All Chapters of ของขวัญที่ทำหล่นหาย + ผิดที่แกล้งรัก (ภาคต่อ) : Chapter 31 - Chapter 40

มิรันดาถูกส่งเข้าห้องคลอดในเวลาต่อมาเมื่อมีสัญญาณว่าเธอกำลังจะคลอดในอีกไม่ช้า“ถ้าคุณพ่อจะเข้าไปด้วย ต้องเปลี่ยนชุดปลอดเชื้อทางนั้นก่อนนะคะ”พยาบาลคนหนึ่งบอกกับคีรินที่เดินตามเตียงเข็นมา มือเขายังคงจับมือมิรันดาไว้ราวกับเป็นเสาหลักให้เธอยึดเกาะไว้คลายความกังวล“ผมไม่ใช่...”“คะ...คุณคิม มี่กลัว...” ปากกำลังจะปฏิเสธแต่แรงบีบกระชับที่มือ พร้อมกับสายตาหวาดหวั่นที่ส่งมา ทำให้คีรินไม่อาจตัดใจทิ้งเธอให้เข้าไปคนเดียวได้“ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะอยู่ข้างๆ คุณไม่ไปไหน เดี๋ยวผมเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วจะรีบตามเข้าไป”มิรันดามองตามแผ่นหลังของเขาที่ห่างออกไปผ่านม่านน้ำตา อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ตัวคนเดียว ถึงแม้คนตรงหน้าจะไม่ใช่พ่อของลูกตัวจริงก็ตาม พอคิดถึงพ่อของลูกตัวจริง มิรันดาก็นึกโมโหป่านนี้ดิฐกรคงลัลล้าตามประสาคนโสด หรือไม่ก็มีเมียใหม่ไปแล้วก็ได้ หากเขารู้ว่าเธอกำลังจะคลอดลูกของเขา ผู้ชายคนนั้นจะว่าอย่างไรนะจะว่าอะไรได้ ในเมื่อเขาไม่ได้อยากมีลูกกับเธอแต่แรก ก็ไม่ต้องรู้ต่อไปแล้วกันในห้องคลอดคีรินที่เปลี่ยนมาใส่ชุดปลอดเชื้อยืนอยู่หลังม่านสีเขียวที่บังตาไม่ให้เห็นคุณหมอที่กำลังช่วยทำคลอด แม้จะตื่นเต้นแต่

พองานวันเกิดเลิกรา พร้อมกับที่เจ้าของวันเกิดสนุกจนหมดแรงผล็อยหลับซบอยู่กับบ่าของคุณลุงใจดี ส่วนนิลุบลและดาวก็ขอตัวแยกย้ายกันกลับก่อนเพราะไม่อยากเป็นกอขอคอ“มาค่ะ เดี๋ยวมี่อุ้มยัยหนูเข้าไปนอนเอง”มิรันดายื่นมือไป หากทว่ายังไม่ทันได้ถึงตัวลูกรักก็ถูกคนอุ้มดึงมือมากุมไว้เสียก่อน“คุณคิม”“ครับผม”ประกายวาวหวานในดวงตาคมคู่นั้นทำเอามิรันดาเผลอใจสั่น จนต้องรีบดึงสติตัวเองไว้“เดี๋ยวลูกตื่นค่ะ”“ไม่หรอกครับ วันนี้เล่นทั้งวัน คงเหนื่อยหลับปุ๋ยขนาดนี้ ไม่ตื่นมากวนเราง่ายๆ หรอก”คีรินคลี่ยิ้ม พลางโอบกระชับคนตัวเล็กในอ้อมแขนไว้มั่น มือที่กุมมือเธอไว้ทำให้มิรันดารู้สึกอบอุ่นปลอดภัย แต่คราวนี้กลับมีความรู้สึกอื่นแทรกเข้ามาให้ใจเต้นแรงกว่าปกติ“พะ...พรุ่งนี้คุณไม่ไปทำงานเหรอคะ กลับดึกเดี๋ยวพักผ่อนไม่พอนะคะ” หญิงสาวหาเหตุผลมาแก้เขิน“ก็ใครว่าผมจะกลับ”“คะ?” ดวงตาแป๋วแหววไม่ต่างจากเด็กหญิงของขวัญทำให้คีรินอดเอ็นดูไม่ได้“คุณลืมไปแล้วเหรอว่าพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ ผมไม่ต้องไปทำงาน เลยว่าจะพาคุณกับลูกไปเที่ยวหาอะไรอร่อยๆ กินน่ะ”แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่เขาจะไม่กลับบ้านล่ะ แต่ก็นั่นแหละ มิรันดาได้แต่เก็บควา

ทว่าคราวนี้คงเลี่ยงยากหน่อย เพราะได้ยินว่าแม่หนูแคทของแม่คนนี้จะเป็นลูกสาวเพื่อนรักของพ่อ แถมตอนนี้แว่วว่ากำลังจะกลายมาเป็นหุ้นส่วนธุรกิจรายใหม่ การแต่งงานของเขาถือเป็นการกระชับความสัมพันธ์ระหว่างผู้ใหญ่สองฝั่ง ฉะนั้นหากเขาหนีการดูตัวอีกครั้ง มีหวังโดนพ่อกับแม่ไล่ออกจากกองมรดกแน่ๆแล้วจะหาข้ออ้างอะไรดี นอกจากเรื่องงาน เขาก็ไม่รู้จะเอาเรื่องอะไรมาอ้างเพื่อเลี่ยงการดูตัวครั้งนี้ได้อีก หรือจะแกล้งป่วยดีวะ หรือจะใช้แผนแกล้งอาละวาดให้สาวหนีอีกดีในเวลาเข้าตาจนแบบนี้ ที่ปรึกษาคนเดียวที่เขาคิดถึงคือ...“ฮัลโหล ไอ้ราม มึงอยู่ไหนวะ”“กูพาลูกมาเที่ยวห้างว่ะ มึงมีอะไรว่ามา”“ห้างไหน กูอยากเจอหลาน” เขารีบเอาลูกเพื่อนมาอ้าง“ชิชะ ผีเข้าเหรอมึง อยู่ดีๆ ก็รักเด็ก อยากเจอลูกกูซะงั้น วันหยุดทำไมไม่นอนพัก หรือไปเที่ยวหาความสุขวะ เงินก็มีตั้งเยอะ ลูกเมียช่วยใช้ก็ไม่มี เป็นกูหน่อยไม่ได้ จะเปย์ให้หนำใจ ไหน...มีอะไรแอบแฝงสารภาพมา”“มึงจะตอบได้หรือยังว่าห้างไหน โยกโย้ทำไมวะเนี่ย”คนโดนแทงใจดำเรื่องลูกเมียแหวใส่เสียงเขียว แว่วได้ยินเสียงหัวเราะจากปลายสาย ปนกับเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆ“เออๆ เดี๋ยวกูส่งโลเกช

แล้วสิ่งที่มิรันดาคิดนั้นมาไวกว่าที่คาด ดวงตาคมเข้มทอดมองไปที่หน้าโรงเรียนอนุบาลเอกชนตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ เด็กๆ ตัวน้อยในชุดนักเรียนน่ารักน่าเอ็นดูถูกผู้ปกครองจูงมือเดินมาส่งให้กับคุณครูสาวที่ยืนรอรับหน้าทางเข้าโรงเรียนคนแล้วคนเล่า แต่ทว่ากลับไม่มีแม้เงาของคนที่ทำให้เขาอุตส่าห์ตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่เพื่อมารอพบหลังจากที่ติดสินบนลูกชายของเพื่อนรักด้วยไอศกรีมถ้วยยักษ์และของเล่นชุดใหญ่ไฟกะพริบ ดิฐกรก็ได้รู้ว่าลูกสาวของมิรันดาเรียนอยู่ชั้นอนุบาล 1/4 โรงเรียนเดียวกับที่พิธานลูกชายของพิรามเรียนอยู่ ซึ่งเป็นโรงเรียนเอกชนที่ค่าเทอมไม่ใช่จะถูกๆ มิรันดาที่เขารู้จักไม่น่าจะมีเงินมากพอจะส่งลูกเรียนในที่ดีๆ แบบนี้ ในเมื่อตอนอยู่ด้วยกันเขายังต้องคอยซัพพอร์ตค่าใช้จ่ายให้ทุกเดือน ถึงแม้เธอจะได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นเงินเดือนที่บริษัทนั่นก็ไม่น่าจะจ่ายไหวหรือเธอจะมีคนช่วยจ่ายนะหากนั่นก็ไม่ใช่ประเด็นหลักที่เขาต้องสนใจตอนนี้ เพราะสิ่งที่ทำให้เขาตื่นเต้นยิ่งกว่าเมื่อได้รู้ชื่อของเด็กหญิงผู้นั้นเด็กหญิงของขวัญ ชื่อเล่นคือ...น้องมิวเขาไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป แต่ก็อดใจไม่ได้ที่จะลองผสมคำดูเล่นๆ

หลังจากที่ตกลงเจรจาซื้อบ้านข้างๆ มิรันดาเสร็จในเวลาอันรวดเร็ว ดิฐกรก็วางแผนขั้นต่อไปเพื่อจะไปพบลูกสาวโดยใช้ตัวช่วยอย่างพิรามที่ต้องไปรับลูกชายตามหน้าที่พ่อแสนดี เขาจึงขอตามไปด้วย แม้จะงงๆ แต่พิรามก็ยอมช่วยเพื่อนแต่โดยดี“เมื่อไหร่จะออกมาสักทีวะ” คนใจร้อนบ่นอุบ สายตามองหาท่ามกลางเด็กๆ มากมายพิรามมองเพื่อนรักอย่างระอา แต่ก็พอเข้าใจได้“ใจเย็นๆ สิวะเพื่อน เดี๋ยวก็มา อ้าว นั่นไงมาแล้ว”“พ่อราม!” เสียงเด็กชายดังมาก่อนตัว ทำให้ดิฐกรรีบชะเง้อมอง แล้วหัวใจก็พลันกระตุกอย่างแรง เมื่อได้เห็นคนที่เดินมาพร้อมเด็กชายพิธานข้างๆดิฐกรก็เผลอยิ้มออกมา เมื่อเช้าเห็นไกลๆ ก็ว่าน่าเอ็นดูมากแล้ว พอได้มาเห็นใกล้ๆ เขาก็แทบใจละลายอยากคว้าคนแก้มยุ้ยมากอดไว้“พ่อราม...”คำนั้นทำให้ดิฐกรอยากได้ยินเด็กหญิงตรงหน้าเรียกเขาแบบนั้นเช่นกันพ่อดิว...แค่คิดก็ใจพองฟูแล้ว“สวัสดีอาดิวก่อนสิเจ้าธาน”“สวัสดีครับอาดิว”“ว่าไงคะน้องมิว”เจ้าของชื่อยิ้มแฉ่ง พลางยกมือไหว้ชายทั้งสองตามที่แม่สอน นั่นทำให้ดิฐกรยิ่งใจเหลว มิรันดาสอนลูกสาวมาดีไม่น้อย“รอคุณแม่รับเหรอคะลูก”“ค่ะ เดี๋ยวแม่มี่มาค่ะ”“กลับด้วยกันไหมลูก” อะไรบางอย่างผลัก