บททั้งหมดของ Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: บทที่ 461 - บทที่ 470

Isang salitang sinabi ni Alec—"hindi"—ang sapat na para manginig nang todo si Zoey sa lugar nila. Alam niya nang lubos kung paano kumikilos si Alec. Hindi sapat na tawaging mamamatay-tao lang siya.Hindi siya nag-uusok ng dugo.Pero may kakila-kilabot siyang ugali na pumatay nang may ngiti sa labi, madalas sa gitna ng parang normal na usapan—biglaang walang babala, walang awa. Kaya nang sinabi lang niya ang “hindi,” narinig ni Zoey ang malamig na banta sa likod ng balita—para sa kanya at sa kanyang tatlong-kataong pamilya.Hindi na siya nakapag-isip pa, napabulalas siya, “Grandpa… I—I need to use the restroom.”“Ano nga?” Hindi agad narinig ni Don Pablo ang sinabi niya.“Kailangan ko pong umihi,” napahiya niyang sabi.Biglang sumabog ang tawa. Si limang-taong gulang na si Anri ay napaluhod sa tawa, halos hindi na mapigilan.“Mom, look at this ugly ghost girl! She can’t even hold her pee. Only little kids can’t hold it! I can hold mine just fine. And she said it in front of everyone—ho

She had never been loved like this—so deeply, so tenderly, so uniquely.Her mind was spinning, heart caught in a whirlwind of emotion.A tight knot formed in her throat as she whispered his name, voice thick with tears. “Alec…”He gently asked again, “Does it fit?”“Y-Yeah…” She nodded quickly, then laughed softly, her voice trembling with happiness. “Very… very well.”The man held out the second shoe. “Put this one on. Then stand up—try walking a little.”Dahan-dahang tumayo si Irina.Nang humawak ang kanyang mga takong sa sahig, ramdam na ramdam niya ang kakaibang pagkakaiba. Yakap ng sapatos ang kanyang mga paa, para bang likas na bahagi sila niya, para bang kanila talaga siya.Nangahas siyang lumakad ng paunti-unti—pagkatapos ay unti-unting dumami ang hakbang, ang bawat galaw ay naging kumpiyansa, halos parang isang pusa.Gumalaw siya na parang isang pusa—marilag, mapagmataas, tiyak sa sarili.Lumaki ang dibdib niya ng pagmamalaki. Naging tuwid ang likod niya. Tumaas ang baba.Nag

I really don’t know how he manages to hold on at the age of eighty.Sa katotohanan, si Don Pablo ay malusog pa. May matibay siyang pangangatawan mula pa noong kabataan, at kamakailan lang ay sumailalim siya sa gamutan sa Kyoto. Si Alec ay lihim na kumonsulta sa kanya tungkol sa kanyang kalagayan, at tiniyak sa kanya na siya ay ganap na maayos.Ngunit lahat ng kanyang ginagawa ay para sa kanyang apo.Noong panahong iyon, natakot si Don Pablo na maaaring parusahan ni Alec ang kanyang apo kung mananatili pa siya sa syudad. Kaya't iginiit niyang dalhin siya sa Kyoto para sa medikal na paggamot.Nang harapin siya ni Alec nang diretso, sagot ni Don Pablo nang may bahagyang pagkahiya, “Ang apo ko ay nakakulong sa lumang tahanan ng pamilya ninyo. Kung gusto mong pakawalan siya, bakit sa akin pa kayo lalapit?”Ngumiti si Alec. “Eksakto.”Pagkatapos ay agad niyang iniutos sa tagapamahala ng bahay: “Agad na pumunta roon. Pakawalan mo si Marco.”Tumango nang masigasig ang tagapamahala, parang man

Two lines of tears silently slipped down Irina’s cheeks.Ang kanyang mukha ay naging seryoso—kalma ngunit may bahagyang layo sa paligid. Nakasuot ng malambot na damit na kulay asul na parang langit at kristal na sapatos, tila siya ay mala-engkantada, na hindi mararating. May tahimik na lakas sa kanyang tindig, mapagmataas at marangal.Pinigilan ni Irina ang buhawi sa kanyang lalamunan bago siya nagsalita, ang boses ay magaspang at puno ng damdamin.“Nang magkaroon na lamang ng isang buwan si Tita Amalia bago siya pumanaw, nagdaos ang mga Beaufort ng isang hapunan sa lumang mansyon—upang makapili kayo ng angkop na magiging asawa mula sa mga kababaihan sa inyong angkan. Matagal nang pangarap ni Tita Xia na makita nang personal ang lumang tahanan ng mga Beaufort. Ito ang pinakamalaking hiling niya—mabuhay kahit isang araw lang sa bahay na iyon. Mapansin, kahit minsan lang, bilang manugang ng mga Beaufort.”“Pero siya ay nakaratay na sa kama, at alam niyang hindi na siya muling makakatayo

Sinubukang pigilan ni Irina si Anri nang tama ang oras, pero nakalabas na ang tirador ni Anri. Sa una, parang si Don Pablo ang tinatarget niya, pero sa huling saglit, lumipad ang palaso ng tirador diretso kay Don Hugo, ang kanyang apong lolo.Tama ang tama ang tamis na bala sa kanyang mukha. Sa kabutihang-palad, kendi lang naman iyon. Dinalas ni Don Hugo ang kanyang mga labi, nilasahan ang kendi, at napansin niyang matamis nga ito.Nang tumingin siya pabalik kay Anri, nakatayo ito na may kamay sa balakang, mata’y kumikislap sa galit.“Lolo! Pinagsasama-sama niyo ang mama ko! Hindi na kita tatawaging lolo! Hindi na ako makikipaglaro sa’yo! Tatamaan kita ng tirador tuwing makita kita! Papatamaan kita hanggang umiyak ka! Hmph!”“Aray…” Parang hindi naman nasaktan si Don Hugo sa paninisi ng bata. Sa halip, mukha pa siyang natuwa. Yumuko siya nang bahagya at dahan-dahang lumapit kay Anri na may nanginginig na ngiti.“Anri, ang aking apo na babae, halika dito. Yakapin ka ni Lolo. Tingnan na