All Chapters of ตะวันพ่ายจันทร์: Chapter 71 - Chapter 80

บทที่ 71เสียงเด็กชายหญิงกำลังหยอกล้อเล่นกันอย่างสนุกสนานแว่วดังลงมาจากชั้นบน ภัคธีมาจึงพาจันทริกาเดินไปตามบันไดทางขึ้นชั้นสองที่ซ่อนอยู่ในมุมเล็กๆชั้นบนของบ้านโรงนาอยู่ภายใต้หลังคาสูง ปูพื้นและใช้วัสดุตกแต่งภายในด้วยโทนสีธรรมชาติ เข้ากับแสงวอร์มไลต์ของไฟดวงเล็กๆ ที่ได้จากพลังงานโซลาร์เซล ทำให้ชั้นบนเป็นบรรยากาศแบบอบอุ่นนวลตา“สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับแม่เลี้ยง”เสียงทักทายจากเด็กหญิงชายเกือบสิบคนดังขึ้นพร้อมกับที่มือเล็กๆ เหล่านั้นพนมขึ้นไหว้ภัคธีมาและเลยมาทางจันทริกาอย่างเด็กที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี ซึ่งหากไม่บอกจันทริกาคงไม่เชื่อว่าเด็กๆ เหล่านี้เป็นลูกคนงานในไร่“สวัสดีจ้ะเด็กๆ รอนานไหมจ๊ะ”“ไม่นานค่ะ/ไม่นานครับ”“งั้นเรามาเริ่มซ้อมรำกันดีกว่า”“เดี๋ยวปิ่นไปเปิดเพลงนะ แล้วก็ไปหาน้ำมาให้แขกของฉันด้วย” ภัคธีมาหันไปสั่งปิ่นซึ่งเป็นคนงานในไร่อายุประมาณยี่สิบกว่าๆ รอไม่นานเสียงเพลงในท่วงทำนองไทยเดิมที่จันทริกาคุ้นหูเป็นอย่างดีก็ดังขึ้น เด็กๆ ทุกคนตั้งแถว จากนั้นต่างเริ่มร่ายรำไปตามท่วงทำนองได้อย่างน่ารัก ส่วนปิ่นลงไปชั้นล่างไม่นานก็กลับขึ้นมาพร้อมกับน้ำเย็นหนึ่งแก้วและขนมหนึ่งจานจันทริกา

บทที่ 73หลังจากวางสายจากสะบันงา รังสิมันต์ก็โทรหาเพื่อนสนิทอย่างปรัชญ์ต่อทันที และคำตอบที่ได้รับก็ไม่ต่างอะไรจากที่สะบันงาตอบเขาเมื่อครู่นี้ ดังนั้นตอนนี้เขาจึงเหลือทางเลือกเดียวคือภัคธีมา ทว่าเขาไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของภัคธีมาที่สามารถติดต่อได้โดยตรง เขาจึงโทร.หาศาสตราแทน“ว่าไงตะวัน” ศาสตราถามกลับมาตามสายหลังจากเสียงรอสายดังอยู่ไม่นาน“เมียพี่อยู่หรือเปล่าครับพี่กริช” “อะไรวะไอ้นี่ ประโยคแรกก็ถามหาเมียชาวบ้าน” “ผมไม่ได้คิดอะไรกับเมียพี่หรอกน่า ผมก็แค่จะถามถึงเมีย...” กำลังจะหลุดปากว่า ‘เมียผม’ แต่ยั้งตัวเองไว้ทัน “...ผมหมายถึง ผมอยากถามคุณขิมน่ะครับว่าจันทริกาไปหาคุณขิมหรือเปล่า” “ไม่น่าจะมานะ ตอนนี้เมียพี่ไม่อยู่บ้าน เขาไปบ้านพ่อเขาตั้งแต่เช้า ป่านนี้ก็ยังไม่กลับมา คงจะนอนที่โน่นเลยนั่นแหละ”ประโยคสุดท้ายนั้นคนตอบก็ตอบออกมาอย่างหงุดหงิดเช่นกัน เพราะเมื่อเช้าเขากับภัคธีมาเพิ่งจะทะเลาะกัน ก่อนที่เธอจะออกจากบ้าน ซึ่งเธอคงจะงอนและนอนที่บ้านพ่อเหมือนอย่างทุกครั้งที่ทะเลาะกันนั่นแหละ ในใจร่ำๆ อยากไปหา อยากไปง้อ แต่เขาตั้งใจแล้วว่าครั้งนี้จะไม

บทที่ 75“เจ็บมากหรือเปล่า” เสียงนั้นดังแว่วๆ ออกมาจากข้างในกระทบโสตประสาทของคนที่นั่งรออยู่หน้าห้อง “ไม่ค่ะ” จันทริกาไม่ได้ประชดหรืออวดเก่ง แต่ตอนนี้ความเจ็บปวดของร่างกาย ยังเทียบไม่ได้เท่าความเจ็บปวดที่แล่นลึกอยู่ภายในหัวใจ “หมอดูแผลให้แล้ว ปากแผลค่อนข้างกว้าง อาจจะต้องเย็บคงประมาณสองเข็ม อดทนหน่อยนะเจ็บไม่มากหรอก หมอจะฉีดยาชาให้ก่อน พอหมอเย็บแผลเสร็จหมอจะฉีดยาป้องกันบาดทะยักให้ด้วย” น้ำเสียงของปราณต์ยามพูดกับคนไข้ที่เป็นเด็กสาววัยย่างยี่สิบ ฟังดูอ่อนโยน ก่อให้เกิดความอบอุ่นแทรกเข้ามาภายในหัวใจที่เต็มไปด้วยความปวดหนึบของคนฟังจนเกือบน้ำตาไหล “ค่ะคุณหมอ” จันทริกาได้แต่รับคำ จากนั้นก็นั่งนิ่งๆ ให้ปราณต์ทำหน้าที่หมอรักษาคนไข้ ราวกับคนปราศจากความรู้สึกใดๆ จนปราณต์อดที่จะสงสารไม่ได้ เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าสำหรับคนรอลุ้นอาการ แต่สำหรับคนที่ทำหน้าที่ในการรักษาอาการบาดเจ็บและช่วยคนไข้มันคือนาทีที่มีค่ามากที่สุด ปราณต์ถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อขั้นตอนสุดท้ายของการทำแผลจบลง เขาฉีดยาป้องกันบาดทะยักให้

บทที่ 77ใบหน้าที่เคยเนียนใสเป็นธรรมชาติ บัดนี้ซีดเผือดลงกว่าเดิม ความกังวลหวาดหวั่นแล่นเข้ามารุมเร้าใจจนวิตกไปหมด ร่างบางพาตัวเองกลับเข้าห้องครัวอีกครั้ง เก็บของทุกอย่างเข้าตู้เย็นดังเดิม ความตั้งใจที่จะใส่บาตรเป็นอันต้องยุติ เมื่อมีอุปสรรคอย่างอื่นมาขัดขวาง จันทริกาจึงทำได้แค่เพียงฝืนใจเตรียมอาหารเช้าให้รังสิมันต์จนเสร็จเท่านั้น อาหารถูกวางบนโต๊ะอย่างเรียบร้อยเมื่อถึงเวลา เขายังคงทานอาหารอย่างเงียบๆ วางตัวห่างเหินเย็นชา เช่นเดียวกับตอนก่อนที่เขาจะเดินทางไปต่างประเทศ เพียงแต่ความรู้สึกของจันทริกายามนี้มันเหน็บหนาวมากกว่าครั้งนั้น อยู่ใกล้กันแค่นี้กลับเหมือนถูกกั้นด้วยกระจกใส มองเห็นกันแต่ไม่สามารถเข้าถึงตัวและหัวใจได้ และหากว่าลางสังหรณ์ของเธอเป็นจริงขึ้นมา กระจกใสบานนั้นก็คงกลายเป็นกำแพงหนาทึบในทันที จันทริกาพยายามไม่คิดมาก พยายามปลอบใจว่าเธอคงแค่วิตกกังวลไปเอง แต่ร่างกายก็ไม่ยอมฟังเสียงสั่งการจากสมอง เพราะหลังจากรังสิมันต์พ้นบ้านไป อาการพะอืดพะอมก็กลับมาอีกรอบ คราวนี้เธออาเจียนหนักกว่ารอบแรกจนร่างกายโยกโยนไปหมด กว่าอาการนั้นจะทุเลาลงก็เล่นเอาร่างบาง

บทที่ 79 เจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดังซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้บริหาร ไม่ได้นั่งตัวตรงอย่างที่เคยทำเป็นปกติ ข้อศอกทั้งสองตอนนี้พาดอยู่บนที่วางแขน ส่วนศีรษะพิงกับพนักเก้าอี้หนังหนานุ่ม ตาหลับอยู่แต่คิ้วกระตุกเป็นระยะ ขอบตาหมองคล้ำ สภาพคล้ายกับคนอดนอนมาทั้งคืน แน่ละเมื่อคืนเขาอดนอน เพราะหัวใจมันร้อนรุ่มที่เด็กในปกครองกล้าท้าทายด้วยการหายตัวไปโดยไม่บอกไม่กล่าวเป็นครั้งที่สอง ทั้งๆ ที่เขาเคยคาดโทษเอาไว้แล้ว เขาเลือกที่จะไม่โทร.ตาม เพราะรู้ว่าโทร.ไปเด็กดื้อเงียบอย่างจันทริกาก็คงไม่รับสายเหมือนกับวันนั้นที่เธอไปไร่เดชาธร ซึ่งเมื่อวานนี้ก็เป็นไปได้ว่าเธออาจจะไปที่นั่นอีกความคิดนั้นทำให้ความโมโหโกรธกรุ่นปะทุขึ้นในใจ ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเขาพยายามทำหมางเมินใส่ ก็เพื่อให้บทเรียนแก่จันทริกา อีกทั้งกลัวว่าการควบคุมอารมณ์ที่ไม่ดีนักของตัวเอง จะทำให้เธอต้องเจ็บตัวอีก แต่ทว่าจันทริกากลับเลือกที่จะเมินเฉยต่อคำสั่งของเขา และยังแล่นไปที่ไร่เดชาธร โดยไม่คิดจะบอกกล่าวสักคำ ที่นั่นมีอะไรดีนักหนา หรือว่าเธอกำลังจะมีชู้! และไอ้ผู้ชายคนนั้นก็อยู่ที่ไร่เดชาธร!ความหงุดหงิดที่เกิด