All Chapters of องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Chapter 391 - Chapter 400

เย่ชางสิงพูดเสียงขรึม “ข้าประมาทเกินไป ข้างกายองค์รัชทายาทไร้ค่านั่นมียอดฝีมือคอยช่วยเหลืออยู่!”“ยอดฝีมือแบบใดกัน? แม้แต่เจ้าก็ยังประมือด้วยมิได้น่ะรึ?”คูมู่ขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย“เฮ้อ อย่าพูดถึงเลย ข้ามิเห็นแม้แต่เงาของมันด้วยซ้ำ ว่าแล้วก็แปลก เห็น ๆ กันอยู่ว่าแม่นางจากเจ้าสำนักหอดูดาวหลวงนั่นมีวรยุทธ์ที่ด้อยกว่าข้าหนึ่งระดับ แต่นางกลับสามารถทำลายวิชาพรางตัวของข้าได้หลายครั้ง แล้วยังต่อสู้กับข้าได้อย่างสูสี วันนี้ช่างโชคร้ายเสียจริง”ยิ่งเย่ชางสิงพูดมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกเสียใจมากเท่านั้นเขาเป็นถึงนักเล่นแร่แปรธาตุที่ภาคภูมิใจในวิชาเคลื่อนไหวแปลก ๆ ของตนนั้นกลับไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ต่อหน้ากู้เสวี่ยเจี้ยน เช่นนี้จะทำให้เขามิหงุดหงิดได้อย่างไรสีหน้าของคูมู่เปลี่ยนไปเล็กน้อยพร้อมกับพูดพึมพำ “สามารถสู้กับเจ้าได้อย่างสูสีเช่นนี้ก็มิแปลกที่จะเป็นศิษย์ของเจ้าสำนักหอดูดาวหลวง หากเป็นเช่นนั้น พวกเราก็คงจะมิสามารถปะทะกับพวกเขาตรง ๆ ได้”“แน่นอนว่าทำมิได้ มิต้องพูดถึงว่าแม่นางนั่นจะมีหนทางอื่นอีกหรือไม่ เพราะเพียงแค่คนที่ลงมือลอบทำร้ายข้าในเงามืดก็ต่อกรได้ยากมากแล

หลังจากที่คูมู่ได้สติ เขาก็คว้ามือของฉินซูด้วยมือทั้งสองข้าง และพยายามดึงมือของอีกฝ่ายที่จับคอของเขาออกแต่ในมิช้า เขาก็ตกใจมากขึ้นไปอีกเมื่อพบว่า มิว่าจะพยายามเพียงใด เขาก็มิสามารถหลุดพ้นจากพันธนาการของฉินซูได้ยิ่งไปกว่านั้น ในเวลานี้ กำลังภายในของเขายังหมุนเวียนมิราบรื่น!เมื่อรับรู้ได้ถึงเหตุการณ์แปลก ๆ เขาก็ทำสีหน้าหวาดกลัวกว่าเดิม“ปล่อย ปล่อยพวกข้าเดี๋ยวนี้!”“ปล่อยพวกเจ้ารึ? หึ ๆ ได้สิ แต่ต้องตอบคำถามของข้าก่อน!”คูมู่ถามอย่างใจเย็น “เจ้าอยากถามอะไร?”ฉินซูถามเสียงเย็น “ผู้ใดส่งพวกเจ้ามาลอบสังหารข้า?”“อ๋องหนิง!”คูมู่ตอบอย่างมิลังเลเย่ชางสิงพยักหน้ารัว ๆ “ถูกต้อง เป็นอ๋องหนิง”“หึ มิยอมพูดความจริงสินะ ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะยังมิเข้าใจสถานการณ์!”ดวงตาของฉินซูค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา เขาค่อย ๆ ออกแรงที่มือและนิ้วทั้งสองข้าง ๆ!“กร๊อบ!”คอของคูมู่และเย่ชางสิงส่งเสียงลั่นชั่วขณะนั้น ใบหน้าของพวกเขากลายเป็นสีแดง มีเส้นเลือดโผล่ขึ้นมาบนหน้าผาก และดวงตาของพวกเขาก็เริ่มแดงก่ำความรู้สึกหายใจมิออกอย่างรุนแรงทำให้พวกเขาแทบจะหมดสติขณะนั้น คูมู่ก็เอ่ยปากพูดอย่างยากลำบาก

เป็นบุรุษผู้หนึ่งที่มีอายุราว ๆ สามสิบกว่าเขาเป็นบุรุษรูปงามมีบุคลิกที่สดใสร่าเริง แต่งกายด้วยชุดสีขาว พร้อมถือกระบี่ยาวในมือฝักกระบี่ยาวนั้นฝังอัญมณีเจ็ดเม็ดเรียงกันเป็นรูปกลุ่มดาวนายพรานคนผู้นี้ที่แท้ก็คือสวีหลาย ศิษย์พี่รองของตู๋กูโฉ่วเยวี่ย!หลังจากที่เขาออกมาจากป่า เขาก็มองไปยังทิศทางที่ฉินซูและคนอื่น ๆ เดินทางไปด้วยความมิแน่ใจโดยมิรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ขณะนั้น ก็มีเสียงใส ๆ ดังขึ้นอย่างแผ่วเบาจากด้านหลัง“สามี เรื่องต่อจากนี้ท่านมิต้องยื่นมือเข้ามาแล้ว ให้ข้าเป็นคนจัดการก็พอ”หลังจากสิ้นคำพูด สตรีร่างสูงที่ยังสาวก็เดินออกมาอย่างช้า ๆสตรีผู้นี้มีใบหน้าที่งดงาม ริมฝีปากสีแดง ฟันขาว และเมื่อดูสีหน้าแลดูองอาจน่าเกรงขามนั่นคือเฉิงอิง ภรรยาของสวีหลายและบุตรีของเจ้าสำนักกระบี่สักการะสวีหลายหันกลับมายิ้มให้นาง “ในเมื่อข้ารับปากท่านพ่อตาไว้แล้ว จะผิดคำพูดมิได้เด็ดขาด”“แต่กู้เสวี่ยเจี้ยนเป็นอดีตศิษย์น้องหญิงของท่าน ข้าทนมิได้หรอกที่จะให้ท่าน…”ยังมิทันที่นางจะพูดจบ สวีหลายก็ขัดจังหวะ“มันมิสำคัญเลย ภารกิจของกู้เสวี่ยเจี้ยนคือการคุ้มกันองค์รัชทายาท แต่จุดประสงค์ในการ

“เสวี่ยเจี้ยน!”เซี่ยหลานร้องอุทานและคิดจะไปรับทว่าฉินซูนั้นเร็วกว่านาง!ฉินซูพุ่งไปคว้าเอวของกู้เสวี่ยเจี้ยนเอาไว้ก่อนที่นางจะกระแทกพื้นฉินซูก้มมองและเห็นว่าดวงตาของกู้เสวี่ยเจี้ยนปิดสนิท ใบหน้าที่งดงามซีดเซียวนัก ลมปราณของนางผันผวนเดี๋ยวดีเดี๋ยวแย่เขาขมวดคิ้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบอาการเช่นนี้เซี่ยหลานถามอย่างร้อนใจ “องค์รัชทายาท เสวี่ยเจี้ยนเป็นอะไรหรือเพคะ?”“ข้าจะไปรู้หรือ!”ฉินซูประคองกู้เสวี่ยเจี้ยนให้นั่งพิงหีบแล้วสะกิดหน้านางเบา ๆ“กู้เสวี่ยเจียน เจ้าเป็นอะไรไป? รีบฟื้นขึ้นมา”ทว่ากู้เสวี่ยเจี้ยนกลับไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ!ขณะนั้น ตงฟางไป๋และคนอื่น ๆ ก็พากันล้อมเข้ามาเมื่อสังเกตเห็นว่ากู้เสวี่ยเจี้ยนหมดสติไป พวกเขาทุกคนก็เริ่มวิตกกังวลโดยเฉพาะอย่างยิ่งสวีเซี่ยงเฉียนและคนอื่น ๆ เพราะในสายตาของพวกเขา กู้เสวี่ยเจี้ยนคือผู้ที่มีวรยุทธ์แก่กล้าที่สุดในคณะเดินทางนี้หากเกิดเหตุร้ายขึ้นกับนาง แล้วทางข้างหน้าต้องพบเจออันตรายใด ๆ ก็จะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากถานเหวยถามว่า “องค์รัชทายาท ท่านใต้เท้าเสวี่ยเจี้ยนคงมิได้รับบาดเจ็บในตอนที่ต่อสู้กับเย่ชางสิงเมื่อคืนนี้หรอกใช่หรื

“แน่นอนว่านี่คือยารักษาแผลวิเศษ”หลังจากที่ฉินซูพูดจบ เขาก็โยนขวดกระเบื้องขนาดเล็กใส่ในมือของกู้เสวี่ยเจี้ยนกู้เสวี่ยเจี้ยนตกตะลึงไปชั่วขณะ “องค์รัชทายาท นี่ท่าน…”“ข้าให้เจ้า”“ว่ากระไรนะเพคะ?”หลังจากที่กู้เสวี่ยเจี้ยนกลับมามีปฏิกิริยา นางก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ยานี้มีค่ามาก หม่อมฉันมิสามารถรับไว้ได้ องค์รัชทายาทนำกลับไปเถิดเพคะ”“ของที่ตัวข้าให้ไปแล้วไม่มีเหตุผลที่จะนำกลับคืน นอกจากนี้ภารกิจของเจ้าในการเดินทางครั้งนี้คือการคุ้มกันข้า ถือเสียว่ายานี้เป็นรางวัลที่ข้ามอบให้เจ้า หากเจ้ามิต้องการก็โยนมันทิ้งไปเสีย”“หม่อมฉันมิได้บอกว่ามิต้องการ หม่อมฉันแค่คิดท่านควรเก็บโอสถสรรพโรคนี้ไว้ใช้เองจะดีกว่าเพคะ”“วางใจได้ ข้ามิได้มียาตัวนี้แค่ขวดเดียวหรอก”เมื่อได้ยินเช่นนั้น กู้เสวี่ยเจี้ยนก็ประหลาดใจอีกครั้ง “องค์รัชทายาท คงมิใช่ท่านยอดฝีมือผู้นั้นที่อยู่เบื้องหลังท่านมอบยานี้มาให้หรอกใช่หรือไม่เพคะ?”ฉินซูพยักหน้าเบา ๆ เพื่อเป็นการยอมรับทันใดนั้นเขาก็พบว่า จริง ๆ แล้วการที่คนอื่นเข้าใจผิดว่าเขามียอดฝีมืออยู่เบื้องหลังมันก็สะดวกดีเหมือนกันอย่างน้อยก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่มิต้องใช