All Chapters of ตะวันพ่ายจันทร์: Chapter 81 - Chapter 90

บทที่ 81เป็นเวลาเกือบสองอาทิตย์แล้วที่รังสิมันต์เห็นภาพอันชวนให้ปวดใจ เมสซี่นั่งเงียบๆ อยู่หน้าบ้าน ตาจ้องมองถนนที่ลาดไปยังประตูรั้วด้านหน้า ราวกับรอคอยการกลับมาของใครบางคน ซึ่งสภาพของเมสซี่ตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากเขาเลยสักนิด ในใจเฝ้าแต่ภาวนาว่าให้จันทริกากลับมาเสียที เขาสัญญากับตัวเองว่าหลังจากนี้เขาจะไม่ใจร้ายกับเธออีกแล้ว เรื่องที่ผ่านมาในอดีตเขาจะลืมมันให้หมด และจะขอเริ่มต้นใหม่กับเธอแบบจริงๆ เสียที เพราะเขาฝืนความรู้สึกของตัวเองไม่ไหวอีกต่อไปแล้วทว่าผ่านไปวันแล้ววันเล่า ก็ยังไร้วี่แววว่าจันทริกาจะกลับมา เขากับเมสซี่จึงได้แต่นั่งมองทางทั้งที่รู้ว่าความหวังที่จะเห็นจันทริกากลับมาบ้านนั้นริบหรี่ลงเต็มทีร่างสูงย่อตัวลงอุ้มแมวตัวโปรด พาไปขึ้นรถเมื่อตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ แม้ว่าจะเป็นความหวังอันน้อยนิดที่เหลืออยู่ แต่เขาก็เลือกที่จะเสี่ยง รังสิมันต์ขับรถไปยังคุ้มลักษิกาในช่วงเย็น เมื่อไปถึงก็จัดการดับเครื่องแล้วอุ้มเมสซี่ตรงเข้าไปในบ้านอย่างคุ้นเคย“นั่นแกพาเมสซี่ไปไหนมา” ปรัชญ์ซึ่งนั่งอยู่กับลูกและเมียถามขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนรักหอบแมวตัวโปรดเข้ามาข้างในด้วย“มาหาแกนี่แหละ ฉันว่าจะไป

บทที่ 83คำสั่งนั้นถูกถ่ายทอดจากคนเก่าคนแก่ไปยังแม่บ้านคนใหม่ซึ่งกำลังทำความสะอาดอยู่แถวนั้นพอดี หญิงสาวจึงละมือจากการที่ทำอยู่ แล้วไปเดินตามหาเอมมาลิน ซึ่งเธอคิดว่าน่าจะอยู่ในห้องแพนทรีหรือไม่ก็ห้องน้ำ เพราะเธอมักจะเจอเอมมาลินอยู่สองที่นี้บ่อยๆ และก็ไม่ผิดไปจากที่เดาเอาไว้เท่าไหร่นัก เธอพบเอมมาลินอยู่ในห้องแพนทรี เสียงหวานจึงแจ้งธุระกับอีกฝ่ายอย่างนุ่มหู“พี่เอมคะท่านประธานบอกว่าท่านมีแขก ให้พี่เอมเอากาแฟไปให้แขกของท่านค่ะ”“โอเคจ้ะ จันทร์รอพี่แป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวพี่ชงกาแฟก่อน”เอมมาลินไม่ได้มองหน้าคนมาบอก แต่หันไปหยิบแก้วมาสองใบ ใบหนึ่งเป็นแก้วกาแฟ อีกใบเป็นแก้วใสสำหรับใส่น้ำเปล่า ไม่นานกาแฟหอมกรุ่นกับน้ำเย็นๆ ก็วางอยู่ในถาดพร้อมเสิร์ฟ“พี่วานจันทร์เอากาแฟนี่ไปให้แขกของท่านประธานทีนะ”“ทำไมพี่เอมไม่เอาไปเองคะ มีอะไรหรือเปล่า” จันทริกาไม่ได้จะเกี่ยง แต่ถามด้วยความเป็นห่วงมากกว่า“คือพี่...”เลขานุการสาวของท่านประธานตอบไม่ได้ แต่ตาคู่สวยที่แดงก่ำและเสียงขึ้นจมูกเหมือนคนที่เพิ่งจะผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ นั้นก็พอจะทำให้จันทริกาเข้าใจ“โดนท่านประธานดุอีกแล้วใช่ไหมคะ” จันทริกาถามผู้มีพระคุณขอ

บทที่ 85เสียงกริ่งส่งสัญญาณเวลาเลิกงานดังขึ้นทั่วตึกสำนักงานใหญ่ของบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์ชื่อดัง พนักงานระดับล่างที่ไม่มีโต๊ะทำงาน พากันทยอยเดินเข้าไปในล็อกเกอร์หยิบกระเป๋าและของใช้ส่วนตัว เพื่อจะไปขึ้นรถรับส่งซึ่งจอดรออยู่หน้าบริษัทร่างบางในชุดเสื้อและกางเกงสีเบจขลิบขอบสีน้ำตาล ซึ่งเป็นชุดยูนิฟอร์มของแม่บ้าน เดินตามพนักงานคนอื่นๆ ไปขึ้นรถตู้ที่บริษัทจัดหาไว้ให้เป็นสวัสดิการ ซึ่งหากใครไม่อยากขึ้นหรือไม่ใช่เส้นทางที่รถผ่าน ทางบริษัทก็มีค่าเดินทางให้ และนั่นคือเรื่องหนึ่งที่จันทริกาคิดว่าตัวเองโชคดีมากที่ได้เข้ามาทำงานในบริษัทแห่งนี้ เพราะสวัสดิการของพนักงานเท่าเทียมกันหมด ไม่มีแบ่งชนชั้นวรรณะ ทว่าเมื่อบ่ายวันนี้หลังจากที่เธอเจอรังสิมันต์อยู่ในห้องทำงานของท่านประธานแบบไม่ได้ตั้งตัว ความหวาดหวั่นต่ออนาคตของตัวเองก็เกิดขึ้นอีกครั้ง อารมณ์ชั่ววูบ ณ ตอนนั้นคือคิดอยากจะหนีไปอีก แต่เมื่อคิดถึงลูกน้อยในท้องและความเมตตาของตายาย ก็ทำให้เธอต้องยืนหยัดเผชิญหน้ากับความจริงต่อไป ร่างบางหยุดชะงัก เมื่อร่างสูงของคนใจร้ายไปดักรออยู่ที่ทางออกด้านหน้า เธอมองหน้าเขาแค่แวบเดียว แล้วเดินเลี่ยงหนีไป แต่ร

บทที่ 87“ดิฉันบอกแล้วนี่คะว่าไม่ถือโทษโกรธคุณ แต่ขอให้ทุกอย่างระหว่างเราจบลงแค่นี้ ได้โปรดปล่อยดิฉันไป และอย่ามายุ่งกับดิฉันอีก” “พี่ทำไม่ได้ จันทร์จะด่าจะว่าพี่ยังไงก็ได้ แต่ได้โปรดอย่าไล่พี่ไป” น้ำเสียงยามนี้เต็มไปด้วยการเว้าวอนงอนง้ออย่างรู้ตัวว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด แต่ทว่าจันทริกากลับไม่คิดจะใจอ่อนง่ายๆ “แต่นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ดิฉันต้องการในเวลานี้ค่ะ” เธอตอบกลับอย่างเย็นชาและเด็ดเดี่ยว ทำเอาคนฟังถึงกับใจหาย “จันทร์ไม่มีเยื่อใย ไม่คิดถึงพี่สักนิดเลยเหรอ” “ไม่ค่ะ” “แต่จันทร์ก็ยังใส่สร้อยที่พี่ซื้อให้ ทั้งๆ ที่แต่ก่อนจันทร์ไม่เคยใส่มันเลย” ความหวังของรังสิมันต์เรืองรองขึ้น เมื่อเห็นสร้อยเส้นนั้นบนคอระหง ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยใส่มันมาก่อน “ใช่ค่ะ...ดิฉันใส่มัน ใส่เพื่อจะย้ำกับตัวเองว่า สร้อยเส้นนี้เป็นแค่ปลอกคอสวยๆ ที่คุณซื้อให้ และเพื่อเตือนตัวเองว่าเป็นเพียงแค่เพชรเทียมเกรดเอ” ถ้อยคำที่เขาเคยพูดเพื่อต้องการให้เธอเจ็บปวด บัดนี้มันถูกย้อนมาที่เขา ตอกย้ำถึงความใจร้ายขอ

บทที่ 89และโดยที่ไม่มีใครคาดคิด มือเล็กๆ ของจันทริกาก็ตวัดใส่ใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรง มันไม่ใช่การต่อสู้อย่างที่ตัวเองบอกกับเขา แต่มันเหมือนกับเป็นการระบายความอัดอั้นทางอารมณ์ที่ระเบิดออกมาอย่างสุดกลั้นมากกว่า“หลีกเถอะค่ะ อย่าให้มือของผู้หญิงไร้ค่าอย่างดิฉัน ต้องแปดเปื้อนลงบนใบหน้าของคุณอีก”ร่างสูงยังคงยืนนิ่งแบบคนกำลังอึ้ง สิ่งที่เธอทำมันไม่ได้มากเกินไปเลยกับความผิดของเขา แต่คำพูดที่ตอกย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่านั่นต่างหากล่ะที่ทำให้หัวใจของเขาชาหนึบ กระทั่งมือเล็กๆ ของเธอยกขึ้นผลักเขาออกห่างจากประตู รังสิมันต์จึงได้สติ แต่ก็ช้ากว่าจันทริกาที่ตอนนี้กำลังจะก้าวพ้นห้องทำงานของกวินภพแล้ว“จันทร์จะเกลียดพี่ยังไงก็ช่าง แต่จันทร์ไม่ใช่ผู้หญิงไร้ค่า พี่จะทำทุกอย่างให้จันทร์กลับไปกับพี่ให้ได้ พี่รักจันทร์ ได้ยินไหมว่าพี่รักจันทร์ รักตั้งแต่ที่พี่พบจันทร์ครั้งแรก และจนวันนี้ก็ยังรักไม่เคยเปลี่ยน”คำสารภาพรักนั้นหลุดออกจากปากอย่างไม่อายว่ามีบุคคลที่สามนั่งอยู่ด้วย แม้ใจยามปกติจะค่อนข้างขี้เก๊กขี้ฟอร์มแค่ไหน แต่ตอนนี้ผู้หญิงที่กำลังเดินจากไปนั้นสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด ทว่าเธอไม่แม้แต่จะหยุดฟัง ร่างบางยังคงก