Semua Bab Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Bab 451 - Bab 460

Claire appeared before Greg, Irina, and little Anri like a ghost resurrected from the past.Compared to how she looked just four days ago, she was... striking—but not in a good way. Though she had clearly made an effort—her long gown was luxurious, her makeup elaborate—dark circles clung stubbornly beneath her eyes, and her face remained gaunt and pale. No matter how much paint she wore, she looked like a haunted, scheming spirit in silk.“Irina! How are you?” Claire called out with an overly sweet tone, her eyes glinting with something too sharp to be genuine.Bago pa nakasagot si Irina, may mahina pero matapang na tinig na sumingit.“Tita, hello,” maiksi at diretso ang sabi ni Anri habang lumalapit.Bahagyang yumuko si Claire, ibinalik ang pekeng ngiti. “Narinig ko ang pangalan mo ay Anri?”Kumikindat ang maliit na bata, tapos nang walang pag-aalinlangan ang sagot, “Ikaw pala si Claire! Ako si Anri. Siyempre puwede kong gamitin ang apelyido ni Mommy.”Pinisil ni Claire ang noo niya

Claire forced a smile, her voice a little frantic. “Mr. Jones… I’m Claire. Didn’t Don Pablo speak with you? He said… it was Don Pablo who asked me to be your companion for today’s banquet.”Kasabay noon, nanlaki ang mga mata ni Queenie at tila natigilan sa lugar, lubos na nabigla. Hindi niya alam kung paano sasagot.Hindi pa siya nakadalo sa ganoong karangyaan at piling pagtitipon—kulang siya sa kumpiyansa at karanasan. Kung totoo nga ang sinabi ni Claire kanina—na hindi siya karapat-dapat pumasok at iiwanang mag-isa para pagtawanan at hamakin—hindi niya alam kung kakayanin niya iyon. Baka siya’y mabuwal sa kahihiyan.Ngunit ngayon... ano ang nangyayari?Si Juancho pala ang tumatawag sa kanya? At ginamit pa niya ang isang napakainit na palayaw?Namula nang husto ang mukha ni Queenie, naglalagablab sa hiya. Kanina, wala siyang naramdaman na hiya. Pero ngayon, sa gitna ng lahat ng ito, nagsimulang alalahanin niya ang kanyang itsura—at lalo na kung paano siya tinitingnan, lalo na ni Juan

Lahat ay tumingin sa tarangkahan at nakita ang matandang tagapaglingkod ng mga Beaufort na nakatayo roon na may dalang galit at pangmamaliit na tingin. Hindi niya kilala ang karamihan sa mga tao roon—pero tiyak niyang kilala si Irina.Ilang beses nang bumisita si Irina sa lumang bahay, at bawat pagbisita niya ay hindi nawawala ang gulo. Mula kay Don Hugo hanggang sa pinakamababang katulong, lahat sa bahay ng mga Beaufort ay may alam tungkol kay Irina—at hindi iyon positibo.Kaya nang makita siya ng matandang tagapaglingkod sa gitna ng tao, hindi siya nag-atubiling magsalita nang matapang.“Miss Montecarlos,” malamig niyang sabi, “hindi ko ibig maging bastos, pero ngayong asawa mo na ang aming Ika-apat na Ginoo, hindi mo ba pwedeng itama ang pag-uugali mo? Medyo magpakontrol naman kayo.”Kasama ng kanyang mga salita ang pangmamaliit habang itinuturo ang kaguluhan sa labas ng tarangkahan.“Tuwing naririto kayo, gulo ang dala. Tingnan niyo—nag-aaway ang mga tao mismo sa pintuan ng lumang

Zoey felt as if the words had slapped her across the face.Her expression twisted in frustration. “Who the hell are you? What nonsense are you spewing? Looking to die? My fiancé’s wife and daughter? I’m his fiancée! I’m his wife!”Napangiti lamang ang babaeng nagpayo sa kanya—isang ngiting puno ng kahulugan.“Maniwala ka sa gusto mong paniwalaan.”Ang ngiting iyon ay parang hangin sa taglamig na sumaksak diretso sa dibdib ni Zoey. May kung anong lamig na sumuksok sa kanyang sikmura, nagpapabigat sa pakiramdam.Dahan-dahan siyang lumingon sa pasukan ng bulwagan—at doon, tila tumigil ang ikot ng mundo.Kanina lang ay nakatayo siya roon na parang reyna, balot sa alahas at ginto. Ngayon, unti-unti siyang namutla.Sa pintuang engrande ng bulwagan, lumitaw ang isang lalaking matangkad at matikas—suot ang navy blue na suit na hapit sa kanyang maskuladong pangangatawan. Ang kanyang matutulis na tampok sa mukha ay nanatiling malamig at hindi mabasa, isang ekspresyon na palaging naglalagay ng a

Nang makita ni Irina kung gaano katindi ang galit ni Don Pablo sa kanya, hindi niya napigilang makaramdam ng hapdi sa puso.Pero agad niya iyong nilunok, ibinaon sa kaibuturan ng damdamin. Matagal na niyang pinangarap ang init ng isang tunay na pamilya. Ngunit kailanman, hindi siya namalimos nito. Kaya—pinaalalahanan niya ang sarili—wala siyang pakialam.Hayaan na lang.Nakatayo sa harap ni Don Pablo, taas-noong hinarap ni Irina ang matanda, ang tingin niya'y diretso, matatag—hindi palalo pero hindi rin mapagkumbaba, may bahid pa nga ng karangalan.Lumapit si Alec, matigas ang paninindigan habang tumitig kay Don Pablo.“I’m sorry, Grandpa, but this is my home.”Nanlisik ang mata ni Don Pablo. “Ikaw…!” Hindi na niya natapos, nalunok ng galit ang kanyang hininga at napakubo nang malakas bago sumigaw, “Nangako ka sa’kin! Tinulungan kita! Sabi mo, hihiwalayan mo ang bruha na ‘yan!”Hindi pa man nakakabigkas si Alec ng sagot, sumalubong na si Irina sa galit ng matanda.“Sino ang tinatawag