All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 611 - Chapter 620

หลี่หลงหลินยิ้มเย็น “ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือของพวกเจ้า มีสิทธิ์อะไรเจรจากับต้าเซี่ย? ที่ให้คณะทูตของพวกเจ้ามาต้าเซี่ย ล้วนเป็นเพราะฝ่าบาทใจกว้างมีเมตตา ไว้หน้าพวกเจ้า!”“แข่งตำราพิชัยยุทธ์ พวกเจ้าแพ้แล้ว!”“แข่งบทกวี พวกเจ้าแพ้แล้ว!”“แข่งทหารม้า พวกเจ้าแพ้แล้ว!”“แข่งรถขนอาวุธปืน พวกเจ้าก็แพ้อีกแล้ว!”“ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมีสิทธิ์อะไรต่อสู้กับต้าเซี่ย?”“ไม่ยอมถอยใช่หรือไม่?”“จงรีบไสหัวออกจากต้าเซี่ยบัดเดี๋ยวนี้ บอกหัวหน้าชนเผ่าของพวกเจ้า!”“สักวันหนึ่ง ข้าจะนำทัพไปด้วยตนเอง เหยียบย่ำท้องพระโรงของเจ้า ทำให้บ้านเมืองของพวกเจ้าล่มสลาย บดขยี้ให้กลายเป็นเถ้าธุลี!”เจรจา?เจรจาบ้าบอนะสิ!นับตั้งแต่เริ่ม หลี่หลงหลินก็ไม่คิดเจรจากับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ!ต่อให้ต้าเซี่ยต้องจ่ายเงินชดเชยสงคราม แลกกับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือออกจากตอนเหนือก็เป็นเรื่องน่าคับแค้นใจเกินพอแล้ว!สกุลซูจงรักภักดีทั้งตระกูล จะอธิบายเยี่ยงไร?ทหารตายในสนามรบของต้าเซี่ย จะอธิบายเยี่ยงไร?ราษฎร์ถูกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสังหารหมู่ จะอธิบายเยี่ยงไร?หลี่หลงหลินแสดงแสนยานุภาพทางทหารของต

ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสมเป็นชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ!ครู่ต่อมา ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยปากว่า “แต่ ฝ่าบาทสั่งให้คณะทูตของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจากไปภายในสามวัน หรือพวกเขาจะกล้าขัดพระบัญชา?”หลี่หลงหลินส่ายหน้าเบาๆ อธิบาย “ปัญหาไม่ได้อยู่ที่กล้าหรือไม่กล้า! แต่เป้าหมายในการเดินทางมาต้าเซี่ยของคณะทูตของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยังไม่เสร็จสมบูรณ์! เซียวเซวียนเช่อไม่มีวันยอมกลับไปอย่างง่ายดาย!”ซูเฟิ่งหลิงงุนงง “ท่านกำลังพูดถึงการเจรจา?”หลี่หลงหลินยิ้มเย็น “ไม่! เงื่อนไขที่ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเสนอ ไม่มีความจริงใจเลยแม้แต่น้อย! ตั้งแต่เริ่มต้น ก็คือปิดบังเป้าหมายที่แท้จริง! เพียงแต่ ภายในราชสำนักมีแต่คนชั่วอยู่ในอำนาจ เหล่าขุนนางล้วนเป็นพวกโง่กลุ่มหนึ่ง ทั้งหมดถูกหลอกแล้ว!”ซูเฟิ่งหลิงตกตะลึง “หา? คณะทูตของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเดินทางมาต้าเซี่ย มิใช่เพื่อเจรจา? นั่นเพราะอะไร? คงมิใช่เพื่อหาราชบุตรเขยให้องค์หญิงเซียวเซวียนเช่อหรอกกระมัง?”แม้นางไม่เชี่ยวชาญกลยุทธ์แต่อาศัยเพียงสัญชาตญาณของผู้หญิง ก็สังเกตได้ว่าภายในนี้ต้องมีปัญหา!หลี่หลงหลินมองซูเฟิ่งหลิงแวบหนึ่ง “เจ้

ฮ่องเต้หวู่ชะงัก “ย่อมเป็นเพราะป้องกันชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ...”เพียงพูดออกจากปาก ฮ่องเต้หวู่ก็อึ้งงันอยู่กับที่แล้วพูดเช่นนี้แล้ว แม้ว่าต้าฉินมิได้ล่มสลายในเงื้อมมือของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ แต่ก็ล่มสลายเพราะชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือใช่หรือไม่?หลี่หลงหลินมองฮ่องเต้หวู่ พูดต่อ “บังอาจถามเสด็จพ่อ เหตุใดต้าฮั่นล่มสลายเพราะความอ่อนแอ...”ฮ่องเต้หวู่ตอบ “ขาดกำลังทหาร! เงินล้วนใช้ไปกับการขยายดินแดน ราษฎรถูกเรียกเก็บภาษีหนักเกินไป!”หลี่หลงหลินพูดยิ้มๆ “ขาดกำลังทหาร ศัตรูเป็นใครเล่า?”ฮ่องเต้หวู่ตกตะลึงพรึงเพริด ตอบว่า “เป็นชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ!”หลี่หลงหลินถามต่อ “ที่ราชวงศ์ซ่งอ่อนแอเล่า? เหตุใดถึงอ่อนแอ?”ฮ่องเต้หวู่ตอบ “จ่ายส่วยหนัก คลังขาดดุล...”ครั้งนี้ ไม่รอให้หลี่หลงหลินถามแล้ว ฮ่องเต้หวู่ตอบอย่างเอือมระอา “เรารู้แล้ว เงินภายในท้องพระคลังหลวงของราชวงศ์ซ่งอ่อนแอ ล้วนเป็นเพราะจ่ายส่วย ให้กับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ!”ยังมีราชวงศ์อื่นยกตัวอย่างเช่นต้าถัง ล่มสลายเพราะชนกลุ่มน้อยสร้างความวุ่นวายคนกลุ่มน้อยเองก็เป็นชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ!ฮ่องเต้หวู่ต

เป็นใครกันเล่า?ฮ่องเต้หวู่สงสัยเจ้าสี่หลี่จือไปจนถึงอัครมหาเสนาบดีตู้เหวินยวนแต่ พวกเขาทั้งสองกลับไม่คล้ายเจ้าสี่และเจ้าหก สมเป็นพี่น้องแท้ๆ หนึ่งคนโง่เขลาแล้ว อีกคนกลับโง่เขลายิ่งกว่าสำหรับตู้เหวินยวน ตรงข้ามกันเป็นขุนนางเฒ่าเจ้าเล่ห์คนหนึ่งแต่เขาเพียงละโมบความกล้าก่อกบฏ น่าจะไม่มี!ถึงขั้นว่าฮ่องเต้หวู่ยังสงสัยเว่ยซวินหาไม่แล้ว ยามเขาและเจ้าเก้าสนทนากันอย่างลับๆ มักกีดกันเว่ยซวินออกไปอย่างระมัดระวังหรือทว่าหลังผ่านการหยั่งเชิงมาแล้ว ฮ่องเต้หวู่คิดว่าไม่ใช่เว่ยซวิน!ขันทีคนหนึ่ง ลูกหลานล้วนไม่มี อาศัยอำนาจของฮ่องเต้ ถือสิทธิ์อะไรก่อกบฏ?เดิมทีฮ่องเต้หวู่ก็สงสัยหนักระยะนี้ เว้นเสียแต่เจ้าเก้าหลี่หลงหลินแล้ว เขามองเห็นใครก็ล้วนคล้ายหนอนบ่อนไส้ ใกล้เสียสติเต็มที“เจ้าเก้า!”“เจ้าฉลาด!”“เจ้าสงสัยใครเป็นหนอนบ่อนไส้?”ฮ่องเต้หวู่คิดไม่ออก ทำได้เพียงถามหลี่หลงหลินหลี่หลงหลินส่ายหน้า “เสด็จพ่อ คนผู้นี้ซ่อนตัวลึกลับมากนัก! ลูกเองก็เดาไม่ออก! แต่ ลูกวางแผนแล้ว ไล่ต้อนเซียวเซวียนเช่อจนสิ้นหวัง! คนชักใยอยู่เบื้องหลังนี้ จะต้องโผล่ออกมาอย่างสุดระงับ!”ฮ่องเต้หวู่ต

เจ้าคนไร้ประโยชน์หลี่หลงหลินที่ไม่สะดุดตาคนนี้ ในสายตาของเซียวเซวียนเช่อ เดิมทีคล้ายมดก็มิปาน!ทว่า มดตัวนี้กลับกัดตนแรงๆ หนึ่งที!ทว่า หลี่หลงหลินเข้ามาขัดขวางกลางทาง ทำให้แผนของเขาวุ่นวาย ชนิดที่ว่าการอยู่ต้าเซี่ยเป็นคำขอที่มากเกินไปอย่างหนึ่ง!ดวงตาเซียวเม่ยเอ๋อร์ทอประกาย หัวเราะเบาๆ “อยู่ต้าเซี่ย? ได้เลย! นี่มีอะไรยาก ก็พูดว่าทหารบาดเจ็บหนัก ไม่สามารถเดินทางไกลได้! อย่างไรเสีย เหยลวี่เกอเองก็ขาหัก นี่คือความจริง!”เหยลวี่เกออยู่ภายในทหารม้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ แต่ละคนถูกซูเฟิ่งหลิงทุบตีจนได้รับบาดเจ็บ แขนขาหักม้าศึกของพวกเขาล้วนแพ้ให้แก่หลี่หลงหลินยังบาดเจ็บ ทั้งยังไม่มีม้า จะเดินทางเยี่ยงไร?เซียวเม่ยเอ๋อร์คิดว่าข้ออ้างนี้ไร้ที่ติเซียวเซวียนเช่อกระแอมทีหนึ่ง “ไม่มีประโยชน์! ฝ่าบาทถ่ายทอดพระบรมราชโองการแล้ว ต่อให้จัดแจงรถม้า ก็ต้องส่งพวกเราออกจากต้าเซี่ย! ยิ่งไปกว่านั้น แกล้งป่วย เป็นเพียงแผนชั่วคราว อยู่ต่อได้เพียงไม่กี่วัน!”เซียวเม่ยเอ๋อร์หมดความคิด “เช่นนั้นจะทำเยี่ยงไร?”เซียวเซวียนเช่อนิ่งงันครู่หนึ่ง มองใบหน้างดงามดุจหยกของเซียวเม่ยเอ๋อร์ “มีเพียงแต่งงาน!”