Lahat ng Kabanata ng Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Kabanata 151 - Kabanata 160

"Irina," Duke stammered, nahirapan maghanap ng tamang mga salita. Ang kanyang ekspresyon ay may halong kahihiyan at pag-aalangan.Nakatayo siya sa harap ni Irina, magulo ang itsura, may bigote at pagod na mukha, parang nagdaan sa isang mahirap na karanasan na nagbago ng kanyang buhay.Si Irina naman ay mukhang kalmado at composed. "Mr. Evans, kung may nais kayong sabihin, sabihin niyo na lang," malumanay niyang sabi."Irina, pasensya na," naipahayag din ni Duke, ang tinig ay puno ng pagsisisi."Nag-sorry ka na isang linggo na ang nakalipas. Wala na iyon," sagot ni Irina ng may kaunting ngiti."Umaasa ako... umaasa ako na mapatawad mo ako ng buo," sabi niya ng may pag-aalangan."Pinatawad na kita," sagot ni Irina ng malumanay.Nag-atubili si Duke bago maingat na nagtanong, "Mahal mo pa ba ako?"Ibababa ni Irina ang kanyang mata, at ilang sandali ng katahimikan ang dumaan sa pagitan nilang dalawa. Pagkatapos ay tiningnan niya ulit si Duke ng matiwasay."Hindi kita lolokohin, Mr. Evans.

Matapos umalis nina Zeus at Duke, nagtungo si Irina sa bangko upang magbukas ng account at magdeposito ng pera. Pagkatapos, naglakbay siya patungo sa istasyon ng tren upang bumili ng tiket pauwi.Sa counter ng tiket, sinabi ng nagbabayad, “Wala nang tiket papuntang bayan ninyo sa loob ng tatlong araw. Ang pinakamalapit na available ay tatlong araw mula ngayon.”Sa teknikal na aspeto, maaari siyang sumakay ng bus mula sa kinaroroonan niya patungo sa kanyang bayan, ngunit aabutin ng higit isang araw ang biyahe, magkakaroon ng gastos na limang daan o anim na piso, at magiging hindi komportable.Dahil sa kanyang kalagayan, hindi kayang ipagsapalaran ni Irina ang magulong biyahe—kailangan niyang pangalagaan ang batang lumalaki sa kanyang sinapupunan.Matapos ang ilang saglit na pag-aalinlangan, marahas siyang bumuntong-hininga. “Mag-aabono ako para sa tiket na tatlong araw mula ngayon.”Nasa kamay ang tiket, naglakad-lakad siya sa lungsod ng walang tiyak na direksyon. Higit dalawang buwan

Naging tahimik ang kabilang linya. Kalmado ang tinig ni Irina, walang bakas ng emosyon.“Mr. Beaufort, alam ko na kung anong sasabihin mo, at wala akong balak magpaliwanag. Ipadala mo na lang ang mensahe sa tita mo—sabihin mo sa kanya na alagaan ng mabuti ang anak niya...”Bago pa siya makapagtapos, isang matigas na boses ang humarang sa kanya."You insolent woman! Do you really think I can’t deal with you? You’re courting death!"Hindi si Alec ang nagsalita. Ang boses sa kabilang linya ay mas matanda, puno ng malamig na galit.Nakakunot ang noo ni Irina. “Sino ka?”“Pakinggan mo ito, ikaw na walang kaluluwa! Kaya kitang durugin ng parang langgam!” sigaw ng lalaki, ang galit niya ay parang sumabog.Ang lason sa boses ng lalaki ay nagpatigil kay Irina, pero hindi pa rin niya matukoy kung sino ito. Biglang may narinig siyang kaguluhan sa kabilang linya. Sa kalagitnaan ng mga ingay, narinig niyang nagsalita si Greg.“Don Hugo! Anong ginagawa mo? Paano mo nakuha ang telepono ni Young Mast

Pumait ang boses ni Alec, naging mas malamig pa. “Anong nangyari? Si Duke at Zeus pwede mag-away dito, pero natatakot ka sa’kin?”Napalipit ang mukha ni Irina, lumutong ang kulay ng kanyang balat, at nag-iba ang ekspresyon. Ayaw niyang makita ni Alec ang kalagayan ng lugar na ito.Ang lugar na ito ay kilala sa hindi magandang reputasyon, punong-puno ng mga kababaihan na gumagawa ng mga hindi kanais-nais na trabaho. Karamihan sa kanila ay galing pa sa malalayong baryo, may mga asawa’t anak na naiwan sa mga probinsya. Mababa ang kanilang kita—minsan, ilang dosenang piso lang ang kinikita nila sa isang gabi ng trabaho, at kahit buong maghapon na sila sa pagtatrabaho, ilang daang piso lang ang naiuuwi.Sa kabila ng lahat, hindi pa rin kayang pantayan ng kanilang kita ang mga mabababang sahod ng mga opisina sa lungsod. Ngunit ang bawat sentimong kinikita nila ay ipinapadala pa rin sa kanilang mga pamilya—para sa tuition ng mga anak, pang-araw-araw na gastusin, o kaya’y para suportahan ang

Ang maluwang na bulwagan ng ancestral na tahanan ng mga Beaufort ay punô ng mga tao. May mga hindi kilala si Irina, at may mga pamilyar na mukha rin.Habang tinitingnan ni Irina ang buong paligid, nakita niya si Zoey, ang patriyarka ng mga Allegre, sina Claire, at ang mga magulang ni Duke sa gitna ng mga tao. Ang iba naman ay hindi niya kilala.Ngunit hindi maipaliwanag ang tingin ng mga tao sa kanya—mataas ang pagtingin nila sa sarili, para bang itinuturing siyang basura na hindi na nila kayang patagilid na alisin.“Dumating ka na pala,” sinabi ni Don Hugo, ang matandang namumuno sa gitna ng bulwagan, nang may tono ng pagmamataas.“Ano ba ‘yan? Magsalita ka na,” tugon ni Irina nang malamig.“Una, kailangan mong humingi ng paumanhin sa bawat isa sa kanila. Tapos, magsusulat ka ng kasulat—”“Humingi ng paumanhin?” pinutol ni Irina ang sinasabi ni Don Hugo, ang kanyang tinig matalim at matatag. “Wala akong kasalanan. Bakit ako hihingi ng kapatawaran sa kanila? Bukod pa riyan, hindi ko n