All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 481 - Chapter 490

Nagulat si Irina. “A-Anong… nangyari?”“’Di ba sabi mo, ubusin ko lahat ng pera?”“Put—! Talagang hindi marunong tumupad sa usapan ang lalaking ’yon!”Hindi pa nga niya naubos ang buong halaga—walumpung libo lang ang nagastos niya—pero galit na ito.“Dalawang mukha talaga!”“Hmph!”Galit at kabado si Irina.“Sinabi kong ubusin mo lahat! Maghapon kang nasa mall, paikot-ikot, tapos walumpung libo lang ang nagastos mo? Ikaw talaga…” Napahinto si Alec, halatang naiinis. Malamig siyang napabuntong-hininga. “Hindi na ako nagtaka kung bakit tinawag kang promdi ni Duke. Mukha ka talaga!”Hindi nakapagsalita si Irina.Sa inis, hinampas niya ang dibdib ng lalaki. “Ikaw ha… muntik mo na akong patayin sa kaba!”Hindi nagbago ang seryosong ekspresyon ng lalaki habang kalmadong sinabi, “Binigyan kita ng misyon—ubusin ang isang milyon. Hindi mo tinapos. O, ano? Paano kita paparusahan?”Naalala pa niya kung paano halos hindi makayanan ni Irina ang "parusa" niya kagabi.Sa pagbanggit ng salitang “paru

“Susunugin kita nang buhay, hayop kang malandi!” sigaw ni Claire habang nanginginig sa galit ang boses niya. “Sisirain ko ang mukha mo—tingnan natin kung paano ka pa makakahuthot ng mayayamang lalaki pagkatapos niyan! Hindi ako papayag na mas maganda ka sa’kin!”“Lahat ito kasalanan mo! Simula nang suwertehin ka, tuloy-tuloy nang gumuho ang buhay ko! Iniwan ako ng fiancé ko. Binanlist ako ni Alec. Tapos, noong isang gabi, pinahiya mo pa ako sa salu-salo ng mga Beaufort!”“Pagbabayaran mo ‘to—mamamatay ka! Sisirain ko ang mukha mo!” muli siyang napasigaw kahit hawak na siya ng dalawang guwardiya, nananatiling apoy ang galit sa mga mata niya.Samantala, sumabay sa sigawan ang daing ni Juancho, punong-puno ng sakit. “Wala kang puso! Paano mo nagawang buhusan ng purong asido ang sarili mong kapatid? Ang hapdi—ang sakit!”Halos tunaw na ang manggas ni Juancho, natira na lang ay basang piraso ng tela kasinlaki ng palad. Ang braso niya’y namumula, may mga paltos, at halos limang sentimetro a

Nasa kabilang bahagi ng bayan si Alec para sa isang pulong.Sa loob ng silid ng pagpupulong, siya ang nakaupo sa gitna. Sa sofa sa tabi niya, mahimbing na natutulog ang isang munting bata. Sa tapat niya, sa mahabang mesa na hugis-obalo, halos tatlumpung katao ang naroon—pawang mga pinagkakatiwalaan niya.Habang mainit ang talakayan, biglang tumunog ang kanyang telepono. Si Irina ang tumatawag.Itinaas niya ang kamay bilang hudyat ng katahimikan sa silid at sinagot ang tawag."Nakapag-check in ka na ba sa hotel?" tanong niya.Mainit ang tinig ni Irina sa kabilang linya."Oo. Dito ako sa pinakamalaking hotel sa bayan natin. Halos kasinglaki rin ng kama natin sa bahay ‘yung kama rito… pero, wala ka at wala si Anri sa tabi ko. Ang lungkot pala."Hindi sanay si Irina na umaasa sa iba. Noon pa man, kaya niyang mabuhay nang mag-isa. Pero nitong mga nakaraang buwan, bihira silang magkahiwalay nina Alec at ng anak nila. Kaya ngayong mag-isa siya, dama niya ang bigat ng pag-iisa.Unti-unti niya

The little girl beside him stirred and opened her eyes, her lashes fluttering like delicate feathers. Awakened by the quiet voice on the phone, she curled tighter into her father’s arms like a kitten seeking warmth and security. She didn’t speak—just listened.On the other end of the line, the aged voice of Don Pablo crackled through:“Alec… don’t blame an old man. I took advantage of my status and sent Zoey and her parents to that island.”Alec’s expression didn’t change. His voice remained even.“Do you know where I am right now?”There was a long pause.“I’m in the car. I haven’t even made it home yet. My daughter is next to me. She was sound asleep—until your call woke her.”His words weren’t angry, but the undertone was cuttingly precise.Don Pablo’s voice hesitated, softer now:“I didn’t even know… you had a child.”“What did you call for?” Alec asked flatly, not interested in small talk.Isang pagod na buntong-hininga ang umalingawngaw sa kabilang linya.“Alec… ngayong isa ka n

Irina ran without hesitation, sprinting straight toward the bulldozer and planting herself in its path.Gulat na gulat ang drayber ng bulldozer. Bigla siyang prumeno, at sa kaba ay pinagpawisan ng malamig. Agad siyang bumaba mula sa makina at pasigaw na sinita si Irina, halatang natataranta.“Gusto mo bang mamatay?! Anong iniisip mo, ha? Kung gusto mong magpakamatay, ‘wag mo kaming idamay! Sino ka ba? Tumabi ka riyan—‘wag mong harangin ang trabaho namin!”Pero matatag na nanindigan si Irina. “Ito ang tahanan ko,” mariin niyang sagot. “Sino ang nagbigay sa inyo ng karapatang gibain ito nang wala akong pahintulot?”Napahinto ang drayber sa gulat, di agad nakasagot.Pagkaraan ng ilang segundo, pabulong siyang nagmura at saka nagsabi, “Sumusunod lang kami sa utos. Aprubado na ang demolisyon ng komiteng pambarangay. Ayos na lahat, miss.”Lumingon si Irina sa paligid, pinagmamasdan ang mga tao sa paligid niya—pawang hindi pamilyar ang mga mukha.Wala siyang makilalang ni isa. Wala ang mga k