Semua Bab Seducing My Hot Ninong Everett: Bab 501 - Bab 510

Mishon POVGabi na nang umalis ako mula sa mansyon ng Ate Everisha ko. Dapat siguro doon na lang ako natulog. Pero hindi iyon ang nangyari kasi pinilit ko pang umuwi, kahit alam kong medyo may tama na ako sa ininom kong alak.Ngayon, kung kailan nasa biyahe na ako ay saka ko nararamdaman ang epekto nito habang nagmamaneho. Yung pangingin ko ay medyo lumalabo na parang umiikot na ang paligid sa daan.Bakit ba kasi ang tigas ng ulo ko? Sana pala ay hindi na ako nagpapigil sa ate ko.Dahan-dahan na lang akong nagmaneho sa tahimik na kalsada. Kahit malabo ang isip ko, sinusubukan kong huwag masyadong bumilis ang pagda-drive para safe pa rin akong makauwi.Maya-maya, habang naka-focus ako sa pagmamaneho, biglang napadilat ako nang may makita akong dalawang motor na humarang sa harapan ko.Shit, sino ang mga ito?Dalawang lalaking naka-bonet ang bumaba mula sa motor. Hindi ko kita ang mukha nila.Shit.This doesn’t look good. Umatras ako.Buwisit, sinubukan kong umatras, pero hindi ko magaw

Mishon POVTatlong araw na ah.Tatlong araw na akong abala sa grape farms at winery na ipinapatayo ko sa Pilipinas. Tatlong araw na rin akong hindi nakakatanggap ng kahit isang message mula kay Ada.Noong una, inisip ko lang na busy siya. Alam kong marami siyang commitments, lalo na sa modeling at endorsements niya. Pero habang lumilipas ang oras, parang may bumabagabag sa akin.Hindi na ito normal.Kahit gaano siya ka-busy, lagi siyang may oras para sa akin. Kahit mabilis na tawag o isang simpleng Goodnight message sa chat, hindi siya pumapalya.Pero ngayon? Wala. Kahit isa. Kaya naman nag-aalala na rin talaga ako.Nagri-ring ang phone ko, pero hindi iyon galing kay Ada. Mabilis ko pa ring sinagot, umaasang baka may kinalaman ito sa mga negosyo ko rito."Mishon, we need your approval for the winery storage expansion."Tumingin ako sa malawak na lupain sa harapan ko, kung saan abala ang mga tauhan ko sa pagtatayo ng bagong wine storage facility."Give me the full report," sagot ko.Bi

Ada POVHindi ko alam kung paano ko sisimulan. Alam kong magugulat sila. Alam kong marami silang tanong, pero sigurado rin akong wala sa kanila ang magtatanong tungkol kay Mishon.Kasi alam nilang iiwasan ko lang iyon.Hapon palang, kausap ko na ang mga kusinera. Binigyan ko sila ng pera at inutusang mamili at maghanda ng mga masasarap na pagkain.Si Yanna ay tinawagan ko para sumama na rin sa hapunan namin mamaya, ganoon din sina mama at papa na maaga kong sinabihan na maagang uuwi at mag-dinner.Mabuti na lang at hindi busy si Verena, maghapon lang siyang nandito sa manisyon.Pagdating ng hapunan, masaya ang lahat. Si Mama Franceska ay abala sa pag-aayos ng lamesa, si Papa Ronan naman ay nagbabasa ng balita sa phone niya habang hinihintay ang pagkain.Si Verena at Yanna ay nagkukulitan, tulad ng dati.Parang isang ordinaryong gabi lang.Pero para sa akin, ito na ang huling gabi ko kasama sila bago ako umalis. Huminga ako nang malalim bago nagsalita.“I have an announcement to make.”

Ada POVMadilim pa ang liwanag ng kalangitan, pero gising na ako.Nakaupo ako sa gilid ng kama, tinitingnan ang cellphone ko. Alas dos y media pa lang ng madaling-araw, pero kailangan ko nang gumayak dahil mabagal akong kumilos.Handa na ang almusal nung bumaba ako kasi usapan na namin iyon ng kasambahay namin kagabi, kailangan nilang gumising ng maaga para sa almusal ko.Pagkakain ko ng almusal, bumalik na ako sa kuwarto ko para maligo at gumayak.Nakakalata at nakakalungkot gumayak kasi alam kong ito na ang huling araw ko rito sa Paris. Sa labas ng bahay, may kaunting lamig sa hangin.Nakahanda na ang mga maleta ko. Hawak-hawak ng mga kasambahay namin ang iba pang gamit ko habang isa-isang inilalagay sa likod ng van na maghahatid sa akin sa airport.Hindi na ako lumingon sa bahay namin.Wala rin namang silbi. Nagpaalam na ako kagabi sa kanila. Alam kong kung may gigising man ngayon, malamang si Mama Franceska o si Papa Ronan, pero sinabihan ko silang huwag nang gumising.Mas gusto

Mishon POVPagod na pagod ako. Pero kahit anong stress ang bumalot sa akin ngayong araw, hindi ko kayang hayaan si Raya na walang matutuluyan. Mahal daw kasi ang hotel sa Paris. Malamang, mahal talaga rito.Pinatuloy ko siya sa guest room ng mansiyon habang hinihintay ang flight niya pabalik ng Pilipinas bukas.Kahit hindi ko pa rin matanggap nang buo ang lahat, hindi ko rin siya kayang balewalain.Pero, bago pa siya makabalik sa Pilipinas, kailangan naming ayusin ang lahat para wala nang guluhan. Ayoko rin naman na magkaroon pa ng pangalang pangyayaring ito, lalo na kapag naging okay na kami ni Ada. Kaya, bago ko ayusin ang amin ni Ada, uunahin ko na itong kay Raya para matigil na siya.Kaya nitong umaga lang, nagkaroon kami ng pormal na usapan.“This is what’s best para sa anak natin,” sabi ni Raya habang hawak ang papel.Tiningnan ko siya, saka pinirmahan ang kasunduan.“Yes. But this contract also means you’ll stop interfering in my relationship with Ada.”Napatingin siya sa akin.