Semua Bab พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่: Bab 31 - Bab 40

“กินหวานแล้วอย่าลืมบ้วนปากก่อนนอนประเดี๋ยวปวดฟัน ข้าก็ช่วยเจ้าไม่ได้” “เจ้าค่ะคุณหนู” ซูฉีซึ้งใจยิ่งนัก สาวใช้จวนอื่นมีหรือจะโชคดีเช่นตน “เดินต่อเถิดเจ้าค่ะ” ฟ่านซีอิ๋งหันไปกล่าวกับสหายของพี่ชาย “อืม” ดวงตาที่จ้องมองนางฉายแววหลงใหลล้ำลึกกว่าเดิม “เอ๊ะ! นั่นถังหูลู่นี่นา” ช่วงก่อนได้ยินสาวใช้คนสนิทของนางบ่นเช้าบ่นเย็นว่าอยากกินถังหูลู่ “รอประเดี๋ยว” ชินอ๋องซื่อจื่อยิ้มอย่างจนใจเมื่อสตรีตัวน้อยรีบวิ่งแหวกกลุ่มคนไปโดยไม่รอเขา หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าอาจจะพลัดหลงกันได้ ผลั่ก! มีคนมาชนเขาอย่างแรง และแน่นอนว่าเดิมทีเขาก็ไม่ใช่บุรุษที่สุภาพอ่อนโยนแต่อย่างใด เขาจึงปล่อยให้อีกฝ่ายล้มลงไปกองบนพื้น “ขออภัยเจ้าค่ะ ที่ข้าไม่ทันระวัง” กลิ่นหอมที่ฉุนจนระคายจมูกทำให้เขารู้สึกคันยุบยิบอยากจะจามออกมา จึงถอยห่างจากอีกฝ่ายสองก้าว “...” ชินอ๋องซื่อจื่อเก็บมือไพล่หลัง นัยน์ตาคมกวาดสายตามองหาสตรีตัวน้อยของตน หาได้สนใจสตรีที่นั่งอยู่บนพื้นไม่ “ชินอ๋องซื่อจื่อ ขออภัยเจ้าค่ะข้าเดินไม่ระวังจึ

“ขอเพียงเป็นเจ้าเอ่ย ต่อให้ส่งเสียงร้องเหมือนเป็ด พี่ก็ย่อมมองว่าไพเราะ” วาจาของเขาบ่งบอกได้ชัดเจนว่าลุ่มหลงนางยิ่งนัก “ก่อนหน้าที่ข้าจะได้พบเจอพี่ใหญ่ที่หอชายงาม ข้าฝันเจ้าค่ะ ว่าพี่ใหญ่เป็นต้วนซิ่ว และพี่ซืออี้เป็นคนรักของคุณหนูซิวลู่หลิน ทั้งสองรักกันหวานซึ้ง ท่านแต่งนางเป็นพระชายาเพียงหนึ่งเดียว แต่ดูเหมือนนางจะไม่ค่อยชอบที่ท่านสนิทสนมกับพี่ใหญ่ ทั้งนางยังริษยาในความงามของข้ากลัวท่านที่เข้าออกจวนฟ่านบ่อยครั้งจะตกหลุมรักข้า จึงให้ซิวซือเย่พี่ชายของนางมาล่อลวงข้าสุดท้ายข้าก็แต่งเข้าจวนซิวเป็นพี่สะใภ้ของพระชายาท่าน ชีวิตข้าในจวนซิวลำบากยิ่งนัก จวนที่มีซิวฮูหยินเป็นใหญ่ แม้แต่ซิวซือเย่จะทำสิ่งใดยังต้องเอ่ยวาจาขออนุญาตมารดา” “มันเป็นเพียงแค่ฝัน...” “จุ๊ ๆ ท่านอย่าเพิ่งเอ่ยวาจาขัดข้าสิเจ้าคะ” นางกล่าวพลางแตะนิ้วเรียวลงบนริมฝีปากเขา ก่อนจะเปิดปากเล่าต่อ “กลับมาที่เรื่องพี่ใหญ่ เมื่อความสนิทสนมของท่านและพี่ใหญ่ขวางหูขวางตาพระชายาของท่านมากเข้า นางก็กล่าววาจายั่วยุให้พี่ใหญ่ลงมือทำร้ายนาง แล้วท่านที่รักพระชายาปานจะกลืนกิน ไม่สนถูกผิ

10กลิ่นเหม็นเปรี้ยวจากชินอ๋องซื่อจื่อ หลังจากเปิดเผยความรู้สึกต่อนางแล้ว สองวันนี้สหายของพี่ชายก็มักแวะเวียนมาบอกให้นางฝันดีทุกค่ำคืน แต่วันนี้ดูเหมือนผู้สูงศักดิ์จะมาพร้อมกับกลิ่นเหม็นเปรี้ยวราวกับเทน้ำส้มราดตัว “เป็นอันใดหรือเจ้าคะ หน้าตาท่านถึงได้บึ้งตึงเช่นนั้น” นางเอ่ยปากถามเขาด้วยความสงสัย เพราะก่อนหน้านี้ยามเขาแวะเวียนมาบอกฝันดี เขาจะมาพบนางแค่หน้าเรือน มิได้ปีนหน้าต่างเข้ามาเช่นวันนี้ “เรื่องราวระหว่างเจ้าและซิวเมิ่งหยวนแท้จริงเป็นมาอย่างไรกันแน่” วาจาของเขาทำให้นางหุบยิ้มในทันใด เพียงแค่ได้ยินนามของบุรุษผู้นั้นก็พานทำให้นางรู้สึกมีโทสะขึ้นมาอีกแล้ว ย้อนกลับไปเมื่อต้นยามซื่อ (09.00-10.59) หลังจากรับสำรับเช้าพร้อมหน้าบิดามารดา นางก็นั่งสนทนาอยู่กับมารดาต่อ พี่ใหญ่ก็ไปทำงานต่างเมือง ส่วนสหายของพี่ชายผู้นั้นมาบอกฝันดีพร้อมทั้งบอกว่าจะไปทำงานสักสองสามวันจึงจะกลับมา ด้วยเหตุนี้หลังจากบิดาออกไปทำงานแล้วในจวนฟ่านจึงเหลือเพียงนางและมารดา ‘ฮูหยินขอรับ ซิวซือเย่มาขอพบขอรับ’ คำกล่าวของท่านพ่อบ้านทำให้คุณหนูฟ่านเลิกค

“เจ้าค่ะ หากในวันนั้นข้าเห็นหน้าแล้วทราบว่าเป็นซิวซือเย่ ข้าคงเปลี่ยนใจไม่คิดช่วยเหลือ เขาทำให้ข้ารู้สึกไม่อยากมีจิตเมตตาต่อผู้อื่นแล้ว” “หึ! จวนราชครูเลี้ยงดูบุตรเช่นไร ถึงได้ชอบนำบุญคุณ มาบีบบังคับทำให้ผู้มีพระคุณลำบากใจ” คราวก่อนก็เป็นคนน้องที่พยายามใช้ข้ออ้างเดียวกันเข้าหาเขา ครั้งนี้ยังเป็นคนพี่คิดยุ่งกับสตรีของเขา “ดูเหมือนเราสองคนจะประสบปัญหาเพียงเพราะยื่นมือช่วยเหลือคุณหนูคุณชายตระกูลซิวโดยไม่ได้ตั้งใจเลยนะเจ้าคะ” “อืม...คงเป็นเพราะเรามีวาสนาต้องกันจึงมีสิ่งที่คล้ายคลึงกัน” “เดี๋ยวนะเจ้าคะ! ท่านมิใช่บอกว่าจะไปทำงานสองสามวันหรือเจ้าคะ” “ย่อมใช่ แต่พี่ร้อนใจเรื่องนี้มากจึงยอมควบม้าไม่หยุดพักกลับจากต่างเมืองเพื่อมาสอบถามเจ้าในเรื่องนี้” เขาปล่อยให้ลูกน้องเฝ้าติดตามบุตรชายของราชเลขาธิการที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวคุณหนูในเมืองหลวงและสตรีชาวบ้านรอบ ๆ เมืองหลวง “ท่านควบม้าฝ่าลมหนาวเพื่อมาถามข้าเรื่องซิวซือเย่เพียงอย่างเดียวเนี่ยนะเจ้าคะ” “ย่อมใช่ เพราะเป็นเจ้าพี่ถึงได้ร้อนใจเช่นนี้” หากเป

11เบื้องหลังของโจวคุนต๋า 1 ด้านคุณหนูฟ่านที่เอาตัวรอดจากบุรุษตระกูลซิวมาได้ ถึงกับทอดถอนใจอย่างไม่คิดรักษากิริยา “พอได้ยินซิวซือเย่กล่าวว่ามีบัณฑิตมาประชันกวีกันอยู่ที่นี่ ข้าก็ภาวนาขอให้เจอท่านจะได้หลีกหนีจากเขาเสียที” “ดูเหมือนเจ้าจะไม่ชอบซิวซือเย่เอามาก ๆ” “ข้ารู้สึกอึดอัดยามสนทนากับเขา ยิ่งปฏิเสธก็รู้สึกเหมือนถูกไล่ต้อน ทั้งข้ายังรู้สึกว่าสีหน้าอ่อนโยนเช่นสุภาพชนนั้นเป็นเพียงหน้ากากที่สร้างขึ้นมาหลอกผู้อื่น ในฐานะบัณฑิตท่านอาจจะเลื่อมใสเขาที่เป็นถึงซือเย่ แต่ในฐานะสตรีข้าไม่ชอบบุรุษที่แสร้งแกล้งเป็นคนสุภาพอ่อนโยน” แท้จริงนางนำซิวเมิ่งหยวนที่อยู่ในฝันร้ายกับที่เจอในความเป็นจริงมาเล่ารวม ๆ กัน เพราะลางสังหรณ์นางบอกว่าอีกฝ่ายต้องมีนิสัยเช่นที่นางคิดแน่นอน “เจ้ามองคนได้ทะลุปรุโปร่งเลยทีเดียว อ้อ! แล้วข้าก็ไม่เคยเลื่อมใสซิวซือเย่หรือคนตระกูลซิวเลยแม้แต่คนเดียว” ตรงกันข้ามเขากลับรู้สึกขัดลูกหูลูกตายามเห็นท่าทางแสร้งเป็นคนดีของคนตระกูลซิว “ในภายหน้าท่านต้องได้เป็นขุนนางใหญ่โตแน่นอน” ฉลาด มองคนออกเช่นนี้ เกรงว่าอีกไม