All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 251 - Chapter 260

กู้หว่านเยว่สบตาเขาเป่ยหมิงโยวหลานสบมองนางสายตาลุ่มลึก หลังเงียบงันอยู่ครู่หนึ่งก็ดึงสายตากลับไปประกบมือให้เจ้าอาวาสผู้เฒ่า“ขอบคุณเจ้าอาวาสผู้เฒ่ามากที่ช่วยไขข้อสงสัย ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”ในเวลาเดียวกัน เสียงระฆังของวัดดังขึ้น เจ้าอาวาสผู้เฒ่าหาวทีหนึ่ง โบกมือ“ฟ้ามืดแล้ว ทุกท่านเองก็กินมื้อเย็นแล้ว ออกจากวัดก่อนเถอะ”“เช่นนั้นไม่ขอรบกวนเจ้าอาวาสผู้เฒ่าแล้ว” เป่ยหมิงโหยวหลานพาถังซือออกจากวัดก่อนกู้หว่านเยว่ขมวดคิ้ว “เหตุใดคนผู้นี้ท่าทีตอบสนองรุนแรงนักเล่า?”จงหลี่ส่ายหน้าอย่างนุ่มนวล “ไม่รู้ น้องเล็ก พวกเราไปจากที่นี่ก่อนเถอะ”พูดจบ ทั้งสองคนออกจากวัดพร้อมกันเพิ่งออกจากประตู กลับมองเห็นแสงกระบี่เย็นวาบสายหนึ่งพุ่งเข้ามา ตรงไปที่ศีรษะของกู้หว่านเยว่ ส่วนจงหลี่คล้ายเตรียมการป้องกันไว้ตั้งแต่แรกแล้วร่างกายสูงใหญ่กำบังอยู่ข้างหน้ากู้หว่านเยว่ ชั่วขณะกระบี่ยาวเข้าใกล้นาง ใช้สองนิ้วคีบกระบี่ไว้แล้ว“เคร้งเคร้งเคร้ง” กระบี่ยาวสั่นๆ เป็นเสียงที่เกิดขึ้นยามกำลังภายในของทั้งคู่ปะทะกันสายตาจงหลี่เรียบเฉย “ท่านกำลังทำอันใด?”มือขวาของถังซือสั่นเบาๆ คิดไม่ถึงเลยว่าองค์ชายตงโจวจะมีว

คนชราทั้งสองคนส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว พวกเขาเดินเข้าไปภายในห้องอาหารเจวางอยู่บนเตา หลังพวกเขาเข้ามาแล้ว หลวงจีนน้อยก็รีบยกอาหารมาวางลงบนโต๊ะ“มานั่งเถอะ” เจ้าอาวาสผู้เฒ่าทักทายสองสามคนให้นั่งลงกู้หว่านเยว่ค้นพบอย่างตกตะลึง เก้าอี้ที่เตรียมไว้ ถึงขั้นพอดีกับจำนวนของพวกเขา หรือว่าเจ้าอาวาสผู้เฒ่าทำนายได้ว่าครั้งนี้มีคนมาหาเขามากน้อยเพียงใด“องค์ชาย เจ้าอาวาสผู้เฒ่ายอดเยี่ยมยิ่งนัก” ถังซือกระซิบเบาๆ ข้างใบหูเป่ยหมิงโยวหลาน “พวกเรามาอย่างยากลำบากเที่ยวหนึ่ง ไม่สู้ขอให้เจ้าอาวาสผู้เฒ่าท่านนี้ทำนายให้”เจ้าอาวาสผู้เฒ่าวัดจี๋เสียงเองก็มีชื่อเสียงอย่างมากในที่ราบแห่งความโกลาหลทว่าคนจำนวนมากรู้เพียงว่าวัดจี๋เสียงอยู่ที่นี่ แต่อยากพบหน้าเจ้าอาวาสผู้เฒ่าสักครั้งนั้นยากยิ่ง เพราะเจ้าอาวาสผู้เฒ่าพบผู้คนตามอารมณ์ คนที่เขาไม่อยากพบล้วนถูกปฏิเสธอยู่นอกประตูแน่นอนเจ้าเองก็สามารถเลือกบุกเข้ามาได้ แต่ได้ยินมาว่าบทสรุปของคนที่บุกเข้ามานั้นอนาถอย่างมาก“ดูก่อนค่อยว่ากัน”เป่ยหมิงโยวหลานขมวดคิ้ว เขาเองก็สนใจอย่างมากขณะทั่งคู่กำลังสนทนากันอยู่นั้น สายตาของเจ้าอาวาสผู้เฒ่าเลื่อนผ่านพวกเขาสองคนไปพอดี

“พวกเราก็อยากไปด้วย” หมอเทวดาเผยรีบเอ่ยขึ้น “เจ้าอาวาสผู้เฒ่านั่นเป็นสหายของข้า บังเอิญข้าเดินทางผ่านมาแถวนี้พอดี ข้าอยากจะเข้าไปเยี่ยมเขาสักหน่อย”“ได้”จงหลี่มีนิสัยอ่อนโยน ย่อมไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว“เช่นนั้นพวกเราก็ไปด้วยกันเถิด” เป่ยหมิงโยวหลานเอ่ยขึ้น เขาจ้องมองหมอเทวดาเผยอย่างไม่วางตา“ผู้อาวุโส ท่านจะติดต่อศิษย์น้องของท่านเมื่อใดหรือ?”“อย่าเพิ่งรีบร้อน กำลังติดต่ออยู่ วางใจเถิด ๆ อีกสองวันก็มาถึงแล้ว” หมอเทวดาเผยลูบจมูกด้วยความรู้สึกผิดในใจพวกคนหนุ่มสาวนี่ชอบมองข้ามของดีที่อยู่ใกล้ตัว ไปแสวงหาสิ่งที่อยู่ไกลเสียจริง เห็น ๆ อยู่ว่าเจ้าตัวก็ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ ๆ แต่เจ้ากลับไม่เชื่อ“หวังว่าผู้อาวุโสจะเร่งมือหน่อย เสด็จแม่ของข้าล้มป่วยนอนติดเตียงมานาน จำเป็นต้องให้หมอเทวดาเผยช่วยรักษา”เป่ยหมิงโยวหลานขมวดคิ้ว เขาไม่ได้มีนิสัยอ่อนโยนเหมือนกับจงหลี่ น้ำเสียงจึงแฝงไปด้วยการคุกคามอยู่บ้าง ทำให้หมอเทวดาเผยกลอกตามาขอความช่วยเหลือแท้ ๆ แต่ยังทำท่าทางอวดดีเช่นนี้อีก!“เช่นนั้นก็ไปด้วยกันเถิด” สายตาของจงหลี่เหลือบมองเป่ยหมิงโยวหลานแวบหนึ่ง จากนั้นลุกขึ้นเดินนำไปกู้หว่านเยว่รีบเด

ตอนนี้ ดูเหมือนว่าสิ่งที่คนทั้งสองกล่าวนั้นพอจะมีมูล และอาจเป็นไปได้จริง ๆ “ท่านพอจะทราบหรือไม่ว่าหมอเทวดาเผยศิษย์น้องของท่านอยู่ที่ใด?”เป่ยหมิงโยวหลานประสานมือคารวะพลางเอ่ยถาม เขาเร่งรีบที่จะรักษาอาการป่วยของเสด็จแม่ มิเช่นนั้นคงไม่เสียเวลามาพูดคุยกับนักต้มตุ๋นผู้นี้หมอเทวดาเผยกระแอมเบา ๆ แล้วลูบเคราของตน“ท่านหมายถึงศิษย์น้องของข้าผู้นี้น่ะหรือ ศิษย์น้องของข้าเขาพเนจรไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ตามร่องรอยได้ยาก แม้แต่ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนแต่ว่านะ ข้าเห็นท่าทางของท่านดูเหมือนอยากจะพบเขาจากใจจริง ข้าลองช่วยท่านติดต่อเขาดูก็ได้”เขาก็คิดไม่ถึงว่ายาเซินถุ่ยเติงเหยี่ยนของเขาจะมีสรรพคุณถึงเพียงนี้ ทำให้ทั้งสองคนนี้ท้องเสียได้เช่นนั้นก็ถือเป็นการชดเชยเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้พวกเขาก็แล้วกัน“ท่านพูดจริงหรือ?”เป่ยหมิงโยวหลานประสานมือคารวะพลางเอ่ยขึ้น“หากผู้อาวุโสสามารถช่วยตามหาหมอเทวดาเผยได้ ข้าน้อยจะมอบรางวัลตอบแทนให้ท่านอย่างงาม ซาบซึ้งในบุญคุณนี้อย่างหาที่สุดมิได้”“รางวัลตอบแทนไม่ต้องหรอก เมื่อครู่ท่านก็ให้ข้าไปแล้วมิใช่หรือ”หมอเทวดาเผยไม่เคยให้ความสำคัญกับชื่อเสียงลาภ

ไม่รู้ว่าเหล่าสหายที่อยู่ในต้าฉี ตอนนี้จะเป็นอย่างไรกันบ้าง“น้องเล็ก การเดินทัพของวันพรุ่งนี้ให้ข้าจัดการเถิด เจ้าไปพักผ่อนเสีย”จงหลี่เดินเข้ามาพลางมองกู้หว่านเยว่ด้วยสีหน้าอ่อนโยนเมื่อเห็นดวงตาของน้องเล็กเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย บนใบหน้าของเขาก็แสดงความเจ็บปวดใจออกมา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“อย่าหักโหมเกินไปนัก”“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ จัดการเรื่องพวกนี้เสร็จก็เรียบร้อยแล้ว”กู้หว่านเยว่ส่ายหน้า แม้ว่านางจะเหนื่อยล้า ทว่ากลับรู้สึกตื่นเต้นเสียมากกว่าวันรุ่งขึ้น กองทัพใหญ่ยังคงมุ่งหน้าไปยังเมืองอื่น ๆ ต่อไปหน่วยลาดตระเวนของแคว้นเป่ยตี้ที่อยู่ในตงโจวนั้น แทบจะถอนกำลังออกไปจนหมดแล้ว ส่วนน้อยที่เหลืออยู่ก็วิ่งหนีกันแตกกระเจิงไปคนละทิศละทางการยึดคืนเมืองเหล่านี้ จึงราบรื่นเป็นพิเศษ ขณะเข้าเมือง กู้หว่านเยว่ก็พลันได้ยินเสียงทะเลาะวิวาทดังมาจากข้างหน้า“ข้าว่าตาเฒ่า เจ้าเลวเกินไปแล้ว เหตุใดจึงนำยาปลอมมาหลอกพวกเราล่ะ?!”“ใช่แล้ว รีบคืนเงินให้พวกเราเดี๋ยวนี้!”เสียงสองเสียงดังขึ้น จากนั้นก็ตามด้วยเสียงของตาเฒ่า“ยาปลอมอะไรกัน? นี่คือยาจริง พวกเจ้าดูไม่เป็นเองต่างหาก มีตาแต่ห