Semua Bab The CEO’s Regret: Chasing My Gorgeous Ex-Wife: Bab 111 - Bab 120

Nakaupo si Suzanne sa sofa, masayang humuhuni habang nagbabasa sa kanyang cellphone. Halatang maganda ang kanyang mood.Napansin ito ng kanyang ina, si Regina, kaya lumapit siya at naupo sa tabi ng anak. “Mukhang ang saya-saya mo ngayon. May magandang nangyari?” tanong niya na may halong pagtataka.“Siyempre, Mom! Nakahanap ako ng perpektong regalo para sa lola ni Dylan!” sagot ni Suzanne, kumikislap ang mga mata sa tuwa.Tumaas ang kilay ni Regina, bahagyang napailing. “Tingnan mo nga ‘tong anak ko, sobrang saya lang dahil sa isang regalo.”Napangiti si Suzanne, may bahagyang kapilyahan sa kanyang ekspresyon. “Hindi lang naman dahil sa regalo ‘to, Mom!”“Oh?” Naging mas interesado si Regina at lumapit pa nang bahagya.Ipinakita ni Suzanne sa kanyang ina ang litrato ng regalong napili niya sa kanyang cellphone. “Ano sa tingin mo?”Napanganga si Regina sa ganda ng nakita niya. “Wow, ang ganda! Napaka-elegante! Alam ko na mahilig sa jade ang lola ni Dylan.”Napangiti nang malapad si Suz

Sa misteryosong paglalakbay ni Grace, natuklasan ni Casey ang isang kahina-hinalang leather board na nakatago sa dilim.Napakunot-noo si Grace at may halong pagdududa nang tanungin niya, “Ano ’to…?”“Sumunod ka sa akin,” sagot ni Casey, may bahagyang pagmamadali sa kanyang tinig.Itinuro niya ang isang hagdanang bumababa sa kailaliman ng lupa.Napatigil si Grace, hindi makapaniwala. Sa isang tila abandonadong lugar na ito, posible kayang may nakatagong sikreto pa?Sa halo ng pag-usisa at kaba, pinanood niya si Casey na bumaba, kaya wala na siyang nagawa kundi sumunod. “Takpan mo ang leather board,” bilin nito habang lumulusong sa dilim.Sumunod si Grace, maingat na ibinalik ang board sa orihinal nitong pwesto.Habang patuloy silang bumababa, binalot sila ng kadiliman. Kinuha ni Casey ang kanyang cellphone at binuksan ang flashlight, pinapaliwanagan ang makipot na daanan sa kanilang harapan.Lumipas ang tila napakahabang sandali bago sila nakarating sa isang mahabang koridor—sapat lang

Nakaramdam ng matinding saya si Suzanne, kasabay ng halos hindi maipaliwanag na pananabik na bumubuo sa kanyang dibdib. Isang espesyal na araw ito para sa kanya—sa unang pagkakataon, magluluto siya para kay Dylan. Siguradong maa-appreciate niya ang effort na ito, hindi ba?Dahil sa pag-aakalang iyon, mas gumaan ang kanyang pakiramdam.Pagdating niya sa front desk ng Almendras Group, agad siyang napansin ng receptionist. Bahagyang nagulat ito sa kanyang presensya. Marami na ang nakarinig ng usap-usapan tungkol sa relasyon niya kay Casey, kaya naging tampulan siya ng interes ng mga empleyado. Mabilis na nag-compose ang receptionist ng sarili at magalang na nagtanong, “Miss Andrada, narito ba kayo upang makita si Mr. Almendras?”“Oo, pinaalam ko na sa kanya na darating ako. Huwag kayong mag-alala sa akin,” sagot ni Suzanne na may kumpiyansang tono.Sa sandaling iyon, nagpakita si Suzanne ng isang uri ng dignidad na panandaliang nagpatahimik sa receptionist. Hindi niya maaaring bastusin a

“Lumabas ka rito!”Nanginig si Suzanne sa biglaang sigaw ni Dylan. Halatang punong-puno ito ng inis. Sino ang pinapalayas niya?Ramdam niya ang tensyon sa paligid, dahilan para siya’y magdalawang-isip kung lalapit pa ba o hindi. Pero nanaig ang kanyang kuryusidad, kaya’t dahan-dahan siyang umusad patungo sa kanto upang makinig.Maya-maya lang, bumukas ang pinto ng opisina, at pumasok si Liam, ang assistant ni Dylan. Mabilis itong kumatok nang magaan.Tahimik na pinanood ni Suzanne si Liam habang kinakabahang lumalapit ito kay Dylan. Ramdam niya ang bigat ng atmospera, dahilan para mapahigpit ang hawak niya sa kanyang handbag.“Mr. Almendras, alam kong nagkamali ako,” agad na amin ni Liam, halatang naghahanda sa pagsesermon na tatanggapin niya.Tumama ang malamig na tingin ni Dylan sa kanya. “Kapag inulit mo pa ‘to, Liam, hindi ka na magtatrabaho para sa akin!”Napalunok si Liam. “Opo, sisiguraduhin kong walang makakapasok sa opisina ninyo nang walang pahintulot.”Nanlumo si Suzanne. S

Mas lalong dumilim ang ekspresyon ni Suzanne, ngunit pilit niyang pinanatili ang kanyang composure. Ramdam niya ang bigat ng sitwasyon, pero ayaw niyang basta na lang magpadala sa emosyon. Sa mababang tinig, sinabi niya, “Mom, baka hindi talaga tulad ng inaakala ko ang lahat ng ito.”Napakunot ang noo ni Regina sa pag-aalala. “Anong ibig mong sabihin, anak?”Napagtanto ni Suzanne na kailangan niyang magtapat sa kanyang ina. Hindi niya ito kayang itago mag-isa—masyadong magulo ang kanyang isipan, at alam niyang si Regina lang ang makakatulong sa kanya upang maintindihan ang nangyayari. Dahan-dahan niyang hinila ang ina papasok sa kanyang silid, isinara ang pinto, at naupo sa gilid ng kama. Sa mas mababang tinig, sinimulan niyang isalaysay ang lahat ng nangyari.Tahimik na nakinig si Regina, habang unti-unting napalitan ng pag-aalala ang kanyang ekspresyon. Ramdam niyang mabigat ang dinadala ng kanyang anak, at hindi niya alam kung paano ito mapapalakas. “Hindi… Kahit pa may mga sikreto