บททั้งหมดของ Carrying the Billionaire's Heir: บทที่ 71 - บทที่ 80

Sabrina’s POV Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa narinig ko. Ang mga mata niya, madilim at punong-puno ng galit, nakatingin nang diretso kay Shaira. Halos hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Ang lahat ng atensyon ko ay nasa kaniya, at ang bigat ng sinabi niya ay parang tumama sa akin nang buong lakas. Ang mga salitang iyon, ang boses niyang puno ng galit at determinasyon, ay tila nagdulot ng bagyo sa aking dibdib. “Roscoe…” mahina kong tawag sa pangalan niya, pero hindi niya ako nilingon. Napaatras si Shaira, pero agad rin siyang nakabawi. Ang mga mata niya ay namula sa galit at ang labi niya ay mahigpit na nakatikom bago siya sumabog. “Anong pinagsasasabi mo, Roscoe?!” singhal ni Shaira. “Wala ka nang karapatan na sabihin ‘yan! Ako ang asawa mo ngayon! Ako ang nasa tabi mo nang maaksidente ka! Ako ang nag-aalaga sa’ yo!” Napakunot ang noo ko sa sinabi ni Shaira. Ang utak ko ay parang sumasabog sa dami ng tanong. “Shaira, you lied to me!” galit na sigaw ni Ro

Sabrina’s POV Parang tumigil ang paghinga ko sa narinig ko mula kay Ryan. Ang pangalan ni William, na matagal ko nang itinuturing na kaibigan at kasangga, ay biglang nagkaroon ng ibang kulay. Hindi ko alam kung paano ako magre-react. Tumitig ako kay Ryan, ang mga mata niya ay puno ng galit at sakit. “Ryan…” mahinang sambit ko, pero parang hindi ko alam kung ano ang susunod kong sasabihin. “Si William? Paano? Bakit? Ano ang dahilan niya? Imposible ang sinasabi mo.” Tumayo siya mula sa kama, halatang nahihirapan pero determinado. Nilapitan niya ako, ang mga mata niya nakatitig sa akin, punung-puno ng determinasyon. “I trusted him, Sabrina. I trusted him like a brother, but he wanted everything I had. My company. My life. And you.” Parang hinampas ako ng malakas sa sinabi niya. “What? Ako? Ryan, hindi—hindi iyon totoo. Si William? Bakit siya gagawa ng gano’n? Parang magkapatid lang kaming dalawa –” Saglit akong napahinto nang maalalang nililigawan niya ako ngayon. Napakagat-labi a

Sabrina's POV Tinitigan ko ang larawan sa mesa. Halos tumigil ang paghinga ko habang inuulit-ulit ng utak ko ang nakasulat na mensahe sa likod: [Be careful, Sabrina. You’re next.] Sino ang nagpadala nito? At paano nila nakuha ang larawang iyon? Tumayo ako, hinawakan ang envelope at tumingin sa bintana ng opisina ko, ang mga mata ko ay nagmamasid sa bawat sulok ng paligid. Sa isip ko, sino ang nagmamatyag? “S-Sabrina?” putol ni Irene sa iniisip ko. Ang boses niya ay may halong kaba at pag-aalala. “Okay ka lang po?” Nilingon ko siya, pilit na nagkukubli ng takot na bumabalot sa akin. “Irene, gawin mo ito para sa akin. Kunin mo ang security footage sa buong opisina mula kaninang umaga. Hanapin mo kung sino ang nagdala ng sulat na ito.” Tumango siya agad. “Yes, Ma’am. Agad ko pong aasikasuhin.” Habang nagmamadali siyang lumabas ng opisina, nilingon ko ulit ang larawan. Ang mga kamay ko ay nanginginig sa galit at takot. Itinapon ko ang larawan sa drawer ng mesa at huminga

Sabrina’s POVIlang oras din kaming nanatilinsa ganoong posisyon ni Ryan – napuno ng iyakan ang buong silid. Halos sirain niya ang laptop, hindi matanggap ang nangyari sa kaniyang pamilya noon.Nang kumalma na ang sarili ko, tumayo ako upang lapitan si Ryan. Pinunasan ko ang walang tigil na pag-agos ng kaniyang mga luha. Hinawakan ko ang nakakuyom niyang kamao at pinunasan ang kaunting dugo matapos niyang suntokin ng malakas ang dingding.Niyakap ko si Ryan – hoping na sana ay makatulong iyon sa pagpapakalma ng sarili niya. “Ipaghigante natin ang pamilya mo. Okay?” bulong ko habang hinahaplos ang kaniyang likod. “Bakit kasi ngayon ka lang bumalik?” Pinunasan ko ang namumuong luha sa aking mga mata. “Hinding-hindi ako papayag na makuha niya ang mga bagay na pagmamay-ari ko,” matigas niyang sabi. “Ibabalik ko sa kaniya ang ginawa niya sa pamilya ko.”Bigla akong kinabahan sa sinabi ni Ryan.“Ano ang gagawin mo?” nag-aalalang tanong ko. “Madali lang. Ipaparanas ko sa kaniyang kapatid

Sabrina’s POVPagkatapos ng gabing iyon sa kusina, natagpuan namin ang mga sarili naming magkasama sa sala. Tahimik na ang bahay, at tanging ang malambot na liwanag mula sa lampshade ang nagbibigay ng init sa paligid. Nakaupo ako sa sofa habang si Ryan ay nasa tabi ko, ang braso niya ay nakapatong sa likuran ng upuan, bahagyang nakayakap sa akin.Hindi ko alam kung paano nagsimula ang lahat, pero tila ang simpleng tawanan namin ay nauwi sa mas malalim na koneksyon. Nagsimula sa biro, hanggang sa nagkasalubong ang mga mata namin. May kung anong tensyon sa pagitan namin, pero hindi ito nakakailang—ito ay mas magaan, mas natural.“Ang dami mong tinatago, ah,” sabi niya, nakangiti habang bahagyang inaabot ang isang hibla ng buhok ko na nalaglag sa mukha ko. “Ngayon ko lang napansin kung gaano kaganda ang mata mo kapag natatamaan ng ilaw.”“Ryan, ano ba,” sabi ko, pilit na iniiwas ang mukha ko sa kanya, pero ramdam kong namumula ang pisngi ko. “Huwag mo akong gawing biro, ha.”“Biro?” tano