Semua Bab SHE RETURNS WITH MR. CEO’S BABY: Bab 21 - Bab 30

Freya POV: Di ko mapigilan ang makadama ng awa sa anak ko habang yakap-yakap siya. Pagkarating ko galing sa Police Station ay tulog na ang anak ko. Dito muna kami sa bahay ni Raven ngayong gabi. Pagod na pagod ako… hindi lamang ang katawan ko, maging ang puso ko. “Hindi mo matatago habang buhay na si Alexander ang ama niya, Freya. Hangga’t nagkakalapit silang dalawa, malaki ang posibilidad na malaman iyon ni Alexander.” Naalala ko ang sinabi ni David pagkahatid niya sa akin kanina. Tama siya, may posibilidad nga na malaman niyang anak niya si Rose. Bago ako lumabas ng kwarto ay binalot ko siya ng blanket at hinalikan sa noo. Napatalon ako sa gulat ng pagkalabas ko ng kwarto ay nakatayo si Raven sa labas, may puting fask mask sa buong mukha. “Ano ba, balak mo ba akong patayin sa gulat?” Hating-gabi na pero naisipan pang maglagay ng kung ano-ano sa mukha. Hindi ko alam kung nagkataon lang ‘to, o nananadya itong manakot. “Ughh… kailangan ko ‘to, noh. Masyado nang natutuyp ang

Freya POV; Agad akong inalalayan ni David ng muntik na akong matumba. “Mabuti pa ay ihahatid na kita. Look at you… nanginginig ka. Talagang may epekto pa rin sayo ang gag0ng ‘yon. Mabuti nalang at nandito ako. Paano kung wala ako? Eh di napahiya ka?“ Hindi ako nakasagot. Hanggang sa makabalik ako sa bahay ni Raven ay wala akong kibo. Nag-aalala man ay hindi nalang muna nag-usisa si Raven. Umiling-iling nalang ito habang sinusundan ako ng tingin. Pagdating sa kwarto kung nasaan si Rose ay tahimik an sumandal ako sa pinto. Hanggang ngayon ay nanginginig pa rin ang aking katawan. Kanina lang ang tapang-tapang ko, pero ngayon ay parang wala akong lakas. Ang tanga ko! Sinabi ko sa sarili ko noon na hindi ako magpapa-apekto kay Alexander kung sakali man na magkrus muli ang landas ang aming landas. Pero ano itong nangyayari sa akin ngayon? Bakit ko hinayaan ang sarili ko na madala ng damdamin ko? Bakit hinahayaan ko ang aking sarili na ma-attached sa lalaking may asawa na? Niloko niya

Alexander POV: “Mommy!” “R-Rose! A-anak!” Umiiyak na tumakbo agad si Freya para salubingin si Rose ng makita ito. Agad na nag-unahan sa pagtulo ang luha sa maganda nitong mukha. Banaag ang labis na pag-aalala nito para sa anak. “D-Diyos ko akala ko ay may nangyari na sayo. Pinag-alala mo si mommy.” Naphikbi si Rose ng makita ang luhaang mukha ng kanyang ina. “S-Sorry po, mommy… sorry po pinag-alala po kita… h-hindi ko na po uulitin…. Huhuhu… sorry po, mommy, dahil naging bad girl po ako. N-nagsisisi na po ako, dahil po sa akin kaya umiiyak ka! Sorry po, mommy…” Habang nakayakap si Freya kay Rose ay hindi ko maiwasan na tingnan ang kalagayan niya. Wala pang ilang oras na nawawala ang anak nito pero para na nitong napabayaan ang sarili ng ilang araw. Namamaga ang mata ni Freya at magulo ang buhok. Kapansin-pansin din ang paos na boses nito. Mukhang kanina pa ito umiiyak. Mukha itong miserable. Iniwas ko ang tingin sa kanya. Hindi ko kayang tagalan ang paninitig sa nakakaawa

Freya POV: Bago pumasok sa Evans Building ay nagsuot ako ng sumbrero at mask na palagi kong baon sa kotse ko. Hindi ako tanga para ipakita sa publiko ang pagpunta ko sa building ng mga Evans at hayaan na pagpiyestahan ng media ang mukha ko. “Ma’am, may appointment po ba kayo kay Sir Evans?” Magalang na tanong sa akin ng receptionist habang sinisilip ang mukha ko. “Ahm… wala.” “Naku, pasensya na po pero hindi ko kayo pwedeng papasukin—“ nagulat ito ng ilapag ko ang mga boxes na harapan nito. Dahil sa pesteng mga boxes na ‘to ay namamawis pari ang kasingit-singitan ko sa bigat nito. “Look, miss. Hindi ko kailangan pumunta ng mismong office niya. Balak ko lang iwan itong mga boxes ng cherry at sobreng ito sa dito para ipaalam sa kanya na hindi ko gusto ang ginagawa niya. Pakisabi sa CEO ninyong hambog na tigilan na ako.” “A-ah… m-ma’am…” namumutlang nakatingin ito sa likuran ko kaya lumingon ako. “S-Sir Evans…” Alexander stood behind me straight, wearing a black suit accentuated

Alexander POV: “A-alexander, mag-usap tayo, please!” Nang marinig ni Oliver ang pagmamakaawa ni Olivia ay dumilim ang mukha ng lalaki sa galit. Tumalikod ito at dumura sa lupa at medyo lumayo. “Wala na tayong dapat pag-usapan, Olivia. Hindi na magbabago ang pasya ko at dapat alam mo kung bakit.” Nang makasakay ako ng kotse ay agad ko itong pinaandar papalayo. Nang tumawag si Bruce ay agad ko itong sinagot. “Alexander, may kailangan kang malaman. Naalala mo ‘yong bangkay na nakita? Yung lalaking nakatakas? Wala siyang tama ng bala sa balikat. Ang sabi ng mga tauhan ko ay sigurado sila na tinamaan sa balikat ang lalaking iyon habang patakas. Hindi ba kaduda-duda na bigla nalang may lalabas na bangkay na suspect sa nangyari pero hindi naman pala siya ang lalaking hinahanap natin?” Napapreno ako bigla. “Ibig mo bang sabihin ay sinadya ang paglitaw ng bangkay para lituhin ang imbestigasyon?” “Gano’n na nga, pare.” Kumuyom ang kamao ko sa sagot ni Bruce. “Ang pagkakamali nila, h