บททั้งหมดของ Carrying the Billionaire's Heir: บทที่ 91 - บทที่ 100

Sabrina’s POV Limang buwan na ang nakalipas mula nang makulong sina Dominic at William. Sa loob ng mahabang panahon, sa wakas ay nakaramdam kami ni Ryan ng kahit kaunting katahimikan. Ngunit kahit na nakakulong na ang dalawang tao na nagdala ng matinding pighati sa aming buhay, alam naming ang sugat na iniwan nila ay hindi basta-basta maghihilom.“Ryan, natanggap ko na ang ulat mula sa abogado. Na-convict na pareho sina Dominic at William,” sabi ko habang inilapag ang mga dokumento sa mesa. Ang tono ng boses ko ay bahagyang magaan, pero hindi maitatago ang pagod sa mga mata ko.Napatingin siya sa akin mula sa veranda kung saan nakatayo siya, tanaw ang malawak naming hardin. Ang liwanag ng araw ay bumabalot sa kanya, at sa kabila ng lahat ng pinagdaanan namin, nakikita ko pa rin sa kanya ang lalaking minahal ko—mas matatag, mas determinado.“Labis akong nasisiyahan sa balitang ‘yan, Sabrina,” aniya habang papalapit sa akin. Hinawakan niya ang aking kamay, ang mga daliri niya ay mahigp

Sabrina’s POVMatapos ang lahat ng hirap at gulo, naisip naming ni Ryan na oras na para bigyan ng pansin ang aming sarili—ang pagmamahalan naming sa kabila ng lahat ng pinagdaanan. Isang gabi, habang magkasama kami sa veranda ng mansion, inilabas niya ang ideya na magplano na ng aming kasal.Nakahiga ako sa malambot na sofa, nakatingin sa bituin habang si Ryan ay nakaupo sa tabi ko, hawak ang baso ng wine. Hinawakan niya ang kamay ko, at naramdaman ko ang init sa palad niya.“Sabrina,” simula niya, ang tinig niya ay puno ng lambing. “Sa lahat ng pinagdaanan natin, isang bagay lang ang sigurado ako—ikaw ang gusto kong makasama habang-buhay. Wala nang iba. Kaya…”Bumuntong-hininga siya at ngumiti, tila kinakabahan pero puno ng kasiyahan. “Simulan na natin ang plano para sa kasal natin. Gusto kong gawing opisyal sa harap ng lahat ang pangako ko sa ‘yo.”Hindi ko napigilan ang sarili kong ngumiti nang malapad. Ang init sa puso ko ay parang isang alon na sumasakop sa buo kong pagkatao. “Ry

Sabrina’s POV Ang buong mansion ay abala sa pag-aayos para sa malaking araw bukas—ang araw na muli akong ikakasal kay Ryan. Ngunit kahit gaano ka-busy ang paligid, tahimik ang puso ko. Tahimik, ñpero puno ng kilig, excitement, at bahagyang kaba.Nasa kwarto ako, nakaupo sa harap ng salamin habang inaayos ni Irene ang buhok ko. “Sab, sigurado ka bang handa ka na para bukas?” tanong niya habang may pilyong ngiti sa labi.Natawa ako. “Irene, ilang beses mo na ‘yang tinanong sa akin ngayong araw.”“Well, gusto ko lang marinig ulit kung gaano ka kasaya. Alam mo naman ako, mahilig sa kilig!” sagot niya.Napatitig ako sa sarili ko sa salamin. Kita ko sa mata ko ang hindi matatawarang kasiyahan. “Handang-handa na ako, Irene. Hindi ko alam kung bakit parang ngayon lang nagsi-sink in na magpapakasal ulit ako kay Ryan. Pero, alam mo? Parang tama lang talaga lahat ng nangyari. Parang ito ang perfect timing.”Tumigil si Irene sa pag-aayos ng buhok ko at niyakap ako mula sa likod. “Alam mo, Sab, d

Sabrina’s POVPaglabas namin ng simbahan, bumungad sa amin ang napakaraming tao—mga kaibigan, pamilya, at mahal sa buhay—na masigabong pumalakpak at masayang sumisigaw ng pagbati. Sa sobrang dami ng confetti na inihagis ng mga bisita, parang bumagsak ang langit na puno ng kulay puti at ginto. Mahigpit na hinawakan ni Ryan ang kamay ko, tila ayaw akong bitawan kahit isang segundo.“Sabrina Jacobs,” bulong ni Ryan habang nakangiti, ang mga mata niya puno ng saya at pagmamahal. “Akin ka na talaga ngayon.”Ngumiti ako habang tinitingnan siya. “Ryan Jacobs, akin ka rin. Habambuhay.”Pagdating namin sa venue, para kaming pumasok sa isang paraiso. Ang malaking garden na puno ng fairy lights, eleganteng dekorasyon ng mga puting rosas, at mga gintong upuan ay parang isang eksena sa pelikula. Sa gitna ng venue, naroon ang isang grand chandelier na nagbibigay ng maaliwalas at romantikong liwanag sa buong paligid.Unang sumalubong sa amin ang mga sigawan at pagbati ng mga bisita. “To Mr. and Mrs.

Sabrina’s POVHindi ko alam kung ilang minuto akong nakaupo sa gilid ng kama, hawak-hawak ang pregnancy test na nanginginig ang mga kamay. Dalawang malinaw na guhit. Dalawang guhit na kayang baguhin ang lahat.“Positibo…” bulong ko sa sarili ko, halos hindi makapaniwala. “Buntis ako…”Tumulo ang luha ko, pero hindi ko mawari kung ito ba ay dahil sa tuwa, kaba, o halo na ng lahat ng emosyon.Napatingin ako sa pinto ng kwarto, iniisip kung paano ko sasabihin kay Ryan. Alam kong magugulat siya, pero sa parehong paraan, alam kong magiging masaya rin siya. Napahawak ako sa tiyan ko, isang maliit na buhay ang nagkakaroon ng pag-asa sa loob ko.Bumaba ako ng hagdan, hinahanap si Ryan na kanina pa nagbasa ng mga dokumento sa study room. Hindi ko alam kung paano sisimulan ang usapan. Paano ko ba ipapaliwanag ang nararamdaman ko ngayon?Pagpasok ko sa study room, tumambad sa akin si Ryan, nakaupo sa swivel chair at seryosong nakatitig sa laptop niya. Pero nang maramdaman niya ang presensya ko,