Semua Bab ทาสราคะองค์ชายใบ้: Bab 71 - Bab 80

ม่านซือซือต้องตื่นกลางดึก หวังกวงมีสีหน้าเครียดจัด และนางออกคำสั่งบ่าวไพร่ด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ก่อนหันมาบอกสิ่งสำคัญกับคนตั้งครรภ์ “ฮูหยิน อดทนให้มากและดื่มยานี่เสีย จากนั้นข้าจะพาท่าน เดินทางทันที”“เดินทาง หมายความว่าอย่างไรป้าหวัง”“ที่นี่ไม่ปลอดภัยเสียแล้ว คนของแม่ทัพถานรู้ที่ซ่อนของเรา”ได้ยินคำพูดของหวังกวง ใจหล่นหาย แต่จะให้แสดงความขลาดเขลาคงทำให้สถานการณ์ย่ำแย่ลงไปอีกเมื่อม่านซือซือดื่มยาเสร็จนางจึงเตรียมตัวเพื่อหลบหนี ขณะเดียวกันความร้อนก็แผ่ขยายโอบคลุมรอบๆ ตัว“ไฟไหม้หรือ ใครกัน ใครทำเรื่องพวกนี้”“อย่าไปสนใจ เราต้องรีบไปเดี๋ยวนี้” หวังกวงว่าจบก็จับจูงมือม่านซือซือ จากนั้นทั้งคู่จึงหลบไปทางด้านหลังของเรือนไม้ และขึ้นรถม้าคันโตที่มีเหล่าองครักษ์ของจ้าวเล่อซีคุ้มกัน“เราจะปลอดภัยใช่หรือไม่ป้าหวัง”“เพียงแค่ไปถึงเขตของสกุลตี้...เราจะปลอดภัย และไม่ต้องห่วง รัชทายาทเตรียมการไว้ทุกอย่าง ฮูหยินจะไม่ได้รับอันตรายแม้แต่น้อย”“สกุลตี้...”หวังกวงกุมมือม่านซือซือและมอบพลังใจให้นาง“หลายเดือนที่ผ่านมามีเรื่องร้ายและดีเกิดขึ้นมากมาย ข้าเพียงแต่ไม่ได้เอ่ยให้ฮูหยินทราบ ทั้งนี้เพราะรัชทา

เสียงร้องของม่านซือซือดังเป็นระยะ หลายคนเริ่มนั่งไม่ติดหวังกวงเหนื่อยที่สุด แต่โชคยังดีที่นางสลับให้คนอื่นเฝ้าคนใกล้คลอดบ้างกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบรุ่งสางของอีกวัน ขณะนั้นมีเสียงกลองรบ เสียงแตรเขาสัตว์ เสียงดังกล่าวดังอยู่ไม่ห่างจากเรือนลับของสำนักคุ้มภัยตี้หยงชุน“เสียงอันใดหรือป้าหวัง”หวังกวงพยายามฟังที่มาของเสียง นางอดที่จะเกิดความกลัวไม่ได้ แต่ก็พยายามเก็บความรู้สึกอย่างที่สุด“คงเป็นการส่งสัญญาณของทัพรัชทายาท เช่นนี้หมาย ความว่าอีกไม่ช้าย่อมต้องมีการปะทะครั้งใหญ่”“เป็นความจริงหรือ”“ย่อมเป็นเช่นนั้น แต่ฮูหยินอย่าได้เป็นกังวล ศึกครั้งนี้อย่างไรฝ่ายเราก็ต้องกุมชัยชนะ และในไม่ช้าเขาจะก้าวขึ้นเป็นจักรพรรดิองค์ใหม่”ม่านซือซือดีใจนักหนา ด้วยไม่ต้องการให้สงครามยืดเยื้อ และนางหวังให้เป็นเช่นนั้น หากจ้าวเล่อซีมีชัยย่อมเป็นเรื่องน่ายินดี“ท่านพี่... ซือซือและลูกน้อยจะรอท่านอยู่ที่นี่”นางว่าแล้วก็หลุดเสียงร้องติดๆ กัน เสียงนั้นไม่ดังมากแต่ก็สร้างทั้งความประหลาดใจและความตื้นตันใจต่อคนที่คอยช่วยม่านซือซือคลอดบุตร“ฮูหยิน!”หวังกวงร้องขึ้นแล้วรีบทำหน้าที่ของตนอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะทั้งหัวเ

เมื่อเหม่ยหลานเอ่ยจบ นายกองและแม่ทัพหลายคนก็รู้สึกตัวว่ามีอาวุธแหลมคมจ่อที่ลำคอพวกเขา ซึ่งทหารเหล่านี้ไม่ทันเฉลียวใจด้วยซ้ำว่ามีมือสังหารลอบปะปนเข้ามาในกลุ่มของพวกตนตั้งแต่เมื่อใด “พวกเจ้าใช้วิธีชั้นต่ำเช่นนี้ คิดหรือว่าจะเอาชนะกองกำลังอันแข็งแกร่งของข้าได้” แม่ทัพถานปิงเอ่ย และคนที่ตอบคือบุรุษที่องอาจสง่างามแต่แรกจ้าวเล่อซีไม่ได้ต้องการบีบบังคับถานปิง อย่างไรอีกฝ่ายก็มีศักดิ์เป็นตาของเขา ทว่าอีกด้านหนึ่งที่เขารับรู้ ชายสูงวัยผมหงอกผู้จับดาบฆ่าคนมาชั่วชีวิตมีจิตใจอำมหิต ฆ่าได้แม้กระทั่งภรรยาและลูกของตน รวมถึงพยายามหลอกใช้เขาเรื่อยมา และเขาในยามนั้น เพื่อความอยู่รอดจำเป็นต้องแสร้งตกเป็นเครื่องมือของอีกฝ่าย เป็นองค์ชายใบ้ผู้คลั่งรักบ้าตัณหา กระทั่งเขาได้พบกับมารดาฝูเอ๋อร์ นางเป็นสตรีที่ควรมีชีวิตสุขสบายได้เป็นฮูหยินของบุรุษที่คู่ควรกับนาง ทว่านางถูกส่งตัวมายังคฤหาสน์สัตตบงกชในช่วงที่กำลังเดินทางไปเป็นเจ้าสาวของสกุลคหบดี‘ท่านตา... กำแพงเมืองนี้ บิดาข้าต้องสังเวยชีวิต ถูกแยกร่างและเสียบศีรษะประจานให้เสื่อมเสียเกียรติ’“ฮ่าๆๆ แล้วอย่างไร คนที่ทำก็คือเกากงกงกับนางแพศยาอี้เหอ”‘แต่แรกหลาน

หญิงสาวมองใบหน้าคมคาย มองแล้วนางจึงใช้ปลายแหลมของมีดสั้นไล้ไปตามแก้ม ริมฝีปากบาง และปลายคางที่มีเคราเขียวครึ้ม“ท่านคือโจรราคะ...” นางถามเขาเสียงหวานจ้าวเล่อซีครางเสียงประหลาดๆ ของเขาเป็นการปฏิเสธ“มิใช่ แล้วเหตุใดแท่งหยกของท่านในร่มผ้าถึงได้พองราวกับพวกวิปริต ถูกโซ่ล่ามเอาไว้แท้ๆ กลับมีตัณหา อย่างคนหน้าไม่อาย”ม่านซือซือว่าแล้วก็เริ่มสนุก เมื่อรู้ว่าตนกำลังจะเป็นฝ่ายควบคุมจ้าวเล่อซีสักครั้ง“รัชทายาท ท่าน...ยอมรับมาเสียดีๆ ท่านวางแผนให้ข้าเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์สัตตบงกชใช่หรือไม่...”จ้าวเล่อซีหัวเราะเสียงดังหึๆๆ น้ำเสียงเขาเย้ายั่วนางยิ่งนัก“และไม่ใช่เพียงแค่สตรีโฉมงามผู้นี้ อีกหลายชีวิตท่านก็สร้างเรื่องให้พวกนางต้องเป็นสาวใช้ของท่าน เพื่อทำงานเสี่ยงอันตรายมากมายบ้างก็ส่งไปเป็นมือสังหารหรือบำเรอกามให้ชายชั่ว”ริมฝีปากบางยกยิ้ม ยิ้มเขาทั้งหล่อเหลาและร้ายกาจ“ท่านเป็นบุรุษที่หน้าซื่อใจคด หลอกล่อผู้อื่น เช่นนี้ควรได้รับโทษสถานหนัก”จากนั้น มีดสั้นของนางจึงจัดการเสื้อผ้าของจ้าวเล่อซี นางตัดเสื้อเขาออก และกางเกงถูกกรีดให้เป็นริ้วๆ ก่อนจะเริ่มฉีกมันด้วยสองมือเสียงเสื้อผ้าฉีกขาดฟังแล้วชวนให

มังกรคืนบัลลังก์อี้เหอซ่อนตัวอยู่ในตำหนักของนาง ถึงกุ้ยเฟยฟ่านจิงจะมีคำสั่งให้นางออกเดินทางไปยังอารามบนภูเขาสูงนอกเมือง แต่ก็ไม่ได้เร่งรัดเวลา ประหนึ่งฝ่ายนั้นต้องการให้ทุกคนในวังได้เห็นว่าสตรีที่แสนร้ายกาจ ยามนี้ไม่มีแม้แต่สติจะประคองตน และอาภรณ์สีขาวที่กุ้ยเฟยฟ่านจิงมอบให้นางกลายเป็นสิ่งชั่วร้ายที่อี้เหอหวาดกลัวจับจิตยามนี้หญิงวัยกลางคนผมขาวโพลนไปทั้งศีรษะอีกทั้งบางส่วนหลุดร่วง นางคอยถามหาเกากงกง แต่อีกฝ่ายหายตัวออกไประยะหนึ่งแล้ว ซึ่งมีคนพบเห็นร่างของขันทีชราที่ไร้ศีรษะ หลายคนคะเนว่าคงเป็นเกากงกงผู้ชั่วช้า เพราะที่ข้อเท้าศพมีรอยสักเป็นชื่อเดิมของอีกฝ่าย“ละ แล้ว ลูกชายข้า มู่จิ้น จักรพรรดิแห่งแคว้นชิงเล่า เหตุใดเขาถึงไม่กลับมา...”อี้เหอเดี๋ยวสติกลับคืนเดี๋ยวทำมันหลุดหาย นางร้องอยู่เช่นนั้นให้คนต้องนึกสงสาร แต่พอคิดถึงสิ่งที่นางกระทำ พร้อมกับการขุดพื้นที่ตำหนักของนางและแปลงดอกไม้รวมถึงสระเลี้ยงปลาหลายแห่ง ก็พบโครงกระดูกมากมาย ทั้งหมดนี้ทำให้สายตาคนที่มองอี้เหอเปลี่ยนไปถึงนางไม่ได้ถูกจับเข้าไปรับโทษในคุกหลวง แต่อยู่กับความกลัวและทุกข์จากการกินไม่ได้นอนไม่หลับ ดังนั้นนางจึงร้องขอส