata ko kung nasaan siya, pero wala akong makitang kahit anino niya mula sa loob ng mansyon. Hindi ko maiwasang maawa. Kakatapos lang niya magkasakit, tapos ganito pa ang panahon. Hindi puwedeng umuwi siya ng basa. Baka magkasakit ulit si Akeno.Nagdesisyon akong puntahan siya. Kinuha ko ang payong ko at lumabas ng bahay, habang nilampasan ang malakas na ulan. sinundan ko ang direksyon papunta sa hardin. Sinalubong ako ng malamig na hangin at patuloy na pag-uulan, pero hindi ko iyon inalintana.“Akeno!” sigaw

Caline’s POVNagising ako sa tunog ng malakas na ulan. Ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin mula sa labas. Pero hindi iyon ang unang bagay na napansin ko. Hindi. Ang una kong napansin ay ang mainit na bisig na nakapulupot sa akin—malaki, matigas, at... ang bango, grabe. May halong amoy ng sabon at konting cologne na parang hinalo sa malamig na hangin. Teka, bisig ‘yun ni Akeno pala ‘yon!Kumabog ang dibdib ko, idinilat ko nang kaunti ang mga mata ko, tinatantiya kung makakaalis ba ako nang hindi niya napapansin. Pero sa mismong sandali na gumalaw ako, naramdaman kong humigpit ang pagkakayakap niya sa akin. Na para bang akala niya ay una niya ako. Naramdaman ko rin na mas malapit pala kami kaysa inaasahan ko. Grabe, ang lapit namin! Bakit nga ba e, napakaliit kaya nitong higaan niya.Hindi ko magawang bumitaw. Siguro, dahil ang comfy ng pagkakayakap ko sa kanya. Pangalawa, kasi parang ang perfect ng umaga. Malamig sa labas, umuulan pa, pero heto ako, katabi ng isang guwapo—no, sobr

Caline’s POV“Pero seryoso, paano nga pala ‘to?” tanong ko habang pilit na binabasag ang katahimikan. “Kung hindi tumigil ang ulan, baka abutan ako dito ng gabi.”“Sabi ko nga, okay lang. Hindi ka naman na iba,” sagot niya sabay ngiti. “At saka... hindi ka ba natutuwa? Libre almusal, libre tulog, at libre pang tingin sa ‘kin.” Tumawa pa siya nang pilyo.“Grabe ‘to!” natatawa kong sagot. “Kapal mo ah! Hindi ko naman sinabi na gusto kitang titigan.”“Ah, pero hindi mo rin sinabi na ayaw mo, ‘di ba?” sabay kagat-labi na parang nanunukso pa lalo.Napatigil ako. Ano bang problema ng taong ito? Bakit ganito siya bigla sa akin Bahagya akong tumingin sa kanya, at napansin kong seryoso siya, kahit na parang biro lang ang banat niya. Naroon na naman ‘yung tingin niya—yung tipong tumatagos hanggang sa kaloob-looban ko. Teka lang, Caline, huwag ka munang bumigay.Bigla siyang tumayo, at akala ko ay tapos na ang usapan namin. Pero naramdaman ko ang kamay niya sa balikat ko, at nang tumingin ako sa

Caline’s POVSa totoo lang, hindi ko alam kung anong sumagi sa isip ko nang umagang ‘yon. Basta’t bigla na lang akong nagdesisyon na magpunta sa mall, kahit na ang original kong plano ay mag-movie marathon maghapon. Siguro, dahil naisip ko si Akeno. Dahil sa pagpapatulog niya sa akin sa bahay-kubo niya at dahil naubos namin ang grocery niya. Naisip ko na baka palagi na lang siyang kumakain ng instant noodles o kaya ‘yung mga tinitipid na pagkain.Hindi ako nagdalawang-isip na mag-grocery para sa kaniya. ‘Yung tipong hindi lang para sa isang linggo, kundi parang pang isang buwan na supply ng pagkain ang kinuha ko para sa kaniya. Parang natanggal lahat ng mga limitasyon ko sa buhay nung nakita ko ‘yong mga prutas, gulay, at karne na parang nagtatawag sa akin mula sa mga estante ng grocery store para ibigay kay Akeno. Maghapon kasing puro prutas ang kinain namin nun habang maghapon ang malakas na ulan.“Ma’am, ilalagay na po ba natin sa cart ‘yong buong tray ng pork chop?” tanong ng sale

Caline’s POVHindi ko mapigilan ang excitement na nararamdaman ko habang binabalot ko ang aking mamahaling scarf sa leeg ko. Naka-sked ako today to meet my friends. You know, the usual brunch date. Nothing fancy—just some casual get-together with mimosas and avocado toasts at Café Royale. I was supposed to be getting ready na nga, pero somehow, I found myself strolling towards the terrace. I mean, it’s not like I’m going to miss much if I’m late, right? Fashionably late is my style, anyway.Pagbukas ko ng pinto papunta sa terrace, ang unang bumungad sa akin ay ang sikat ng araw, pero hindi iyon ang unang sumapul sa akin. It was him. Si Akeno.Oh. My. God.Nagdidilig siya ng mga halaman. Tulad ng dati, nakasuot lang siya ng simple, puting t-shirt at jeans. Pero alam mo ‘yung feeling na kahit simple lang ang suot ng isang tao, parang bumabakat lahat ng muscles nila? Literal na glistening ang balat niya sa pawis, at ang araw na tumatama sa kanya ay parang spotlight lang na mas lalo pang