All Chapters of พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่: Chapter 81 - Chapter 90

“ซีอิ๋ง พี่ขอโทษ เจ้าอยากต่อว่าอันใดพี่ก็ว่ามาเถิด หรือจะให้พี่คุกเข่าสำนึกผิดพี่ก็ยอม แต่อย่าเลื่อนวันที่เรานัดหมายกันได้หรือไม่ เจ้าก็ทราบว่าพี่เฝ้ารอวันพรุ่งนี้เพียงใด” “ชินอ๋องซื่อจื่อท่านน่ะเคยบอกข้าว่า หากมีเรื่องใดไม่พอใจหรืออยากทราบให้เอ่ยถามท่านตามตรง อย่าได้ตัดสินหรือสืบสาวเรื่องราวเอาเอง ท่านอยากให้ข้าทำเช่นนั้นแล้วเหตุใดท่านไม่ทำเช่นที่ต้องการให้ข้าทำ ท่านตัดสินเรื่องราวเอาเองไม่ถามไถ่ข้า ทั้งยังโกรธเคืองข้าหน้าแทบไม่อยากจะมอง หากวันหน้ามีใครมาใส่ร้ายข้า หรือเกิดเรื่องราวเสียหายโดยที่ข้าไม่ได้เป็นคนทำ ท่านไม่ตัดสินใจเอาเองว่าข้ามีความผิดแล้วสั่งให้คนสังหารข้าโดยไม่ไต่สวนหรือ” “ซีอิ๋งเจ้าคิดไปไกลถึงเพียงนั้น พี่รักเจ้ามากขนาดนี้ พี่จะทำร้ายเจ้าเช่นนั้นได้อย่างไร” “ความรักสำหรับบุรุษ ย่อมจืดจางไปตามเวลา แล้วความรักของบุรุษที่เพียบพร้อมด้วยชาติตระกูลเช่นท่านจะคงอยู่ได้นานสักเพียงใด” ‘ข้ากำลังน้อยใจนางเรื่องของขวัญมิใช่หรือ แต่เหตุใดเรื่องราวมันกลับพลิกเป็นข้าผิดกันเล่า’ แล้วคราวนี้เขาต้องง้อนางอย่างไร

21ลาก่อนสหายคนแรก การได้ตบแต่งกับบุรุษที่รักและปรารถนาในตัวเรามันดีเช่นนี้เอง เพราะมันทำให้นางไม่ต้องอดทนอดกลั้นต่อการถูกกดดัน ในตอนนั้นนางเพียงโดนนางกำนัลอาวุโสตำหนิเรื่องการย่อตัวที่ไม่อ่อนช้อยหลายครั้งจนถูกลงโทษให้ย่อตัวค้างเช่นนั้นเกือบหนึ่งชั่วยาม แม้จะไม่ใช่เรื่องหนักหนาอันใดแต่คนที่โกรธเคืองกลับเป็นชินอ๋องซื่อจื่อที่ต่อรองกับนางกำนัลด้วยตนเอง ว่านางเป็นเพียงชายาอ๋อง หาใช่ฮองเฮา เหตุใดจะต้องเคร่งครัดถึงเพียงนั้น สุดท้ายนางจึงได้เรียนเพียงมารยาทพื้นฐานหากต้องเข้าไปร่วมงานเลี้ยงของวังหลวงในฐานะชายาอ๋องเพียงเท่านั้น ส่วนชุดแต่งงานและทุกอย่างที่ฝ่ายสตรีต้องเตรียมยามออกเรือนช่างของวังหลวงก็เป็นคนตัดเย็บและปักให้ ช่างเป็นการเอาอกเอาใจที่ทำให้นางรู้สึกหวงแหนความโปรดปรานนี้และคิดจะรักษามันไว้ให้ดีที่สุด ในวันนี้เป็นวันที่นางนัดพบสหายที่โรงเตี๊ยมหนานเหิง ซึ่งนอกจากนางจะเตรียมถุงเครื่องรางไปให้เขาแล้ว นางยังเตรียมเทียบเชิญหวังจะเชิญสหายมาร่วมงานมงคลของตน และเพราะยามนี้นางกลายเป็นคู่หมั้นของชินอ๋องซื่อจื่อไปแล้วการมาพบปะสหายที่เป็นบุรุษนอกจา

ฮ่องเต้คังเฟยหลงเหม่อมองอยู่ตรงนั้นอีกชั่วครู่ก่อนจะกลับคืนสู่วังหลวง งานเลี้ยงน้ำชาครั้งนี้เป็นงานเลี้ยงแรกที่ฮองเฮาพระองค์ใหม่ทรงจัดขึ้น จึงเป็นเหมือนการเรียกฮูหยินและคุณหนูทั้งหลายมาพบผ่านงานเลี้ยงครั้งนี้ อีกนัยหนึ่งก็คล้ายจะเป็นการพบปะเพื่อหยั่งเชิงเรือนหลังของขุนนางทั้งหลายด้วย ในงานเลี้ยงมีบรรดาคุณหนูปักปิ่นแล้วแต่ยังไม่ได้ออกเรือนมาทำการแสดงต่อหน้าพระพักตร์ฮองเฮาหลายคน ส่วนฟ่านซีอิ๋งที่มีการประกาศออกมาก่อนหน้านี้แล้วว่าได้หมั้นหมายกับชินอ๋องซื่อจื่อ ถูกจัดที่นั่งเอาไว้ไม่ไกลจากฮองเฮา คล้ายกับถูกนับรวมเป็นพระญาติแล้ว ‘นั่งใกล้เช่นนี้ข้าเกร็งยิ่งนัก’ แม้จะไม่เคยรู้จักหรือสนทนากับฮองเฮาพระองค์ใหม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ยามที่อีกฝ่ายหันมายิ้มและชักชวนให้สนทนา นางกลับรู้สึกอึดอัดคล้ายทำตัวไม่ถูก “คุณหนูฟ่าน ท่านไม่ชอบขนมหรือ เปิ่นกงไม่เห็นท่านกินสิ่งใดเลย” “หม่อมฉันยังไม่ค่อยหิวเพคะ” “เช่นนั้นหากอยากกินสิ่งใดเป็นพิเศษบอกเปิ่นกงได้ เปิ่นกงจะบอกให้นางกำนัลไปยกมาให้” “ขอบพระทัยเพคะ” บทสนทน

“มีคนผู้หนึ่งบอกหม่อมฉันว่าสหายผู้นั้นไม่อยู่บนแผ่นดินนี้แล้ว เขาจากไปเพราะเหตุผลบางประการ เพราะเป็นการจากลาที่ไม่ได้มีการร่ำลา ด้วยเหตุนี้หม่อมฉันจึงไม่ทันได้มอบถุงเครื่องรางแคล้วคลาดปลอดภัยให้เขา” กล่าวจบนางก็นำถุงเครื่องรางที่เก็บไว้บริเวณช่องลับตรงแขนอาภรณ์ออกมา ถุงเครื่องรางที่ปักคำว่า ‘โจว’ ออกมา อีกด้านของถุงเครื่องรางปักรูปนกกระเรียนสีขาว “...” แม้ฮ่องเต้จะไม่เอ่ยวาจาใดแต่ดวงตากลับไหววูบ “ในเมื่อสหายของหม่อมฉันเขาได้หายไปจากแผ่นดินแล้ว หม่อมฉันคงไม่มีโอกาสได้พบกับเขาอีก ถุงหอมนี้จึงไร้เจ้าของ” “...” “ไม่รู้ว่าหม่อมฉันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเกินไปหรือไม่ หากหม่อมฉันจะมอบถุงเครื่องรางนี้ให้พระองค์ และไม่รู้ว่าพระองค์จะทรงรังเกียจหรือไม่เพคะ” นางกล่าวก่อนจะประคองถุงเครื่องรางไปตรงหน้าผู้สูงศักดิ์ “ไม่รู้ว่าหม่อมฉันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเกินไปหรือไม่ หากหม่อมฉันจะมอบถุงเครื่องรางนี้ให้พระองค์ และไม่รู้ว่าพระองค์จะทรงรังเกียจหรือไม่เพคะ” นางกล่าวก่อนจะประคองถุงเครื่องรางไปตรงหน้าผู้สูงศักดิ์ “หากเจ

เมื่อฟ่านไห่ถิงโอบอุ้มน้องสาวมาถึงเกี้ยว เขาก็วางนางลงในเกี้ยว ก่อนจะเอ่ยวาจากับสหายสักเล็กน้อย “หากดูแลน้องสาวข้าไม่ดี ทำให้นางต้องทนทุกข์ ต่อให้มีบุตรแล้วข้าก็จะไปทวงนางคืน” “ไม่มีวันเป็นเช่นนั้นแน่นอน ข้าสัญญา” แววตาจริงจังและน้ำเสียงที่หนักแน่นของสหายทำให้ฟ่านไห่ถิงพยักหน้า ระหว่างทางที่ขบวนเจ้าสาวผ่าน มีผู้คนมารอแสดงความยินดีมากมายส่วนหนึ่งก็คงเป็น ชินอ๋องซื่อจื่อแจกเงินนับพันตำลึงทอง จึงทำให้เกิดเสียงเล่าลือว่าเจ้าบ่าวผู้นี้ช่างใจกว้างเสียจริง ตามธรรมเนียมเจ้าบ่าวจะต้องเตะเกี้ยวสามครั้ง แต่ชินอ๋องซื่อจื่อเมินเฉยพร้อมทั้งบอกว่าตัวเขานั้นรักชายาของตนมากดังนั้นเขายินดีที่จะเป็นบุรุษเชื่อฟังพระชายา วาจานี้สร้างความขบขันให้แก่ผู้เข้าร่วมงานแต่คนเช่นคังซืออี้มีหรือจะสนใจ ส่วนคนที่ถูกใจดูเหมือนจะเป็นพี่ชายของฟ่านซีอิ๋งที่ยามนี้เชื่อสุดใจแล้วว่าสหายนั้นรักและลุ่มหลงน้องสาวตนยิ่งนัก แม้ชินอ๋องซื่อจื่อจะบอกกล่าวกับเจ้ากรมยุติธรรมและฟ่านฮูหยินว่างานที่จัดเป็นงานกราบไหว้ฟ้าดินที่เรียบง่ายของคนในครอบครัวเพื่อ