Semua Bab ชายาแพทย์พลิกชะตา: Bab 241 - Bab 250

“อย่ากังวล พวกเขาไม่เป็นอะไร”กู้หว่านเยว่ไม่มีทางพูดหรอกว่าคนเหล่านั้นถูกทุบตี ในสายตาของนาง กลุ่มคนสกุลซูนั่นไม่มีค่าอะไร ซูหรานหร่านไม่จำเป็นต้องสนใจพวกเขาอีกต่อไปหลายคนเดินกลับไปด้วยกัน สุดท้ายก็พบซุนอู่ที่ออกมาตามหาคนพอดี“เกิดอะไรขึ้น?” ซุนอู่เดินขึ้นหน้ามาด้วยสีหน้าเย็นชาซูหรานหร่านตกใจกับความดุดันของซุนอู่ รีบบอกว่า “ท่านนักการซุน ข้าไม่ได้หนี ข้า...”“ถ้าเจ้าไม่ได้หนีเหตุใดกลางดึกถึงไม่เห็นแม้เงา?!”“พี่ใหญ่ซุน ใจเย็นก่อน”กู้หว่านเยว่ดึงเขาไปทางด้านหนึ่ง แล้วอธิบายความเป็นมาเป็นไปภายในภูเขาจำลองโดยละเอียดซุนอู่ฟังจบก็ขนหัวลุกไปเลย “เจ้าพูดจริงหรือ?”“เรื่องเหลวไหลเช่นนี้ยังโกหกได้อีกหรือ? คนคนนั้นได้ถูกส่งมอบให้หนานหยางอ๋องไปจัดการแล้ว”ซุนอู่รู้เช่นกันว่ากู้หว่านเยว่จิตใจสูงส่ง ไม่อาจโกหกเพื่อช่วยซูหรานหร่านให้พ้นผิด เขาสั่นสะท้านขึ้นมาทันที“บ้าบอชะมัด โหดเหี้ยมกันทั้งกลุ่ม!”กู้หว่านเยว่ช่วยอธิบาย “โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไร ซูหรานหร่านก็ไม่ได้ตั้งใจ เรื่องราวครั้งนี้อย่าตำหนินางอีกเลย”ซุนอู่พยักหน้า แสร้งทำเป็นโกรธพร้อมกับเอ่ยปากเตือนสองสามประโยค“ในเมื่อแ

ขณะที่ทั้งสองกำลังจะเหาะหนี ประตูเรือนก็เปิดออกในทันใด คนชุดดำสองคนลากหลี่เฉินอันที่ถูกมัดแขนไพล่หลังออกมาเมื่อเห็นหลี่เฉินอันถูกปิดปาก พยายามดิ้นรนไม่หยุด กู้หว่านเยว่ก็กุมขมับ“อย่าเพิ่งไปช่วยเขา ให้เขาได้รับบทเรียนเสียบ้าง”“อืม”ซูจิ่งสิงก็พยักหน้าเช่นกัน เด็กหนุ่มผู้ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำคนนี้ กล้าที่จะบุกเดี่ยวไปแก้แค้น“จะจัดการเขายังไงดี?” คนชุดดำคนหนึ่งในเรือนถามด้วยเสียงแหบพร่า“ฮูหยินใหญ่นับถือพุทธ อย่าฆ่าคนในวัด”“หลังเขามีทะเลสาบน้ำแข็งอยู่ โยนลงไปในทะเลสาบน้ำแข็งเถอะ”อีกคนกล่าวขึ้น ทั้งสองเห็นพ้องต้องกัน ก่อนจะเหาะไปทางหลังเขาเมื่อมาถึงทะเลสาบน้ำแข็ง คนชุดดำคนหนึ่งก็มัดหลี่เฉินอันไว้กับก้อนหิน จากนั้นก็ผลักเขาลงไปในทะเลสาบน้ำแข็งพร้อมกับก้อนหิน“จุ๊ ๆ คราวที่แล้วปล่อยเด็กอย่างเจ้าให้หนีไป ยังจะกลับมาติดกับดักเอง รนหาที่ตายจริง ๆ”คนชุดดำทอดถอนใจออกมาอีกหลายคำ ดวงตาของหลี่เฉินโกรธแค้น ดิ้นรนอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดก็ถูกน้ำหนักของหินดึงลงไปใต้น้ำเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทางรอด คนชุดดำทั้งสองก็หันหลังเดินจากไปทันทีที่หันไป ก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งยืนอยู่ข้างหลังพว

ข่าซิ่งพยักหน้า “มีเหตุผล”ไม่นาน ทหารเป่ยตี้ก็พากันเรียงแถว ง้างธนูสุดแขน เล็งเป้าไปยังนกหงส์เพลิงและอินทรีสิงโต“เข้าทางแล้ว”กู้หว่านเยว่ที่นั่งอยู่บนหลังของนกหงส์เพลิงได้เก็บกล้องส่องทางไกลนางหยิบกระสุนเพลิงสีฟ้าลูกหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ จากนั้นก็ยิงขึ้นไปบนท้องฟ้าเฮ่อหลานกล่าวด้วยสีหน้าตื่นเต้น “เยี่ยมไปเลย องค์หญิงน้อยเจอตำแหน่งโจมตีที่เหมาะสมที่สุดแล้ว”“เร็วเข้า เตรียมดินปืนให้พร้อม”ทหารทุกคนรีบหยิบดินปืนจากตะกร้าไม้ไผ่ด้านหลังดินปืนเหล่านี้ต่างถูกบรรจุไว้ในภาชนะที่ทำจากเหล็กกล้าชนิดพิเศษด้านนอกมีสายชนวนยาวหนึ่งเส้นจากนั้นก็ล้วงไฟเช็กกันลมที่องค์หญิงน้อยมอบให้พวกเขาออกมาจุดชนวน อาศัยกำลังจากเอว ขว้างดินปืนลงไปยังกลุ่มศัตรูที่อยู่พื้นดินด้านล่างอย่างสุดแรง“ปัง!” เสียงระเบิดขนาดใหญ่ก็พลันดังขึ้นถุงดินปืนถูกเหวี่ยงออกไปเป็นเส้นโค้งกลางอากาศ ก่อนจะพุ่งลงไปยังกลุ่มของศัตรู เสี้ยววินาทีที่ตกลงไปบนพื้นดินก็พลันระเบิดเป็นเปลวเพลิงขนาดใหญ่พร้อมเสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหว“ไม่นะ พวกเขาทิ้งดินปืนลงมา!”“ให้ตายเถอะ ทหารจงสลายตัวเดี๋ยวนี้”ใบหน้าของข่าซิ่งเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมเหตุผลที

หลายปีที่องค์หญิงน้อยหายตัว จริง ๆ แล้วนางถูกเทพเจ้าพาตัวไปต่างหากเทพเจ้าทนเห็นตงโจวต้องทนทุกข์ทรมานต่อไปไม่ได้ จึงยืมมือขององค์หญิงน้อยสร้างความสงบสุขให้กับตงโจว ปกป้องราษฎรของตงโจวถ้อยคำที่ไร้เหตุผลนี้ได้รับการยอมรับอย่างเป็นกว้างขวางในกองทัพเหล่าทหารต่างยกให้กู้หว่านเยว่เป็นทูตของเทพเจ้า และเลื่อมใสศรัทธาในตัวนาง“องค์หญิงน้อย ท่านว่าอะไรนะ? ทุกคนต่างก็มีเสื้อบุนวมกันแล้ว เราเองก็มีเช่นเดียวกัน” ทหารคนหนึ่งกล่าวถามอย่างประหลาดใจพวกเขาชินกับความหนาวเหน็บนี้ไปแล้วชินกับการตัวสั่นท่ามกลางความหนาวเหน็บตลอดทั้งวัน ชินกับบาดแผลเน่าเปื่อยจากความหนาวตามร่างกายแต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่โหยหาความอบอุ่น“ข้าเคยหลอกพวกเจ้าที่ไหนกัน รีบประกาศออกไปเถอะ” กู้หว่านเยว่เผยรอยยิ้ม“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”ใบหน้าของเฮ่อหลานทหารหนุ่มเผยรอยยิ้มอย่างตื่นเต้น จากนั้นก็พากันวิ่งออกไปทหารทั้งสามกองกำลังต่างก็เหมือนกับเฮ่อหลาน ครั้นได้ยินองค์หญิงน้อยกล่าวว่าจะแจกเสื้อบุนวมให้พวกเขาทุกคน ปฏิกิริยาแรกคือไม่กล้าเชื่อแต่พวกเขาก็ยังเดินไปรอหน้าประตูคลังเก็บของอย่างว่าง่ายรอจนกระทั่งองค์หญิงน้

ชิงสือบอกความจริงเรื่องนี้กับทุกคนอย่างไม่ปรานีกองทัพใหญ่ห้าหมื่นคนสู้กับห้าแสนคน ยังไงก็แพ้ราบคาบ แม้ว่าพวกเขาจะมีดินปืนอยู่ในครอบครอง แต่จำนวนของฝ่ายตรงข้ามกลับมหาศาลเช่นนี้ ต่อให้ทุกคนจะร่วมใจกันต่อสู้ ก็ยังไม่สามารถฆ่าพวกเขาได้ทั้งหมด“องค์หญิงน้อย ยังมีเรื่องที่แย่กว่านี้อีกขอรับ”“ได้ยินมาว่าอาณาจักรเป่ยตี้ตรงไปขอยืมดินปืนจากแคว้นโยวหลานแล้ว”ก่อนหน้านั้นแคว้นโยวหลานรักษาความเป็นกลางมาโดยตลอด แต่ครั้งนี้ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงยอมให้อาณาจักรเป่ยตี้ยืมดินปืนไปเสียได้แม้ว่าจำนวนจะไม่ได้มากมายนัก แต่บวกกับกำลังทหารของพวกเขาแล้ว ข้อเสียเปรียบของตงโจวปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจนกู้หว่านเยว่หรี่ตาลง ใบเซียมซีจักรพรรดินีใบนั้นได้ปรากฏขึ้นในหัวจะด้วยเหตุผลอะไรได้อีกล่ะ? ก็คงจะเป็นเพราะเป่ยหมิงโยวหลานรับรู้ถึงภัยอันตรายภายในอาราม ดังนั้นจึงกลับแคว้นล่วงหน้า หลังจากกลับถึงแคว้นก็คงคิดหาทางต่อกรกับตงโจว กันไว้ดีกว่าแก้“กองทัพมหาศาลขนาดนี้ เราจะทำอย่างไรกันดี?”“นั่นนะสิ อีกทั้งพวกเขายังมีดินปืนอยู่ในครอบครอง โอกาสเดียวที่จะชนะของเราก็ไม่เหลือแล้วนะสิ?”ทุกคนพากันตื่นตระหนกไปช่วงขณะ ต่างคนต่างมองห