All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 471 - Chapter 480

Nicholas stood frozen, his mouth hanging open as he stared at Irina.There was no longer a trace of a smile on her face—only cold, unwavering hatred. Not loud. Not explosive. But the kind of hatred that ran deep, that etched itself into the marrow of her bones.“Irina…” bungad niya, nanginginig ang boses sa takot.Pinutol siya agad ni Irina, ang tono’y matalim at sinadya.“Oo. Kung hindi ka pa ulyanin, dapat alam mong Montecarlos ang apelyido ko—hindi Jin.”Parang punyal ang bawat salita. Tiyak. Walang paligoy. Sumikip ang dibdib ni Nicholas.“Ako… hindi… ang ibig kong sabihin, kasi naman…” pautal-utal niyang sagot, pilit naghahanap ng dahilan—ngunit hindi siya binigyan ng pagkakataon ni Irina.“Dahil ba pinalaki mo ako nang walong taon?” tanong niya, banayad ang tono pero may halong pait. “Mr. Jin, tanungin mo ang sarili mo—pinalaki mo ba talaga ako?”Tumagos ang tingin niya kay Nicholas. “Bukod sa kakarampot na allowance, may naibigay ka bang kahit katiting na pagmamahal? Isang sali

Habang ipinikit ni Don Pablo ang kaniyang mga mata, marahang napabuntong-hininga si Irina. Bago pa man siya makapagsalita, biglang nagsalita si Marco na nasa tabi ni Mari.“Irina—” Lumingon siya rito. “Alam ko,” sagot niya nang kalmado.Hindi na muling nagsalita si Marco. Kilala niya si Irina bilang isang taong totoo—prangka at tapat. Hindi siya pala-away. Kung kaya niyang palampasin ang ginawa ng mga Jin, tiyak na ayaw din niyang pahiyain si Don Pablo sa harap ng lahat.Sa totoo lang, may kinikimkim na sama ng loob si Marco sa kaniyang lolo dahil sa naging pagtrato nito kay Irina sa paglipas ng mga taon. Ngunit ngayong nakita niya ang matandang tahimik na ipinapahiya sa harap ng marami, tila may kirot siyang naramdaman para rito. Tiningnan niya si Irina, tahimik na nakikiusap ang kaniyang mga mata.Muling humarap si Irina kay Don Pablo at marahang nagsalita, “Don Pablo, gusto ko lang sabihin—wala akong ginawang anuman para saktan kayo. Hindi ko rin hinangad na agawan ng kahit ano ang

"Ha!" Napatawa ang driver sa unahan. Hindi na niya napigilan. "Pfft..."Pinilit niyang pigilan ang tawa pero nauwi ito sa sunod-sunod na pag-ubo. Dahil sa ingay, nagising ang munting prinsesa mula sa kanyang pagkakaidlip."Uncle Greg, bakit ka natatawa?" tanong niya habang pupungas-pungas pa.Kumunot ang noo ni Greg at nagkunwaring naglinis ng lalamunan. "Hindi ako tumatawa—inuubo lang ako."Napatingin sa kanya ang batang prinsesa, kumurap-kurap pa. "Pero tumawa ka. Tumawa ka nang malakas kaya ka inubo. Ano'ng nakakatawa? Gusto ko ring tumawa."Tahimik si Greg."Mommy, ano'ng kinatatawa ni Uncle Greg?" tanong muli ng bata, halatang hindi titigil hangga’t walang sagot.Hindi sumagot si Irina. Pulang-pula ang kanyang pisngi—mas matingkad pa sa pulang bakal na iniinit.Idiniin niya ang mukha sa balikat ni Alec, labis ang hiya para magsalita."Ganun ba," bulong ni Anri, sabay lingon kay Daddy.Nakapamewang pa ang tingin niya, pilya ang mga mata. Sa huli, si Alec na rin ang bumigay at sum

Sabay na napalingon sina Nicholas at Cassandra kay Zoey. Sa mga sandaling iyon, kapansin-pansing kalmado si Zoey. Ngunit sa likod ng kanyang mata, naglalagablab ang determinasyon.“Dad, Mom,” aniya nang matatag, “delikado na ang kalagayan natin. Bakit hindi na lang tayo sumugal? Isang huling tira—sunugin na natin ang tulay at gumawa ng ingay.”Para sa isang sanay na tahimik at mahiyain, nakakagulat ang tapang na ipinakita ni Zoey. Ngunit desidido na siya.Ang pananatili sa syudad ay hindi lang nangangahulugang hindi niya makakasama si Alec—maaari pa itong magbuwis ng buhay niya. At kung mawala man siya, ano pa bang saysay ng lahat?Ipinahayag niya nang direkta ang kanyang saloobin sa kanyang mga magulang. Napatahimik ang mag-asawa.Makalipas ang ilang sandali, si Nicholas ang unang nagsalita.“Sigurado ka ba sa plano mong ’yan? Wala tayong kakilala rito… saka…”Naputol niya ang sasabihin nang biglang sumingit si Zoey.“Dad, ang pananatili rito ay parang pagtanggap na rin ng kamatayan.

Isang babae ang lumitaw—magulo ang buhok at gusgusin ang damit. Hindi maaninag ni Irina nang maayos ang mukha nito, ngunit sa paraang ito gumalaw, ay tila hindi na ito bata. Sa ilang saglit lang, nakatawid na ito sa kalsada at naglaho.Naiwang nakatayo si Irina sa labas ng kotse, nilulukob ng kakaibang lungkot."Ma!" tawag ni Anri.Napalingon si Irina. "Anak?""Anong nangyari, Ma?" tanong ni Anri, may halong pag-aalala.Umiling si Irina nang marahan. Hindi niya masabi sa anak na parang pamilyar sa kanya ang babaeng gusgusin—parang kilala niya ito noon. Baka guni-guni lang niya. Umiling siya nang mas mariin, pilit itinataboy ang naiisip.“Ayos ka lang ba, Ma?” tanong ulit ni Anri, akala’y natakot ang ina.Napangiti si Irina, bagamat banayad lang, at mahina niyang sagot, “Pasensya ka na, anak. Ayos lang ako.”Iniisip niyang baka dahil lang iyon sa hindi niya kagalingang magmaneho—parang may mali na agad mula nang paandarin niya ang kotse.Bigla, may lalaking nakatayo malapit sa kanila a