Lahat ng Kabanata ng THE FIFTY-BILLION BRIDE: Kabanata 11 - Kabanata 20

ELEANOR POV:“Bakit ngayon ka lang, Eleanor?” Tita Michelle asked me, her eyebrow slightly raised.Napataas naman agad ang isang kilay ko. “Why? Did I ruin your party?” sagot ko.Umirap naman agad ito. “Ipaalala ko lang sayo na hindi para sayo ang party, para ito kay Cheska so stop your delusion,” wika nito.Natawa naman agad ako ng mahina. “What do you mean? Nag-delusyon ako na para sa akin ang party na ito? Really?” I said, my eyebrow raised again. “Naapakan ko ba ang ego mo, because some of the visitors talk to me? Or ikaw ang nag-delusyon na parang kinuha ko ang atensyon nilang lahat?”Namula naman ang kanyang mukha at mukhang natamaan sa sinabi ko. “Don’t worry, aalis rin naman agad ako. Hindi naman sana ako pupunta dito kung hindi mo pinilit ang ama ko,” ani ko at umalis na.Nakihalubilo ako sa mga bisita ng bigla na lang lumapit si Kenneth sa akin. My ex-boyfriend, no, my ex-fiancé. Hindi ko ito pinansin at nagkunwari lang na hindi ito nakita.“Hey, how are you?” tanong nito sa

Eleanor POV:Parang sasabog na ang puso ko sa dibdib ko, halo-halo ang takot at kaba na nararamdaman ko. Nakatayo ako sa tabi ni Dickran sa altar, at feeling ko mawawala na ako sa sarili ko. Ang kapilya ay amoy na amoy liryo, ang tamis ay halos nakakasakal. Napatingin ako sa paligid at nakita ko ang mga nakangiting mukha ng mga kaibigan ni Mr. Volkovitch. Wala ang pamilya ko, ayokong malaman ang tungkol sa kasal. Ayoko rin na isipin nila na sobrang desperada na ako. Ang mga mata niya ay puno ng emosyon, pero kahit na nakaramdam ako ng init mula sa kanyang tingin, naninindig ang mga balahibo ko sa batok. Ito ay isang negosyo lang, isang kinakailangang hakbang para sa kumpanya, at hindi ko dapat pag-isipan ito ng ibang rason.Sinulyapan ko si Mr. Volkovitch. Mukhang seryoso siya, nakatuon ang mga mata niya sa pari. May isang mahinang linya ng pag-aalala sa kanyang noo, parang hindi siya sigurado sa ginagawa niya. Iginiit niya ang isang kasal sa simbahan, kahit na sinabi ko sa kanya na h

ELEANOR POV:“Teka, nananaginip ba ako? O nakikita ko talaga ang suplado kung boss?” lasing na ani ni Gina habang nakaturo sa isang direksyon.Nangunot naman agad ang noo ko at tinignan ang banda kung saan nakaturo ang kaibigan ko, at doon ko nakita ang isang grupo pero ang nakakuha ng atensyon ko ay ang madilim na anyong mariing nakatingin sa akin. “Dickran ang asawa ko,” bulong ko sa sarili ko.Ang katabi nito ay ang boss ni Trina na si Eross habang ang kabilang silya ay ang boss naman ni Gina na si Drake, prente itong nakaupo habang nakatingin din sa banda namin. Napatingin ako kay Gina na namumula ang mukha, hindi ko matimbang kung dahil ba sa alak o dahil sa amo nitong ex-boyfriend din ng kaibigan ko.“Beb, you okay?” mahinang tanong ko habang kumurap-kurap. Umiikot na ang paningin ko at mukhang tinamaan na nga ako ng alak.Umiling-iling naman agad ito. “P-paano ako maging okay? Hindi ko siya makalimutan at mas lalong hindi ko makalimutan ang kanyang ginawa,” may lungkot na tonon

ELEANOR POV; Dahan-dahan kong binuksan ang mga mata ko. Inilibot ko ang tingin at napansin na ang silid ay puti, na hinaluan ng ginto. Matinding sakit ang tumitibok sa ulo ko, kaya napailing ako at sinubukan kong umupo. Agad kong napansin ang kumot ng kama, na tila sobrang lambot. Ang buong silid naman ay amoy panlalaki, at… may kakaiba pa. Kumurap ako, sinusubukan na magpokus. Parang ang lahat ay…sobrang bongga. Nasaan ba ako?Pinilit kong maalala ang nangyari kagabi bago ako makatulog, pero wala akong naaalala kundi ang lalaking lumapit sa amin at si Dickran... Dickran?Tumayo ako mula sa kama, nanginginig ang mga binti ko. Lumapit ako sa bintana, ang mga paa ko ay lumalakad sa isang marangyang karpet. Nakita ko ang malawak na tanawin ng maayos na hardin at ang kumikinang na pool. Hotel ba ito? Inilibot ko ang tingin ko sa silid, at nahinto ang mata ko sa isang napakalaking aparador na puno ng mga mamahaling damit. Ang buong silid ay mukhang mamahalin, pero hindi ito pamilyar

ELEANOR POV; “El, wake up.” boses ni Dickran ang narinig ko at matalim ngunit malinaw rin sa pandinig ko kahit na sobrang ingay ng eroplano. Napakurap-kurap agad ako at sinusubukan na i-adjust ang mga mata sa sinag ng araw. "Anong oras na?" mahinang tanong ko, inaantok pa rin kahit na halos tatlong oras ang naging byahe. Habang naghihintay kasi kami kanina na lilipad ang eroplano na sinakyan namin ay nakatulog ako. "Malapit na tayong lumapag sa airport,” sagot naman ni Dickran sa akin, ang mga mata niya ay nakatuon sa mga ulap sa labas. Tumayo ako at nag-unat at bumalik rin sa pag-upo. Lutang pa rin ang buong pagkatao ko. "Lalapag na pala, ambilis naman..." mahinang usual ko.Tumango naman si Dickran sa akin, tsaka niya inilabas ang isang maliit at makintab na telepono mula sa kanyang suot na black jacket. Binuksan niya ito, hindi pinapansin ang mga pasahero sa paligid na nakatingin sa amin.“9:12 na ng umaga,” sabi pa niya, ang tingin ay nakatuon pa rin sa screen ng telepono. “