Tous les chapitres de : Chapitre 321 - Chapitre 330

Ang mga disipulo ng Moon Palace ay galit na galit at handang lumaban."Wala ba silang kahihiyan?" sabi ng isang alagad.“Hindi tayo pag-uusapan ng ganyan!”, galit na sigaw ng isa pa."Let us get rid of them, Phoebe", sigaw ng isa pang moon girl na nakatingin kay Phoebe.Gusto nilang lahat na si Phoebe ang magbigay ng utos na lumaban. Ngunit pansamantala lamang si Phoebe ang namumuno, at hindi niya alam kung ano ang gagawin. Kung mali ang pinili niya, kailangan niyang ipaliwanag ang sarili kay Georgina."Walang masabi si Phoebe," nakangiting sabi ni Blaze. "I guess that means we're free to do whatever we like."Tinawag niya ang isa sa kanyang mga tauhan at hinatak ang kanyang baba sa mga disipulo ng Buwan."Pumili ka ng kahit anong babae na gusto mo," sabi niya. "Hindi sila mangangahas na lumaban. At kung gagawin nila, sisirain natin ang Moon Palace at papatayin ang bawat babae dito."Lumapit ang lalaki para suriin ang mga babae, ng

Naalala ni Alex na noong nag-aaway sina Georgina at Zora sa Washington, DC, nag-usap sila tungkol sa isang lalaking tinatawag na Xavier Myers. Nabanggit na nila na naglagay ng harang si Xavier, kaya hindi nila ito mahanap. "Si Xavier ba ang lalaking ito?" pagtataka niya na nakanganga sa lalaki. "Ikaw ba si Xavier Myers?" tanong ni Alex. "Ako lang ang makakapagtanong dito," matigas na sabi ni Xavier, hindi itinanggi ang kanyang pagkakakilanlan. "Sino ka kay Georgina?" “Estudyante niya,” sabi ni Alex, na nagsasabi sa kanya ng totoo. “Naku, hindi kataka-takang lumaban ka tulad niya,” sabi ni Xavier na humanga sa husay ni Alex. “Kamusta na siya?” “I'm sorry, she…” napaatras si Alex, nalungkot. "Nag-away sina Georgina at Zora, at pareho silang namatay. Ipinasa nila sa akin ang kanilang panloob na kapangyarihan." “Ano?” natigilan na tanong ni Xavier. Lumaki siya kasama sina Georgina at Zora, lahat sila ay nag-aaral ng martial arts nang magkasama, at

Nadapa ang lahat habang patuloy na umuuga ang lupa, at napatitig sila sa butas kung saan nawala sina Alex at Falcon. Inaasahan ng mga lider ng gang na papatayin ni Falcon si Alex habang nasa loob sila ng butas, at ang mga dalaga ng Moon ay nag-aalala. Alam nila kung gaano kalakas si Falcon. Pagkaraan ng ilang sandali, dalawang pigura ang lumabas sa butas, at ang mga dalaga ng Buwan ay nakahinga nang maluwag nang makitang hindi patay si Alex. Mabilis namang nag-react si Alex. Bago pa mahila ng mahigpit ni Falcon ang alambre sa kanyang leeg, hinawakan siya ni Alex, na pinipigilan siyang makagalaw. Alam ni Falcon na ito lang ang pagkakataon niya para patayin si Alex, at kapag nabigo siya, malalagay siya sa problema. Ginamit niya ang lahat ng kanyang lakas, ngunit nilabanan siya ni Alex. Nagulat si Alex sa pagbagsak niya sa lupa, at nawala ang pagkakahawak ni Falcon sa wire, na pinalaya si Alex. "Hindi ganoon kadaling patayin ako!" Sabi ni Alex, tinamaan ang dib

"Debbie, naririnig mo ba ako?" Sabi ni Alex sa mahinang boses. “Alex?” Nakatitig sa kanya si Debbie, nalilito. Hindi siya makapaniwala na buhay pa siya. “Ano ang nararamdaman mo ngayon?” tanong ni Alex. "Kumportable ako, at mas malakas ngayon kaysa dati. Medyo malabo pa rin ang aking ulo," sagot niya pagkaraan ng ilang sandali. "Huwag kang mag-alala, Miss Debbie, magandang senyales iyon. Ibig sabihin, gumagaling ka na," sabi ni Celeste. Pumasok sa silid ang isang matandang lalaki na nasa edad singkwenta anyos. "Mr. Alex, ito ay isang doktor mula sa isa sa mga dayuhang sekta. Ang kanyang mga medikal na kasanayan ay mahusay," pakilala ni Celeste sa kanya. "Pumunta siya dito para tingnan si Debbie." "Pakialagaan si Debbie. Binigyan siya ng tubig na may lason na itim," sabi ni Alex. "Oo, aking panginoon." Pumunta ang doktor sa tabi ng kama. Tiningnan niya ang mukha ni Debbie, tiningnan ang pulso nito, at pagkatapos ay gulat na sinabi, "Wala kang dapat

"Kung gusto mong manatili dito, mananatili ako sa iyo. Magsabi ka lang, at lagi kitang sasamahan." Tumingin si Alex kay Debbie at ngumiti. Nitong mga huling linggo na nandito siya sa Moon Palace kasama niya ang pinaka-relax na naramdaman niya sa mahabang panahon. “Pinatawa mo ako!” Magiliw na hinawakan ni Debbie ang kanyang ilong gamit ang kanyang maputlang daliri. Humarap siya sa lawa at sinabing, "Pagkatapos ng napakaraming oras na kasama ka, nakikita kong ambisyoso ka, at malaki ang puso mo. Pero hindi mo kayang iwanan ang pamilya mo. Kung tutuusin, nakauwi na rin ang mga magulang mo at lahat ng kamag-anak mo. Naisipan mong bumalik sa pamilya mo balang araw, hindi ba?" Hindi nakaimik si Alex. Pakiramdam niya ay sinaksak siya ni Debbie. Siyempre, hindi niya nakakalimutan ang kanyang pamilya, kahit isang sandali. Ngunit kung ang paglayo sa kanila ay nangangahulugan na ang kanyang pamilya ay uunlad, handa siyang manatili sa kanilang buhay magpakailanman. Sa kasamaang