Lahat ng Kabanata ng The Mafia's Unwanted Wife (Tagalog): Kabanata 31 - Kabanata 40

"Haze?" alanganin na sagot ko sa tawag niya.Mula noong party ay hindi na kami nakapag-usap pa. Isa pa ay nahihiya ako, hindi ko alam kung paano ko siya kauusapin gayon na iniwan ko siya roon mag-isa."Galit ka pa rin ba sa akin?" maya-maya ay tanong niya na nagpagulat sa akin."What do you mean," medyo naiilang na sambit ko."I left early, hindi na kita nahintay pa sa table. I was so embarrassed for what I've done and so I was still contemplating if I should call you," paliwanag niya.My lips parted a bit as I stared at my dinner. I mean, hindi ko alam na umalis din pala siya. Sa halip na aminin na umalis din ako ay nanahimik na lang ako."I'm really sorry," paghingi niya ng paumanhin.Umiling ako. "Hindi, ano ka ba? Ayos lang. Hindi rin naman ako naghintay ng matagal," pagsisingungaling ko.Hindi ko rin naman pwede sabihin na umalis din ako dahil itatanong niya kung sino ang kasama ko o paano ako nakaalis gayon na wala naman akong dalang sasakyan at hindi ko pa alam ang lugar na iyo

Tulala na nakatingin ako sa bahay namin na sunog na sunog. Wala pa akong maayos na tulog magmula ang gabing iyon na mabalitaan ang pagliyab ng apoy. Pumipintig ang ulo ko ngunit hindi ko rin magawa na umalis dito. Ako ang umaasikaso sa lahat dahil wala naman tutulong sa akin.Pinunasan ko ang luha na tumulo sa aking pisngi. Walang lakas na kinuha ko ang cell phone ko nang maramdaman ang pag-vibrate noon.Tiningnan ko lang iyon hanggang sa kusang mamatay. Nanghihina na napaupo sa gutter ng bahay at hindi mapigilan na ibuhos ang luha na ilang araw ko rin na inipon.Pati paglabas ng totoong nararamdaman ko ay hindi ko nagawa dahil sa sobrang abala sa mga bagay para lang mabigyan ng hustisya ang lahat.Malakas ang kutob ko na hindi ito aksidente. Imposibleng sunog lang ang siyang dahilan nito dahil alam ko na may kinalaman ito sa narinig ko na putukan nang tinawagan ako ni Lucas.Wala akong maramdaman kung hindi guilt dahil hindi ko siya tinawagan noong mga oras iyon. Guilty ako dahil hi

Hinipan ko ang pagkain na isusubo ko kay Lucas. Masiyadong matigas ang ulo niya at pinilit niya na makalabas agad sa hospital kaya naman ngayon ay naririto kami sa condo unit niya."Kaya kong subuan ang sarili ko. Iwan mo lang ang pagkain diyan," utos niya.Walang karea-reaksiyon ang mukha niya nang balingan ko siya. Napairap na lang ako at hindi siya pinansin. Nang medyo malamig na ang nasa kutsara ay saka ko sinubo iyon sa kaniya."Why don't you just leave my condo, Aurora? May kamay ako at walang kulang sa akin para subuan o kaya alagaan mo pa—""Wala naman akong sinabi na wala kang kamay. Iusubo mo na 'to," kalmado na pagpuputol ko sa kaniya. "Iinom ka pa ng gamot mo. Kapag naubos mo na 'to puwede ka na ulit magpahinga."As long as kaya ko na pakisamahan siya nang hindi kami pareho nagagalit sa isa't-isa ay gagawin ko. Ako ang mas nakakaintindi sa sitwasyon kaya hangga't kaya ko ay mananatili ako."Leave me alone," madiin na bigkas niya. Ilang araw na siyang ganiyan makitungo sa a

"Willing naman akong tumulong, Lucas. Bakit ba ayaw mo tumanggap ng tulong? Dahil ba sa pride mo?" hindi maiwasan na tanong ko.Ibinaba ko na ang hawak ko na beer sa lamesa at nagpangalumbaba sa harapan niya. Nagdadalawa na siya sa paningin ko dala na rin ng kalasingan. Nakakadalawa pa lang ako na beer samantalang siya ay naubos na niya ang nasa bucket at kumuha pa kanina sa loob ay mukhang hindi pa rin siya nalalasing.Nakakahiya lalo dahil mababa lang ang alcohol percent ng iniinom namin pero heto ako at lasing na."It's not that I don't want to accept your help. Mas maganda kung mananahimik ka na lang at mapapanggap na walang alam dahil mas mahihirapan ako kung pati ikaw ay malalagay pa sa panganib gayon madaragdag ka sa iisipin ko na sa halip na ang mga bata lang ang siyang iniisip ko kung paano isasalba," kuwento niya.Kumunot ang noo ko at bahagyang ikiniling ulo ko. "Mga bata?" tanong ko. "Sinong mga bata at anong kinalaman nila rito?"Umiling siya. "Just like what I said, sta

Hindi ako makatingin kay Lucas habang kumakain kami ng umagahan sa mini dining table niya rito sa kusina. Kahit lasing ako kagabi ay natatandaan ko ang lahat ng nangyari. Dumagdag pa sa isipin ko ang magising na magkayakap kaming dalawa. Sana lang ay hindi niya alam ang tungkol doon dahil mas nauna akong nagising. Sinubukan ko na tingnan siya ngunit ako lang din ang unang nag-iwas nang masalubong ang mga mata niya na mukhang inaabangan lang din ang pagsulyap ko sa kaniya. "Busog— Busog na ako," nauutal na sambit ko at saka ibinaba na ang kubyertos na hawak ko. Hindi ko alam kung paano aakto ngayon matapos ang nangyari sa aming dalawa. "Babalik na pala ako sa condo ko mamaya. Hindi na rin siguro ako pupunta rito—" "Dahil ba sa nangyari kagabi?" pagpuputol niya sa akin. Natataranta na umiling ako. "Hindi— hindi," halos pasigaw na sagot ko dahilan upang magulat siya. Napapalunok na tumungo ako. "Magaling ka naman na. Hindi mo na kailangan ng mag-aalaga sa'yo. Titigil ko