Lahat ng Kabanata ng Destined to be Mr. CEO’s Wife: Kabanata 101 - Kabanata 110

AFTER 1 WEEK PROLONGUE: "ahhhhhhhh! ang sakit, mahal ang sakit sakit" malakas na sigaw ni Amanda sa gitna ng gabi. Napabalikwas ng bangon si Logan sa kaniyang pagkakatulog sa maliit na kama sa tabi ng bed ni Amanda. "anong masakit?! saan masakit? Nurse ! Nurse!" malakas na sigaw ni Logan. Agad namang nagtakbuhan ang mga ito sa kanilang silid. Sinuri kagad ng Doctor ang kalagayan ni Amanda. Halos mangitim na ito dahil sa sunod sunod na paninikip ng kaniyang dibdib. Walang magawa ang mga Doctor kundi ang pakalmahin si Amanda ng isang pain reliever at agad din itong nakatulog. "Logan ito na ang kinakatakot namin dahil sa tumatagal na wala pa rin siyang Donor, dumadami na ang tubig sa kaniyang baga. Minamanas na din siya dahil sa water retention. Ito na ang mga sistomas ng mas nakakatakot pang susunod na maaring mangyari kay Amanda. Hanggang ngayon ay hindi pa rin kami makahanap ng donor para kay Amanda. Nakakahanap man kami pero hindi ito magtatagal kung i-ta-transfer pa mula sa ma

Habang nakahiga si Amanda, nagising siya mula sa pagkakatulog at sinubukang ngumiti kahit mahina. Puno ng pangarap at pag-asa ang kanyang mga mata, sa kabila ng hirap na nararamdaman ng kanyang katawan. “Logan… nandiyan ka?” bulong niya, mahina ang boses ngunit puno ng pagmamahal. Sa kabila ng lahat, naroon si Chloe, tahimik na umaagos ang mga luha, dala ng takot at pangamba. Habang pinagmamasdan ang kapatid at ang kasintahan, dama ang halo ng pag-asa at takot—handa ba siya sa mga susunod na hakbang? “Para kay Mommy… para kay Amanda,” bulong niya sa sarili, bumabalik ang liwanag ng pag-asa, kahit may kasamang lungkot sa kanyang puso. Ang laban ay hindi lang para sa kanilang mga sarili, kundi para sa alaala ng kanilang ina—at sa huli, para sa bawat pag-asang dala nito. Habang nakahiga si Amanda sa ospital, patuloy na lumalala ang kanyang kalagayan. Nanghihina ang kanyang katawan, at bawat hininga’y puno ng

LOGAN POV  Para akong lutang na naglalakad paakyat sa aking silid pagdating ko sa aming bahay, tahimik akong dumiretso sa aking kwarto. Wala akong gana, ni hindi ko napansin na nasa sala pala sila Mommy. Dama ko ang bigat sa aking damdamin, hindi ko alam na nasaksihan pala iyon lahat ni Mommy. Nagulat na lang ako ng maya maya ay magbukas ang pintuan sa aking kwarto habang ako ay nakahiga at nag-iisip ng kung ano ano. Tahimik siyang naupo sa aking tabi. Napabalikwas ako ng bangon dahil sa pagkagulat ko kay Mommy. Pinahid ko ang luhang biglang pumapatak sa aking mga mata.  "sorry Mommy, hindi ko po kayo napansin. Kanina pa po ba kayo? Kumain na kayo?" tanong ko kay Mommy, akma akong tatayo para sana ipaghanda siya ng pagkain ng biglang niya akong hilahin paupo sa aking kama. "okay lang ako anak, nag-aalala na kasi ako sa inyo. Binisita ko din si Matteo , nagdala ako ng laruan para sa bata para kahit papano ay maibsan ang pagkalungkot niya sa mga ngyayari. Dina

PROLONGUE: Pagdating nila sa ospital, diretso silang pumunta sa recovery room. Huminto si Logan sa harap ng pinto, at biglang bumigat ang kanyang dibdib. Hindi niya alam kung ano ang aasahan sa kanyang makikita. Ramdam niya ang pagod, kaba, at takot na baka hindi pa rin magising si Amanda o kung may makikita siyang pagbabago sa kanya. Hinawakan siya ni Mommy sa balikat. “Anak, nandito lang ako. Hinga muna tayo ng malalim, at tandaan mong kasama mo ako anuman ang mangyari.” Malalim na huminga si Logan, at saka dahan-dahang binuksan ang pinto. Sa loob, nakita niya si Amanda, nakahiga sa kama, tahimik at payapa ang mukha. Nakalagay ang ilang mga tubo at kagamitan sa paligid niya, ngunit ang mahalaga, nakikita ni Logan ang mahinang pagtaas-baba ng kanyang dibdib — hudyat na humihinga siya, na patuloy siyang lumalaban. Lumapit siya sa tabi ng kama ni Amanda, hinawakan ang kanyang kamay at marahang hinaplos ito. Naramdaman niya ang init nito, na tila nagbigay sa kanya ng pag-asa. “Hi,

Nagsimula na ang seremonyas ng Pari , ang aming kasal ay simple pero binuo ng pagmamahal. Tuwang tuwa ang mga naging saksi sa aming pagmamahalan.Pagkatapos ng simpleng seremonya sa ospital, habang nakahiga si Amanda at hawak-hawak ko ang kanyang kamay, pinuno ako ng bagong pangako. Tumitig ako sa kanya, ramdam ko ang bawat pintig ng puso ko, at nagbuntong-hininga bago magsalita. Habang abala ang lahat, dumating na din ang pinadeliver kong pagkain at nagsimula ng magsalo salo ang lahat.“Mahal thank you! I love you” sabi ni Amanda sa akin. “Amanda,” bulong ko sa kanya, “hindi ito ang huling kasal natin.” Nakangiti kong sabi Napatingin siya sa akin, nagtataka, ngunit may halong saya sa kanyang mga mata. “Anong ibig mong sabihin?” tanong niya, kahit na tila alam na niya ang sagot. Hinawakan ko nang mas mahigpit ang kamay niya at nginitian ko siya, puno ng pag-asa at pangako. “Siyempre mahal , alam kong pangarap mo ding ikasal sa simbahan, sa harapan ng lahat ng kaibigan natin at m