All Chapters of ตะวันพ่ายจันทร์: Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 61ร่างสูงยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ กระทั่งคนที่ตัวเองรอเดินใกล้เข้ามา เขาจึงเดินนำไปยังลิฟต์และกดมันเพื่อขึ้นไปยังชั้นที่ธรินดาพักอยู่ ลิฟต์ซึ่งค่อนข้างจะกว้างเพราะออกแบบมาให้สามารถขนส่งรถเข็นนอนได้ ดูกว้างกว่าเดิมเมื่อมีคนโดยสารเพียงแค่สองคน แม้จะอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือถึง แต่ทำไมจันทริกาถึงรู้สึกว่าตัวเองอยู่ห่างจากรังสิมันต์เป็นพันปีแสงก็ไม่รู้ อาจเพราะท่าทีเย็นชาเฉยเมยของเขา อาจเป็นเพราะแม้แต่ตาคู่นั้นก็ยังไม่ชายมาแล ทำให้ระยะห่างระหว่างเธอกับเขายิ่งมากขึ้นๆ จนเธอรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถเข้าถึงตัวและใจของรังสิมันต์ได้เลย“คุณตะวันให้จันทร์มาโรงพยาบาลทำไมเหรอคะ” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นก่อนแม้จะอึดอัดใจอยู่พอสมควร แต่เขาเคยบอกว่าถ้าอยากรู้เรื่องไหนให้ลองถามเขาก่อน หากเรื่องไหนเขาบอกได้เขาจะบอก หากไม่อยากให้รู้เขาก็จะไม่บอก ซึ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธออยากรู้ เพราะจู่ๆ อุ้ยคำก็เข้ามาบอกว่าเจ้านายโทร.มาสั่งให้อุ้ยคำพาเธอมายังโรงพยาบาลแห่งนี้ โดยไม่ได้บอกเหตุผลใดๆ ให้ทราบ“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองแหละ”เขาตอบกลับมาเรียบๆ สั้นๆ แล้วก็ยืน

บทที่ 63เพียงวันแรกที่รังสิมันต์ไม่อยู่บ้าน บ้านหลังใหญ่เหมือนยิ่งดูกว้างขึ้นและดูเงียบเหงาไปถนัดตา จันทริกาถอนหายใจเบาๆ ขณะยกมือขึ้นลูบหัวเมสซี่ที่มาคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง เธอกำลังพยายามระงับอาการวูบโหวงของหัวใจซึ่งเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืน กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่ได้เบาบางลงเลยแม้แต่น้อย อาจเป็นเพราะเขาไปด้วยท่าทีที่หมางเมินเย็นชา และเธอรู้ว่าเขาต้องไปนานมากแค่ไหน ความรู้สึกภายในใจถึงได้เป็นแบบนี้ร่างบางนั่งจมอยู่กับภวังค์ของตัวเองสักครู่ ก่อนจะพาเมสซี่ออกไปเดินที่สวนหย่อม ใจหนึ่งก็อยากจะดื้อดึงออกไปหางานพิเศษทำ แต่อีกใจก็อดเป็นห่วงเมสซี่ไม่ได้ ถ้าเธอไปคงไม่มีใครดูแลมัน สุดท้ายจันทริกาจึงตัดสินใจทำตามคำสั่งของรังสิมันต์ ยอมเป็นนกน้อยในคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่แม้ร่างกายจะไม่ได้ถูกกักขัง แต่เธอก็ไม่มีอิสรภาพเป็นของตัวเองอย่างแท้จริง“คุณจันทร์จะไปไหนหรือเปล่าครับ” อุ้ยคำซึ่งกำลังเช็ดรถอยู่ในโรงรถ วางมือจากงานที่ทำอยู่ แล้วเดินตรงเข้ามาถามเมื่อเห็นจันทริกาออกมาเดินเล่นอยู่ใกล้ๆ บริเวณนั้น“จันทร์ไม่ได้จะไปไหนหรอกค่ะอุ้ยคำ จันทร์แค่พาเมสซี่มาเดินเล่น”“ดูคุณจันทร์เหงาๆ นะครับ คิดถึงคุณตะวันเหรอครั

บทที่ 65อาหารตั้งโต๊ะเสร็จพร้อมกับที่ร่างสูงซึ่งอยู่ในชุดพร้อมไปทำงานเดินลงมาจากชั้นบนพอดี จันทริกาหลุบตามองพื้นอย่างไม่กล้าสู้ประกายตาของคนที่มองมา กระทั่งเขานั่งลงเรียบร้อยแล้ว เธอจึงขยับไปหยิบเอาซองสีน้ำตาลที่ตัวเองกลับเข้าไปเอามาจากห้องหลังจากที่รังสิมันต์ออกไปแล้ว มาถือไว้ในมือ“คุณจะไปทำงานเหรอคะ” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นก่อนอย่างเขินๆ แต่ก็จำต้องถามเพราะมีเรื่องที่ต้องทำต่อจากนี้“อือ...ต้องรีบไปเคลียร์งาน ไม่อยู่ซะนานป่านนี้งานคงเต็มโต๊ะ” รังสิมันต์ตอบมาเรียบๆ แต่เสียงนุ่มและฟังดูเป็นกันเองพอสมควร จันทริกาจึงขยับไปใกล้กับเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ แล้ววางซองสีน้ำตาลที่เขาให้ไว้ก่อนไปต่างประเทศลงบนโต๊ะ ข้างๆ กับถ้วยกาแฟที่กำลังส่งกลิ่นหอมกรุ่น“อะไร” เขาถามและเงยหน้าขึ้นมอง“จันทร์เอาเงินมาคืนคุณค่ะ”มือแกร่งสะอาดหยิบซองนั้นมาเปิดดู หยิบธนบัตรปึกใหญ่นั้นออกมา ไม่ได้นับแต่ประเมินด้วยสายตาก็รู้ว่ามันพร่องไปไม่กี่ใบ“นี่เธอไม่ได้ใช้อะไรเลยเหรอ”“ใช้ค่ะ ใช้ซื้อกับข้าวแล้วก็ซื้อของให้เมสซี่นิดหน่อย”“ทำไมไม่เก็บที่เหลือไว้ใช้ล่ะ ฉันให้แล้วนี่”“จันทร์ไม่ได้อยากได้เงินของคุณ”“แล้วอยากได้อะไ

บทที่ 67ซึ่งจากท่าทีดังกล่าวทำให้รังสิมันต์และปรัชญ์ค่อนข้างแน่ใจว่า การแต่งงานของเพื่อนรุ่นพี่น่าจะต้องมีอะไรบางอย่างซ่อนเร้นอยู่เป็นแน่“นี่ภัคธีมาภรรยาของพี่ พวกนายจะเรียกว่า ‘ขิม’ ก็ได้นะ”“สวัสดีครับคุณขิม ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” รังสิมันต์กับปรัชญ์หันไปทักทายภรรยาของศาสตราที่เพิ่งถูกแนะนำให้รู้จักอย่างเป็นทางการ ด้วยการโค้งศีรษะให้เล็กน้อย เพราะมั่นใจว่าหญิงสาวซึ่งตอนนี้อยู่ในฐานะพี่สะใภ้น่าจะอายุน้อยกว่าพวกตน“สวัสดีค่ะคุณรังสิมันต์ คุณปรัชญ์ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ”เจ้าของชื่อยิ้มบางๆ ก่อนจะหลุดเสียงพูดออกมาให้ได้ยินเป็นครั้งแรก ซึ่งตามความรู้สึกของคนฟังทั้งสองแล้วมันช่างหวานสมตัวเสียจริงในขณะที่ข้างนอกกำลังทักทายอย่างเป็นกันเอง จันทริกาก็กำลังวุ่นกับการเตรียมอาหารและเครื่องดื่มอยู่ในครัวอย่างค่อนข้างจะฉุกละหุกพอสมควร ไหนจะต้องทำคนเดียว ไหนจะไม่ได้เตรียมการล่วงหน้า เพราะรังสิมันต์เพิ่งจะบอกตอนที่เขากลับมาถึงว่ามีแขกประมาณห้าหกคนมาที่บ้าน พร้อมกับส่งข้าวของมากมายมาให้เธอเมื่อได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามา หญิงสาวก็ละมือจากการทำอาหารชั่วขณะ รีบยกน้ำออกไปเสิร์ฟให้แขกของรังสิมัน

บทที่ 69“เธอยังไม่ตอบฉันเลยนะ” เขาทวงถามอีกรอบเมื่อจันทริกาเอาแต่นิ่งเงียบ ทว่ากลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ผสมด้วยกลิ่นเหงื่อจางๆ จากซอกคอของเธอช่างเย้ายวนใจเหลือเกิน รังสิมันต์จึงกดจมูกจูบอย่างไม่คิดจะอดใจ“คุณตะวัน...อย่าค่ะ...” “เธออยากเสร็จไม่ใช่เหรอ ฉันก็แค่จะช่วย” เสียงทุ้มเอ่ยพึมพำ ขณะที่ปากยังคงคลอเคลียอยู่บนซอกคอขาวละมุนไม่ห่าง จันทริกาอยากจะท้วงว่าความหมายของเธอกับความหมายของเขามันคนละอย่างกัน ทว่ารังสิมันต์ก็ไม่เปิดโอกาส เขาย่อตัวแล้วอุ้มร่างบางไปวางบนโต๊ะกลางห้องในท่านั่ง มือใหญ่ดันขาเรียวให้แยกห่าง ก่อนจะขยับร่างใหญ่เข้าไปแทรกอยู่ตรงกลาง“คุณตะวันคะ...จันทร์ไม่ได้หมายความแบบ...”ความพยายามที่จะห้ามปรามของจันทริกาสูญเปล่าอีกครั้ง เพราะยังไม่ทันได้พูดจนจบประโยค ปากของเธอก็ถูกประกบจูบ ไม่นานหลังจากนั้น ภายในห้องครัวก็ร้อนระอุไปด้วยไฟปรารถนาอันสุดร้อนแรงที่รังสิมันต์จุดขึ้น โต๊ะตัวนั้นถูกใช้ต่างเตียง แม้จะเล็กแต่แข็งแรงมาก จนสามารถรองรับพายุอารมณ์ที่โหมกระหน่ำสาดซัดแบบสุดกำลังได้เป็นอย่างดี กลับเป็นจันทริกาเสียอีกที่กำลังอ่อนระทวย เรี่ยวแรงซึ่งหลงเหลืออยู่ทั้งหมดถูกใช้ไปกับการหยัด