All Chapters of ตะวันพ่ายจันทร์: Chapter 51 - Chapter 60

บทที่ 51 ร่างบางหันไปไหว้ขอบคุณคนที่มาส่ง ก่อนจะลงจากรถพร้อมกับถุงกระดาษซึ่งข้างในเป็นชุดราตรีราคาแพงระยับที่ปรัชญ์ซื้อให้เธอเอาไว้ใส่ในวันแต่งงานของเขา เท้าเล็กๆ ก้าวขึ้นบันไดอย่างเร่งรีบ เพราะวันนี้ปรัชญ์มาส่งช้ากว่าทุกวัน เธอเป็นห่วงเมสซี่กลัวว่ามันจะไม่ได้กินอาหาร เช่นเดียวกับเจ้านายของมันที่คงไม่ยอมกินอะไร แม้เธอจะเตรียมทุกอย่างไว้ให้เสร็จสรรพก่อนออกไปแล้วก็ตาม “ขอโทษค่ะที่วันนี้กลับช้าค่ะ คุณกับเมสซี่ทานอาหารเย็นหรือยังคะ” จันทริการีบถามเมื่อเห็นว่าร่างสูงยืนรออยู่กับเมสซี่ที่ทางขึ้นบันไดหน้าบ้าน “เมสซี่กินแล้วแต่ฉันยัง เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันต้องรอให้เธอมาตั้งโต๊ะให้ แล้วนั่นถือถุงอะไรมาด้วย” ตาคมหลุบมองถุงกระดาษที่จันทริกาถือมา พร้อมกับเอ่ยถามเสียงเข้ม “ชุดราตรีที่คุณปรัชญ์จะให้จันทร์ใส่ในวันงานน่ะค่ะ” “เอามานี่ซิ” เขาออกคำสั่งเสียงห้วนดุ ทำให้จันทริกาต้องยื่นถุงกระดาษไปให้ตามคำสั่ง รังสิมันต์เปิดถุงกระดาษออก หยิบชุดราคาแพงที่อยู่ในนั้นขึ้นมาดู และยัดมันลงไปในถุงเช่นเด

บทที่ 53งานแต่งงานซึ่งถูกจัดขึ้นในโรงแรมระดับห้าดาวของเชียงใหม่ เต็มไปด้วยแขกเหรื่อมากมายที่ทยอยมาร่วมแสดงความยินดีกับเจ้าบ่าวเจ้าสาว แต่ละคนล้วนแต่งตัวหรูหราและสวมใส่เครื่องประดับราคาแพง จันทริกาเดินตามร่างสูงไปห่างๆ เพราะรู้สถานะของตัวดีว่าไม่ควรจะเดินเคียงข้างให้เขาต้องเสื่อมเสียราศี “นั่นจะเดินอ้อยส้อยไปถึงไหน หรือกำลังชม้ายชายตาทอดสะพานให้ผู้ชายคนไหนอยู่” รังสิมันต์หยุดเดินแล้วหันมาดุหญิงสาวที่เดินช้าจนน่ารำคาญ “จันทร์เปล่าค่ะ จันทร์แค่ไม่อยากเดินใกล้คุณ” “เดินใกล้ฉันแล้วมันเป็นยังไง” “จันทร์เป็นแค่คนรับใช้นะคะ” จันทริกาย้ำถึงสถานะของตัวเอง และเป็นการบอกถึงเหตุผลที่เธอไม่ได้เดินใกล้เขา “เธอเป็นแค่นั้นเหรอ แน่ใจเหรอจันทริกา” ร่างสูงขยับเข้าถามใกล้ๆ ก่อนจะขยับมายืนข้างๆ แล้วสอดมือข้างหนึ่งเข้าไปโอบเอวเล็กของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา “คุณตะวันจะทำอะไรคะ ปล่อยจันทร์เถอะค่ะ” จันทริกาได้แต่ขอร้องด้วยสายตาและเสียงที่เบาแสนเบา เธอไม่กล้าดิ้นอะไรมาก เพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของใคร

บทที่ 55ปรัชญ์ซึ่งเพิ่งเดินกลับมาบอกกับคนของตน แล้วหันไปบอกกับสาวน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้า จันทริกาหันไปมองก็เห็นว่ารังสิมันต์ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงสแล็กราคาแพงรออยู่ที่ทางออก เธอจึงรีบเอ่ยลาเจ้าของงานพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ปรัชญ์กับธรินดาก่อนจะค้อมตัวลงนิดๆ และเดินผ่านคนทั้งคู่ไปหารังสิมันต์รังสิมันต์ไม่ได้พูดอะไร แต่เดินนำไปยังรถของเขาที่จอดอยู่ลานจอดของโรงแรม มือใหญ่เปิดประตูให้แล้วดันร่างบางเข้าไปนั่งในรถ ก่อนที่เขาจะอ้อมไปขึ้นฝั่งคนขับ จากนั้นเสียงสตาร์ตเครื่องยนต์ก็ดังพร้อมกับแสงสว่างของแผงหน้าปัดที่สว่างวาบขึ้น นาฬิกาแบบตัวเลขดิจิทัลแสดงเลข 00.00 น. ซึ่งเป็นเวลาเที่ยงคืนพอดี“หมดเวลาของซินเดอเรลล่ารองเท้าแก้วแล้วสิ หวังว่าคงไม่มีเจ้าชายคนไหนมาตามหาหรอกนะ” คนที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นเป็นครั้งแรก และมันก็เป็นคำพูดที่ทำร้ายหัวใจคนฟังเช่นเคย“ไม่มีหรอกค่ะ เพราะจันทร์เป็นแค่ซินเดอเรลล่าปลอมๆ”“ก็ยังดีที่รู้ตัว” คำพูดนั้นเต็มไปด้วยการเย้ยหยันและตอกย้ำทว่าแฝงไว้ด้วยความหึงหวง โดยที่ทั้งคนพูดและคนฟังต่างไม่มีใครรู้ตัว รังสิมันต์ขับรถออกจากโรงแรม ส่วนจันทริก

บทที่ 57ร่างสูงลุกจากโต๊ะทำงานหลังจากเคลียร์เอกสารที่เลขานุการส่วนตัวนำมาวางเรียงไว้ให้ตั้งแต่เช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตาคมเหลือบมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือแบบผู้ชาย ซึ่งตั้งแต่มีสมาร์ตโฟนมันก็ถูกใส่เป็นเครื่องประดับมากกว่าใช้ดูเวลา เวลาบนหน้าปัดนาฬิกาบอกให้รู้ว่าอีกสิบกว่านาทีก็จะถึงสี่โมงเย็นแล้ว วันนี้งานของผู้บริหารระดับสูงอย่างเขาค่อนข้างเยอะ เพราะใกล้จะถึงช่วงปิดงบประมาณประจำปีแล้ว จึงมีเอกสารหลายอย่างมาให้เซ็นอนุมัติความถูกต้อง ซึ่งหากเทียบจำนวนเอกสารที่ไม่ใช่จะสักแต่ว่าเซ็นๆ แล้ว ปกติเขาต้องตรวจและอนุมัติมันเสร็จในช่วงเวลาไม่ต่ำกว่าหกโมงเย็น ทว่าวันนี้เขาทำมันเสร็จเร็วกว่าปกติเกือบสองชั่วโมง โดยแลกกับการไม่ยอมลุกจากโต๊ะไปไหน ทั้งนี้ก็เพียงเพราะอยากรีบ...กลับบ้านแล้วทำไมเขาต้องรีบลนลานกลับบ้านขนาดนี้ ที่บ้านมีอะไรดีนักหนา รังสิมันต์ถามตัวเองทั้งๆ ที่คำตอบมันอยู่ในหัวตั้งแต่เช้า จันทริกากำลังทำให้เขาใจอ่อนลงเรื่อยๆ โดยเฉพาะเมื่อเช้า เขารู้สึกว่าเธอน่ารักเป็นพิเศษ จนอยากจะรีบกลับไปเห็นหน้าไวๆ ซึ่งหากเจ้าตัวรู้ว่าตัวเองมีอิทธิพลต่อเขาขนาดนี้ ต่อไปคงจะไม่ยอมเป็นลูกไก่ในกำมือให้เขาต้อนเล่

บทที่ 59“อย่าเอาแต่มองหน้า ฉันต้องการการขอบคุณ” รังสิมันต์โน้มหน้าลงมาใกล้จนหน้าของเธอและเขาเกือบจะชิดกัน พลางทวงถามการขอบคุณจากคนที่เขาเพิ่งให้ของขวัญไป“ขอบคุณค่ะ...” เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างนุ่มนวล พร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ ซึ่งมือเล็กกลับถูกรังสิมันต์รวบเอาไว้อย่างไม่พึงพอใจต่อการขอบคุณของเธอ“เธอไม่รู้หรือไงว่าคนเป็นเมียจะต้องขอบคุณผัวแบบไหน”“ไม่ทราบค่ะ” จันทริกาส่ายหน้าแต่หลุบตาลงเมื่อเห็นประกายตาที่ฉายชัดว่าต้องการอะไร“ถ้าไม่รู้ฉันจะสอนให้ คราวหลังจะได้ไม่ต้องบอกอีก”จันทริกามีเวลาตั้งตัวไม่กี่เสี้ยววินาที เรียวปากหยักที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีก็ทาบลงมาปิดสนิทกับปากของเธอ มือใหญ่ช้อนเข้าใต้ท้ายทอย ขณะที่แรงกดจากปากของเขานั้นหนักหน่วงขึ้น มันมาพร้อมกับความวาบหวาม เร่าร้อน ดูดดื่มและนุ่มนวล จนจันทริกาได้แต่นั่งตัวอ่อนระทวยให้เขาจูบเอาตามชอบใจผ่านไปนานเท่าไหร่จันทริกาไม่อาจรู้ได้ เพราะความรู้สึกทั้งหมดจดจ่อแต่กับปากร้อนๆ กระทั่งรังสิมันต์ถอนปากออกไป เธอจึงกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้งแพขนตางอนยาวกะพริบปริบๆ อย่างคนที่เพิ่งจะปรับตัวได้ ขณะที่คนจูบกลับไม่ได้มีท่าทีผิดปกติอะไร คล้ายกับเขาชิ