All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 2111 - Chapter 2120

“พูดถูกแล้ว ต้องขอบคุณฮูหยินซูกับพี่ซูจริง ๆ”“ต้องขอบคุณพวกท่านดี ๆ เลย”ลั่วซิงเดินมาอยู่ตรงหน้ากู้หว่านเยว่ แล้วกล่าวอย่างตื่นเต้น “พี่หญิงเยว่ ตอนนี้ข้าไม่มีเงินติดตัว รอข้าได้รับค่าตอบแทนแล้ว ข้าจะแบ่งส่วนของข้าครึ่งหนึ่งให้พวกท่าน” กู้หว่านเยว่ส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก เงินทองสำหรับพวกเราเป็นของนอกกาย”อีกอย่าง ลั่วซิงเป็นน้องชายแท้ ๆ ของลั่วหรง ด้วยความสัมพันธ์นี้ การที่กู้หว่านเยว่ยื่นมือเข้าช่วย ก็เป็นเพียงในฐานะเพื่อน ไม่ใช่เพื่อเงิน“แต่ว่า......”ลั่วซิงอยากจะพูดอะไรต่อ แต่เมื่อเห็นสายตาที่จริงจังของกู้หว่านเยว่ เขาก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงกล่าวว่า “พวกเราเดินเข้ามาลึกในป่าซิงโต้วแล้ว คงจะออกไปในเร็ว ๆ นี้ไม่ได้ สู้ให้พวกเราอยู่เป็นเพื่อนท่านอีกสักสองวัน เพื่อตามหาหญ้าอินหนิงก่อนดีกว่า”อามู่เอ่ยขึ้นมาทันที “สมุนไพรที่พวกท่านพูดถึง มันเติบโตอยู่ในหุบเขาใช่หรือไม่?”เขาเดินขากะเผลกเข้ามา แล้วอธิบายว่า “เมื่อครู่ตอนที่พวกเราหนีออกมาจากดงดอกไม้กินคน ข้าที่อยู่บนหลังของหัวหน้าเหลือบไปเห็นหุบเขาแห่งหนึ่งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ ไม่แน่ใจว่าข้าตาฝาดไปหรือไม่”ในตอนนั้

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ร่างกายเริ่มร้อนรุ่มขึ้นมาแล้วกู้หว่านเยว่รับคำอย่างคลุมเครือต้องโทษนางเองที่เมื่อครู่ใจร้อนจนเกินไป มัวแต่คิดจะหาสมุนไพรให้เจอ จนมองข้ามไปว่าในพงหญ้ายังมีดอกไม้เครื่องหอมยาเสน่ห์ซ่อนอยู่ซูจิ่งสิงถาม “มียาถอนพิษหรือไม่?”กู้หว่านเยว่ส่ายหน้าอย่างอับอาย “กลิ่นหอมนี้รุนแรงมาก ไม่มียาถอนพิษ หากจะรอให้ฤทธิ์ยาจางลง อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาหนึ่งถึงสองวัน”นางพูดพลางส่ายศีรษะไปมา สติเริ่มเลื่อนลอยแล้วซูจิ่งสิงกำหมัดแน่นอย่างอดกลั้น แล้วเอ่ยขึ้นมาทันที “ไปที่มิติ”“หืม?” สมองของกู้หว่านเยว่เหมือนจะหยุดทำงานไปชั่วขณะ ร่างกายของนางมันคันยุบยิบไปหมดน้ำเสียงของซูจิ่งสิงแหบพร่า “พาข้าเข้าไปในมิติของเจ้าด้วย”กู้หว่านเยว่โบกมือเพียงครั้งเดียว ทั้งสองคนก็ปรากฏตัวขึ้นบนพื้นหญ้าในมิติ ร่างกายของนางร้อนผ่าวไปหมด บีบปลายนิ้วของตนเองอย่างไม่รู้ตัว ซูจิ่งสิงก้มหน้าลง ใช้มือสอดประสานกับนิ้วมือทั้งห้าของนาง“ท่านพี่ พวกเรา......” หางเสียงของกู้หว่านเยว่สั่นเครือ นางเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาที่แดงก่ำของซูจิ่งสิง คำว่า “ยังต้องหาสมุนไพร” ยังไม่ทันได้พูดออกมา เอวของนางก็ถูกรวบเข้าไป

กู้หว่านเยว่พยักหน้า พอจะจำได้รางๆ“จ้านจ้านโตแล้ว ถึงเวลาที่ควรจะได้รับในสิ่งที่เป็นของเขารอเขาตื่นแล้ว ก็มอบป้ายคำสั่งให้เขา”ตอนนี้จ้านจ้านยังเด็ก ต่อให้สอนวรยุทธ์ให้เขา เขาก็ไม่สามารถเรียนรู้ได้เร็วเช่นนี้เขาคือว่าที่กษัตริย์ มีคนคิดร้ายต่อเขาเยอะมาก และมีโอกาสลงมือถมเถไปต้องหาคนเก่งๆ ค่อยอยู่ข้างกายเขา เช่นนี้จึงจะปกป้องเขาได้ดียิ่งขึ้นกู้หว่านเยว่พยักหน้า เริ่มอดประจบสอพลอไม่ได้ “ท่านพี่ ท่านคิดได้รอบคอบจริงๆ”อย่าเห็นว่าปกติซูจิ่งสิงไม่พูดไม่จา ที่จริงความคิดเขาละเอียดรอบคอบยิ่งกว่านางเสียอีกกู้หว่านเยว่โยนจดหมายเข้าไปในเตาไฟ“คนขับรถม้าผู้นี้ถึงกับกล้าวางยาเพียงเพราะผลประโยชน์ส่วนตัว คนเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องให้โอกาสกลับใจข้าจะเขียนจดหมายหาพี่ใหญ่ ให้เขาไปสืบให้แน่ชัด หากไม่มีคนบงการอยู่เบื้องหลังจริงๆ ก็ฆ่าคนขับรถม้านี่เสีย” มีเจตนาฆ่าแลบผ่านแววตานางนางไม่ใช่คนใจอ่อนอะไร โดยเฉพาะครั้งนี้ คนที่ถูกทำร้ายยังเป็นจ้านจ้านไม่นานกู้หว่านเยว่ก็เขียนจดหมายเสร็จ แล้วใช้นกพิราบสื่อสารส่งออกไปจากนั้นนางบอกซูจิ่งสิงคำหนึ่ง ก็เข้าไปปรุงยาถอนพิษในมิติแล้วยิ่งคิดค้นยาถ

คนที่ห้ามปราม: ……o(╥﹏╥)oลั่วซิงรีบกล่าว “พี่ใหญ่ เลิกตีได้แล้ว ข้าทำภารกิจสำเร็จแล้วนะ ข้าได้ขนของหลู่ชู่มาแล้ว”ในที่สุดเขาก็มีโอกาสพูดสักที เมื่อครู่ถูกซ้อมจนได้แต่หนีเอาชีวิตรอด ไม่มีเวลาอธิบายเลย“เจ้า……” ลั่วหรงอึ้งไปชั่วขณะ แววตาเผยความประหลาดใจ จากนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความภาคภูมิใจ แต่ก็ถูกเขาเก็บซ่อนอย่างรวดเร็ว“เจ้าก็แค่โชคดีเท่านั้น หากดวงซวยขึ้นมาจริงๆ สัตว์ร้ายในป่าซิงโต้วสามารถฉีกร่างของเจ้าจนแหลก!”ลั่วหรงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ปีนั้นสหายที่ดีที่สุดของเขา ก็เพราะเจองูยักษ์ สุดท้าย……เรื่องนี้ฝังใจเขามาโดยตลอด“พี่ใหญ่”“พี่ใหญ่ลั่ว!” กู้หว่านเยว่วิ่งออกมาขวางลั่วหรงไว้ “เลิกตีได้แล้ว เลิกตีได้แล้ว”เมื่อหันไปมองลั่วซิงอีกครั้ง เจ้าหนูนี่รอดกลับมาจากป่าซิงโต้ว แต่เกือบจะมาตายด้วยมือของลั่วซิงแล้ว“หว่านเยว่ ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่?” ลั่วหรงอึ้งไปชั่วขณะ เขาคิดว่าตนเองตาฝาดเสียอีก“พี่หญิงเยว่!” ลั่วซิงดีใจมาก ในที่สุดก็มีคนมาช่วยตนเองแล้วแต่ทำไมพี่ใหญ่ดูเหมือนจะรู้จักพี่หญิงเยว่ด้วยกู้หว่านเยว่กล่าวห้ามปราม “พี่ใหญ่ลั่ว เลิกตีได้แล้ว มีอะไรก็คุยกันดีๆ ต่อให้ท่านหว

ลั่วหรงยกจอกสุราขึ้นมาดื่มหมดในรวดเดียวกู้หว่านเยว่นึกถึงเรื่องเมื่อครู่ จึงกล่าวถาม “ยังโกรธลั่วซิงอยู่หรือ?”ลั่วหรงกล่าวอย่างหมดหนทาง “ข้าเคยบอกเขาหลายครั้งแล้ว ไม่ต้องมาเป็นทหารรับจ้าง แต่เขาไม่เพียงไม่ฟังข้า อีกทั้งยังแอบรับภารกิจ และพาคนออกมา”ลั่วหรงก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรกับน้องชายคนนี้แล้วกู้หว่านเยว่คิดแล้วคิดอีก ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แล้วท่านเคยลองฟังความเห็นของลั่วซิงบ้างหรือเปล่า? ข้าว่าเขาอยากเป็นทหารรับจ้างจริงๆ นะอีกทั้งตอนอยู่ป่าซิงโต้ว เขาจัดการปัญหาเฉพาะหน้าได้ดีมาก”แววตาลั่วหรงเผยให้เห็นความภาคภูมิใจเสี้ยวหนึ่ง “เสี่ยวซิงเป็นคนฉลาดและรักพวกพ้องตั้งแต่เด็ก พื้นฐานวรยุทธ์ก็ไม่แย่ เหมาะที่จะเป็นทหารรับจ้างจริงๆ นั่นแหละ”“ครั้งนี้เขาสามารถทำภารกิจได้สำเร็จ ที่จริงข้าไม่ได้รู้สึกประหลาดใจเลย”“เช่นนั้นเพราะอะไร ท่านถึง……” “เพราะการเป็นทหารรับจ้างอันตรายมาก”ลั่วหรงนวดหน้าผาก สีหน้าดูเจ็บปวดเล็กน้อย“ข้าเคยมีพี่น้องที่สนิทกันมากคนหนึ่ง แม้ไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด แต่สำหรับพวกเราไม่มีอะไรต้องพูด และข้าก็เห็นเขาเป็นเหมือนน้องชายแท้ๆ”“เมื่อ