Lahat ng Kabanata ng PAHIRAM NG ISANG GABI (Book #1) : Kabanata 151 - Kabanata 160

Chapter 152 Pagdating namin sa mansyon, naabutan namin ang masayang selebrasyon. Ang buong pamilya ay nagtitipon sa malaking sala, puno ng tawanan at kwentuhan. Si Sarah, ang bunso naming kapatid, ay nakaupo sa sofa habang inaasikaso ng asawa niyang si Emer. Samantalang si Claire, ang aking manugang, ay nakangiti habang hawak ang kamay ng aking kakambal na si Jimmie, na tila hindi maalis ang tingin sa asawa niya. Ramdam ang saya sa paligid habang pinag-uusapan ang kanilang pagbubuntis. Ang bawat isa ay abala—ang mga bata ay tumatakbo-takbo, at ang mga matatanda ay abala sa pagbati at pagbibigay ng payo kina Sarah at Claire. Ngunit sa kabila ng kasiyahan, hindi ko mapigilang makaramdam ng kaunting panghihinayang. Habang pinagmamasdan ko si Emer na maingat na nakaalalay kay Sarah, may kirot sa puso ko. Hindi ko kailanman naranasan ang mag-alaga ng buntis—ang maging nandiyan sa bawat hakbang ng pagdadalang-tao. Napansin ni Kiera ang pananahimik ko at bahagyang hinila ang braso ko.

Chapter 154Paglabas namin sa silid ng kambal, pareho kaming tahimik na naglakad papunta sa hallway. Nang makarating kami sa harap ng kanyang silid, huminto si Kiera at tumingin sa akin."Good night, Dante," malambing niyang sabi, sabay ngiti.Ngumiti rin ako at tumango. "Good night, Kiera. Magpahinga ka na. Kung may kailangan ka, tawagin mo lang ako."Bagama't engaged na kami, hindi ko pa rin maiwasang igalang ang kanyang espasyo at desisyon. Alam kong mahirap para sa kanya ang lahat ng pinagdaanan namin, at bilang isang lalaki, responsibilidad ko na bigyan siya ng respeto, lalo na’t siya ang ina ng aking mga anak."Salamat," mahinang tugon niya. "Salamat sa lahat ng ginagawa mo para sa akin at sa mga bata."Lumapit ako, hinawakan ang kanyang kamay, at tinitigan siya nang diretso sa mata. "Hindi mo kailangang magpasalamat, Kiera. Ginagawa ko ito dahil mahal kita. Gusto ko lang siguraduhin na lagi kang masaya at ligtas."Bahagya siyang ngumiti at tumango bago tumalikod at pumasok sa k

Chapter 156Hindi ko alam kung paano ako makakasagot. Para bang gusto kong magtago sa sobrang kilig at hiya, lalo na sa sinabi ni Mommy Heart at Daddy Brandon. Hindi ko akalain na ganito sila ka-excited sa kasal namin ni Jammie, pero hindi ko rin maitatanggi na sobrang na-touch ako sa suportang ipinapakita nila."Salamat po talaga, Mommy, Daddy," sabi ko, pilit na pinipigil ang nangingilid na luha. "Hindi ko po alam kung paano kayo pasasalamatan sa lahat ng ito."Ngumiti si Mommy Heart, sabay abot ng kamay niya sa akin. "Ang makita ka naming masaya kasama si Jammie, at ang mga apo namin, ay sapat na para sa amin. Basta ang mahalaga, maging masaya ang araw na iyon para sa inyong dalawa."Hindi ko maiwasang huminga nang malalim, sinusubukang pakalmahin ang sarili ko. Lalo pang lumambot ang puso ko nang maramdaman kong hinawakan ni Jammie ang kamay ko."Tama si Mommy," dagdag niya. "Ito na ang pagkakataon natin para simulan ang panibagong kabanata ng buhay natin, kasama ang pamilya natin

Chapter 158 Habang naglalakad kami ni Tatay papunta sa altar, naramdaman ko ang malalim na emosyon sa kanyang mga salita. Tumigil kami sandali at tinignan ko siya ng mabuti. "Alam mo anak, kung nabubuhay pa ang iyong ina, sigurado akong masayang-masaya ito ngayon," sabi ng Tatay ko, ang mga mata niya ay puno ng pagmamahal at kalungkutan. Pinipigilan kong mapaiyak. Alam ko kung gaano siya kasakit mula nang pumanaw ang aking ina, at kahit na may saya sa aking puso, may lungkot din na nararamdaman ko para sa kanya. "Oo, Tatay," sagot ko, ang tinig ko ay maluha-luha. "Alam ko po na proud siya sa akin ngayon." Bumuntong-hininga siya at nagpatuloy. "Wala na siya, pero alam ko na masaya siya para sa'yo. Lalo na ngayon na si Jammie ang kasama mo, siya ang lalaking deserving sa pagmamahal mo." Napangiti ako, kahit na ang puso ko ay naglalaban sa saya at lungkot. "Salamat po, Tatay. Hindi ko po kayang ipaliwanag kung gaano ko kayo kamahal at kung gaano ko na-appreciate ang lahat ng sakrip

Chapter 160 Habang hawak ko ang pinakamaliit na kahon, magkasama kaming tumingin ni Jammie sa aming mga magulang, na may ngiti sa kanilang mga labi. "Ang sabi nila, ang pinakamaliit daw ang may pinakamatamis na sorpresa," biro ni Jammie habang dahan-dahan niyang binubuksan ang kahon. Nang mabuksan na ito, tumambad sa amin ang isang pares ng simpleng gintong bracelet na may nakaukit na "Forever Together." Agad akong napatingin kay Mommy Heart at Daddy Brandon. "Napakaganda nito, Mommy, Daddy!" sabi ko habang hawak ang bracelet. Tumayo si Mommy Heart at lumapit sa amin. "Ang bracelet na 'yan ay simbolo ng pagsasama ninyong dalawa. Kahit anong hamon ang dumating, tandaan niyo na magkasama kayong haharapin ito," sabi niya sa amin. Napuno ng init ang puso ko habang isinusuot ni Jammie ang bracelet sa pulso ko. "Salamat po, Mommy, Daddy. Napakahalaga po nito sa amin," tugon ko dito. Ngumiti si Daddy Brandon at nagbiro, "Walang atrasan, ha. Kasi wala nang palitan 'yan!" nito niya sa