บททั้งหมดของ Carrying the Billionaire's Heir: บทที่ 61 - บทที่ 70

Sabrina’s POV Pagkatapos ng mahahabang oras ng pagpupulong, hindi ko na kayang maghintay pa. Agad akong nagmadali palabas ng opisina at binanggit sa sekretarya ko na kukunin ko na ang anak ko. Habang papalapit ako sa school gate, nakaramdam ako ng init na hindi ko kayang ipaliwanag. Nasa loob ng gate, nakita ko si Evara, mag-isa, malungkot at parang may iniisip. Pero nang lumingon ako sa kanan, doon ko nakita ang eksaktong hindi ko inaaasahan. Si Maggie, ang anak ni Shaira Generoso, ay may hawak na sa buhok ni Evara at hinahablot ito! Parang ang mga mata ni Maggie ay naglalabas ng galit, at ang mga mata ko naman ay nagliliyab ng takot at galit. "Anong ginagawa mo?!?" sigaw ko na agad habang mabilis na tinakbo ang dalawa. Mabilis ko silang nilapitan, at nang makalapit na ako, agad kong pinigilan si Maggie. "Maggie! Ano ang nangyayari?!?" Halatang gulat si Maggie at nang makita akong dumating, parang napawi ang mga galit na mata nito at agad nagbitiw ng mga salitang, “Wala po, wa

Sabrina’s POV“Sabrina, sandali lang,” tawag ni Roscoe.Huminto ako at humarap sa kanya, pilit pinapanatili ang aking composure. “Ano pa ang kailangan mo, Roscoe?”Lumapit siya, ang mga mata niya ay nagliliyab sa galit. “Ano bang klaseng ina ka? Paano mo hinayaang mapunta sa ganitong sitwasyon si Evara? Hindi mo ba siya tinuturuan ng tamang asal?”Nabigla ako sa kanyang mga salita. “Anong ibig mong sabihin? Ginagawa ko ang lahat para maging mabuting ina kay Evara!”“Talaga ba? Kung ganoon, bakit siya nasasangkot sa mga gulo? Baka naman masyado kang abala sa sarili mong buhay at nakakalimutan mo na ang responsibilidad mo bilang magulang,” sumbat niya, ang boses niya ay puno ng panunumbat.Naramdaman ko ang pag-init ng aking mukha sa galit. “Huwag mong husgahan ang pagiging ina ko, Roscoe. Wala kang karapatang magsalita ng ganyan, lalo na’t hindi mo alam kung ano ang mga pinagdaanan ko!” Hindi ko na napigilan ang aking sarili. “Wala kang alam sa mga pinagdaanan namin ni Evara! Wala kang

Sabrina’s POV Ang bigat ng ulo ko ang unang pumukaw sa akin. Bumigat ang bawat pikit at bukas ng aking mga mata, parang may ulap na bumabalot sa isipan ko. Nang tuluyan kong idilat ang mga mata, hindi ko agad naintindihan kung nasaan ako. Ang paligid ay hindi pamilyar—ang malalambot na kulay abo at beige na kurtina, ang malinis na minimalistang dekorasyon, at ang kakaibang bango ng lavender na tila nagpapakalma sa akin ngunit nagdagdag ng takot sa bawat hinga. Bigla akong bumangon mula sa kama. Ang kutson ay masyadong malambot, hindi tulad ng sa sariling kwarto ko. Ang malamig na tiles na sumayad sa talampakan ko ay nagpabalik sa akin ng bahagyang katinuan. Sinilip ko ang paligid. May isang malaking bintana na natatakpan ng sheer na kurtina, tinatanglawan ng banayad na liwanag mula sa labas. Ang isang wooden nightstand ay may nakapatong na basong tubig at isang digital clock—alas siyete ng umaga. Nagtungo ako sa malaking salamin na nakasabit sa dingding. Napatingin ako sa sarili

Sabrina’s POV Ang buong kwarto ay tahimik maliban sa banayad na tunog ng air conditioner. Nakaupo ako sa gilid ng kama ni Roscoe. Nakahiga siya, mukhang mas maayos na ang paghinga kumpara kanina, pero kita pa rin ang pagod sa mukha niya. Hindi ko mapigilang titigan siya. Ang lalaking dating inakala kong patay na, ngayon ay nakahiga sa harapan ko, mahina at tila may itinatagong bigat na hindi ko pa lubos na nauunawaan. Pumikit ako saglit at huminga nang malalim, sinusubukang pigilan ang pag-aalala. Kahit hindi ko inaasahan na magtatagal ako rito, wala akong lakas ng loob na iwan siya sa ganitong kalagayan. Kailangan niyang may magbantay, pero ayaw niyang tawagan ko ang pamilya niya. Kinuha ko ang cellphone ko mula sa bulsa ng coat ko at mabilis na tinawagan si Irene, ang aking sekretarya. Ilang saglit pa, sinagot niya ang tawag. “Good morning, Ms. Jacobs,” bungad niya, formal gaya ng lagi. “Irene,” sagot ko, sinisikap na gawing kalmado ang boses ko kahit na ang isipan ko ay ma

Sabrina’s POV Pagkapasok ko sa bahay, bumagsak agad ang katawan ko sa malambot na sofa. Tahimik ang paligid, ngunit parang umaalingawngaw pa rin sa isip ko ang bawat salitang binitiwan ni Shaira. Kabit? Napailing ako. Hindi ko kailanman naisip na darating ako sa puntong mapagbibintangan ng ganito. Hindi ko alam kung ano ang mas mabigat—ang galit ko kay Shaira o ang kalituhan ko tungkol sa pagkatao ni Roscoe. Tumayo ako mula sa sofa at dumiretso sa kwarto. Kailangang mailabas ko sa isip ko ang mga nangyari ngayong araw. Sa halip na magpaka-emo, mas mabuti nang mag-focus ako sa trabaho. Isa lang ang natitiyak ko: wala akong oras para sa drama ni Shaira o kahit kanino pa man. Sa harap ng salamin, tinitigan ko ang repleksyon ko. Ang mga mata ko ay halatang pagod, pero pilit kong inayos ang sarili ko. Hinawi ko ang buhok ko, inilugay ito para magmukhang mas natural. “Hindi pwedeng magmukha akong apektado,” mahina kong sabi sa sarili. “Ipakita mong ikaw si Sabrina Jacobs.”