Semua Bab The CEO’s Regret: Chasing My Gorgeous Ex-Wife: Bab 231 - Bab 240

Pagkasara ng pinto nang malakas, hindi na nakayanan ni Casey ang sarili at bumagsak siya sa sahig. Nanghihina ang kanyang mga tuhod, at ang mukha niya ay sobrang namutla. Parang naglaho ang lahat ng lakas sa katawan niya habang bumabalot ang malamig na katahimikan sa paligid.Akala niya ay kaya na niyang kalimutan ang lahat—ang sakit, ang hinanakit, at ang mga alaala. Pero nang marinig niya ang masasakit na salitang binitiwan ni Dylan, muling bumalik ang lahat ng sakit sa puso niya, parang mga patalim na paulit-ulit na tumatarak sa kanyang damdamin.Napakagat-labi si Casey, pilit pinipigilan ang luha na kanina pa nagbabadyang bumagsak. Pero hindi niya na ito nakayanan. Isa-isa, ang mga luha ay bumagsak mula sa kanyang mga mata. Bumagsak siya sa sahig, niyakap ang kanyang mga tuhod, at itinago ang mukha sa kanyang mga braso. Tahimik siyang umiyak, ngunit ang pagyanig ng kanyang likod ay nagsiwalat ng lalim ng sakit na nararamdaman niya.Habang patuloy siyang umiiyak sa kanyang condo, s

Huminga nang malalim si Suzanne, nanginginig ang mga kamay habang hawak pa rin ang cellphone. “Sige… naiintindihan ko,” bulong niya, pilit na pinipigilan ang panginginig ng boses. Ramdam niya ang bigat ng mga salita habang binibitawan ito.Narinig niya ang pagputol ng tawag, isang malutong na click, at saka bumalot ang nakakabinging katahimikan sa kwarto. Sa kabilang linya, si Regina, ang kanyang ina, ay nagsimulang ayusin ang mga plano — kalmado ang boses nito, walang bahid ng emosyon, bago tuluyang ibaba ang tawag.Nanatiling nakaupo si Suzanne, nakatulala sa sahig. Parang bumigat ang paligid, tila ba sinasakal siya ng katahimikan. Mabilis ang tibok ng puso niya, halos lumalabas sa kanyang dibdib. Pumikit siya sandali, pinipilit pakalmahin ang sarili ngunit hindi mapigilan ang pamumuo ng luha sa mga mata niya.Naglakad-lakad siya sa loob ng kwarto, marahang tunog ng kanyang mga paa sa sahig ang tanging naririnig. Ang kaninang pamilyar na kwarto ay tila naging isang kulungan. Pakiram

“Mrs. Almendras?” Ang boses ni Regina sa telepono ay bahagyang paos at halatang bagong gising. “Ang late na… may nangyari ba?”Claudine huminga nang malalim, pinipilit kontrolin ang kaba sa dibdib. Nanginginig ang kamay niyang hawak ang telepono. “Regina…” nagsimula siya, nanginginig ang boses. “Pasensya na. May nangyari kay Suzanne.”Tahimik si Regina sa kabilang linya, halatang nagulat. “Ano? Anong nangyari kay Suzanne?” Biglang tumaas ang tono niya, agad na nagising ang kanyang diwa.“Kanina pa ako tumatawag sa kanya pero hindi siya sumasagot,” mabilis na paliwanag ni Claudine, halos hindi makahinga sa kaba. “Nang may sumagot na sa wakas, hindi na siya ang nasa kabilang linya… lalaki ang sumagot. Sabi niya inatake raw si Suzanne ng mga masasamang loob sa daan pero may isang lalaki na sumaklolo sa kanya. Nasugatan siya at dinala na sa Third Hospital.”Nanginig ang boses ni Claudine sa huling salita, pinipilit pigilan ang mga luha. “Regina, hindi ko alam kung gaano kalala ang kalagay

Galit na galit si Claudine habang nanginginig ang buong katawan niya sa sobrang init ng ulo. Mahigpit ang pagkakakuyom ng mga kamao niya sa gilid habang nakatitig kay Dylan, ang mga mata’y namumula at punong-puno ng luha—hindi dahil sa awa kundi dahil sa labis na galit at pagkadismaya.“Nangako kang pakakasalan mo si Suzanne!” sigaw niya, halos sumabog ang boses sa tindi ng emosyon. “Lahat ng sakripisyong ginawa niya para sa’yo—lahat ng ipinaglaban niya—parang wala lang sayo? Hindi mo ba nakikita kung gaano kanya kamahal? Hindi mo ba naiintindihan kung anong pinagdadaanan niya dahil sa’yo?”Nanatiling tahimik si Dylan. Nakapako ang tingin niya sa sahig, mahigpit ang pagkakakagat ng labi, pero walang salitang lumabas sa bibig niya. Wala siyang palusot, at lalong wala siyang maipaliwanag sa galit ni Claudine.Hindi na nakatiis si Regina at dali-daling lumapit, halatang balisa at nag-aalala. “Mrs. Almendras, kalma lang po. Hindi kasalanan ni Dylan ang lahat ng ito. Ang anak ko—”“Walang

Pinagdikit ni Dylan Almendras ang kanyang mga labi, halatang pilit niyang kinokontrol ang emosyon. “Si Lolo Joaquin at si Mama Claudine ay nagpadala na ng opisyal na anunsyo,” malamig niyang sabi, pilit na itinatago ang bigat ng sitwasyon.Napapitlag si Suzanne Andrada sa narinig. Nanginig ang kanyang mga kamay habang mahina niyang iniangat ang ulo para tingnan si Dylan. Binuka niya ang kanyang bibig, pero walang salitang lumabas. Naghalo ang kaba at pagkalito sa kanyang dibdib. Ano ba ang dapat niyang sabihin?Huminga ng malalim si Dylan, na para bang pinipigilan ang sarili na masaktan. “Ito ang pagkakautang ko sa’yo,” mahina niyang bulong. “Hindi ko inaasahan ang mga nangyari ngayon. Bigyan mo lang ako ng dalawang buwan—dalawang buwan para ayusin ang lahat.”Napakagat-labi si Suzanne, nanginginig ang mga pilikmata habang pinipigilang tumulo ang luha. “Dylan… ikaw…” bulong niya, pero wala siyang maisunod na salita. Napuno ng lungkot at pagkabigo ang kanyang puso.Napatingin si Dylan