บททั้งหมดของ THE TYCOON'S ACCIDENTAL BABY: บทที่ 61 - บทที่ 70

“Pinapatawag niyo daw po ako, Boss William?” tanong ng Doktora.“Gising na ba si Fatima?”“Opo, at umiiyak siya at galit na galit dahil ramdam niya ang operasyong ginawa ko sa kaniya. Alam na niya na wala na ang sanggol sa sinapupunan niya.”Tumango si William. “Sige, pupunta ako ngayon sa kuwarto niya upang kausapin siya.”Habang papunta si William sa silid ni Fatima...Ang mga yabag ni William ay mabigat at puno ng determinasyon. Alam niyang hindi magiging madali ang pagharap kay Fatima, lalo na’t alam niyang may malaking sugat ang iniwan niya hindi lamang sa kanyang katawan, kundi pati na rin sa kanyang puso. Sa likod niya, tahimik na naglalakad ang Doktora, tila nakadarama ng kaba sa mangyayari.Pagbukas ni William ng pinto, tumambad sa kanya si Fatima na nakaupo sa gilid ng kama. Namumugto ang mga mata nito sa kakaiyak, ngunit ang galit na bumabalot sa kanya ay higit pa sa kapansin-pansin.“William,” simula ni Fatima, ang boses ay nanginginig ngunit matatag. “Ano ang ginawa mo sa

Tinig ni William ang nagtakip sa katahimikan ng kuwarto. Fatima, na naguguluhan at nag-aalangan, ay hindi agad nakapagsalita. Minsan, ang pinakamalupit na tanong ay hindi nangangailangan ng sagot mula sa kanya—ngunit ang tinig ni William na iyon ay parang mga salitang nagtataglay ng misteryo at pananagutan."Anong ibig mong sabihin?" tanong ni Fatima, ang boses niya'y may pag-aalalang nagsisimulang magtaglay ng takot.Si William, na nakatayo lang sa may pintuan, ay hindi agad sumagot. Tinitigan lang siya ng malamig na mata, at sa kanyang mukha ay makikita ang isang halo ng kalupitan at malupit na kasinungalingan. "Sana'y hindi mo na ako pinilit pang marinig ito," sagot ni William, ang boses niya’y tahimik ngunit puno ng sakit. "Pero darating ang panahon na makikita mo rin ang katotohanan."Fatima, hindi maintindihan ang lahat ng nangyayari, ay naglakad palapit sa kanya, ang mga mata'y puno ng galit at matinding pangungutya. "Ano bang itinatago mo? Kung may mga lihim ka, bakit hindi mo

“Ampon ba ako, Tita Lorena?” tanong ni Fatima sa kaniyang stepmother. “At ikaw, William... Anong kinalaman mo sa pagkatao ko? Bakit mo ako kailangan? Bakit tutol ka sa pagmamahalan namin ni Giovanni, na ultimo kahit anak ko ay hindi niyo pinalampas!” umiiyak na sigaw ni Fatima kay Lorena at William.“Wala ako sa tamang position para sagutin 'yan, I'm just here to claim my rewards, dahil ako nagdala ng ebidensya tungkol sa pagkatao mo.” tugon ni Lorena.Tumingin si Fatima kay William.“You really want to know the truth?” tanong ni William.“Oo! At kung puwede lang sana ay yung totoo!”“Giovanni is my son... And you are my stepdaughter— Fatima, magkapatid kayo ni Giovanni sa ina.”Ang mga salita ni William ay parang dagundong na bumulusok sa puso ni Fatima. Tumigil siya sandali, parang hindi makapaniwala sa narinig. "Magkapatid? P-paano? Paano naging ganun?" ang tanong niya, ang mga mata ay puno ng kalituhan at sakit.Tumagilid si Lorena, ang mga mata ay puno ng pagnanasa at kasinungali

Kinabukasan, habang pababa ng hagdan si Fatima, naramdaman niya ang kakaibang tensyon sa loob ng bahay. Si William ay nasa harapan ng mesa, hawak ang isang tasa ng kape, ngunit halatang ang isipan niya ay wala roon. Lumapit siya nang dahan-dahan, pilit na ginagawang normal ang bawat hakbang."William, aalis na ba tayo?" tanong niya, pilit na pinapalambot ang tono ng kanyang boses."Oo," sagot ni William, hindi man lang tumingala. "Pero bago tayo umalis, gusto kong tandaan mo: ang pagkakakilanlan mo bilang Eunice ay hindi isang kahinaan. Isa itong lakas na kailangan nating magamit para mabuo ang pamilyang ito."Napatingin si Fatima sa kanya, naguguluhan. "Pero paano ako magiging lakas kung ako mismo ang dahilan ng sakit ni Giovanni? At kung malaman niya ang totoo, masisira siya, William."Tumayo si William, tinungo ang salamin sa tabi at tumingin sa kanyang repleksyon. "Kaya nga kailangan nating maging maingat. Hindi lahat ng sugat ay kailangang sabihin sa tamang panahon. Tandaan mo, F

SIX YEARS LATER “Marcus! Where are you?” pagtawag ni Fatima sa kaniyang anak.“Mom! I’m here!” sigaw ni Marcus, at tumakbo palapit kay Fatima.Nakangiting sinalubong ni Fatima ang kaniyang anak. Kasunod nito sa likuran Grandma nitong si Amanda.“Naku, napakakulit ni Marcus. Hinihingal ako sa paghabol ko sa kaniya.” sambit ni Amanda.“Naku, Mommy. Dapat hindi ka na tumatakbo pa, baka mamaya ay magkasakit ka pa.” nag-aalalang sambit ni Fatima, bago buhatin si Marcus.“Si Marcus na nga lang ang nagbibigay sigla sa akin, eh. Kaya hayaan mo na ako.” nakangiting sambit ni Amanda.Nagtungo sila sa nilatag nilang tela gamit pang pick-nick. Si Fatima naman ay abala sa pag-aayos ng isang basket ng mga prutas sa mesa.Nang tumakbong muki si Marcus ay napatingin si Fatima. “Marcus, dahan-dahan lang, baka madapa ka na naman!”Nakangiting huminto saglit si Marcus. “Hindi po, Mommy! I’m really strong po kaya! I’m just like Andres Bonifacio!” conyo nitong tugon.“Hay nako, he looks like his father w